Ένα σκουπίδι ακόμα...

 Όταν ανέβηκε στο εδώλιο του κατηγορουμένου του Μονομελούς Πρωτοδικείου Καβάλας για να υπερασπιστεί εαυτόν για ένα κλεμμένο τραπέζι και 3-4 καρέκλες από μια καφετέρια του κέντρου της Καβάλας δεν χρειαζόταν καν η κατάθεση. Το άδειο βλέμμα, που δεν κοιτούσε καν προς την πλευρά της έδρας, και το ντύσιμο αυτού του ράκους, που στα 40 του έμοιαζε με εξηντάρη ήταν οι καλύτεροι μάρτυρες για μια ακόμα «σπαταλημένη ψυχή» στα γρανάζια της μικροπαραβατικότητας. Στο εδώλιο ανέβηκε με τη βοήθεια ενός αστυνομικού, εμφανώς υπό την επήρεια ψυχοτρόπων ουσιών, αποφασισμένος να ξεμπερδεύει. Παραδέχθηκε τα πάντα. Ναι, αυτός είχε κλέψει το τραπεζάκι και τις καρέκλες, όπως κατέθεσε λίγα λεπτά πριν ο επαγγελματίας, λέγοντας τον πόνο του. Υπερασπιζόμενος την περιουσία του.

Και όχι μόνο αυτό. Αρνήθηκε να κάνει έφεση και να αφεθεί ελεύθερος όπως τον συμβούλεψε σχεδόν στοργικά η πρόεδρος του δικαστηρίου, με μια οικειότητα που πρόδιδε ότι δεν ήταν η πρώτη φορά που οι δυο τους συναντιόνταν στην αίθουσα του δικαστηρίου, στις γνωστές θέσεις. Αυτός, ένας αποσυνάγωγος, ένας άνθρωπος ξοφλημένος, που μπαινόβγαινε στα δικαστήρια και τις φυλακές, δίχως να είναι σε θέση ακόμα και να διαπράξει ένα σοβαρό παράπτωμα και εκείνη να διαφυλάσσει την έννομη τάξη. «Όχι», είπε με κόπο, αλλά δίχως δισταγμό. Δεν θα υπέβαλε την ένσταση ασκώντας το δικαίωμα που του έδινε ο νόμος. Δεν ήταν ξεκάθαρο αν ετούτη η άρνηση ήταν αποτέλεσμα της χρήσης ψυχοτρόπων ουσιών ή μια ξεκάθαρη επιλογή ενός ανθρώπου που επιζητά τον εγκλεισμό του σε μια φυλακή γιατί δεν έχει πού να πάει.

Ένα ήταν βέβαιο. Όσο και να παρέμενε κλεισμένος στη φυλακή, απολαμβάνοντας ενδεχομένως και αυτή τη θαλπωρή μιας στέγης, έστω σε κρατητήριο, και της τακτικής διατροφής, αργά ή γρήγορα θα υπέπιπτε στο επόμενο παράπτωμα. Είτε στην κλοπή ενός τραπεζιού, μιας κονσέρβας, ενός ψωμιού ή ενός χαρτονομίσματος για να εξασφαλίσει την επόμενη δόση. Μια ακόμα σπαταλημένη ψυχή, ένα ακόμα χαμένο στοίχημα μιας κοινωνίας, που αλλάζει με τους καταιγιστικούς ρυθμούς, που επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση, δίχως να ασχολείται με τις «παράπλευρες απώλειες» ενός εκπαιδευτικού συστήματος που στην ουσία δεν είναι για όλους και μιας αγοράς εργασίας, που δεν έχει θέση για τους περισσότερους, πολλώ δε μάλλον για αυτές τις «χαμένες υποθέσεις».

Ετούτα τα ανθρώπινα σκουπίδια, που άλλοτε φαντάζουν σαν απειλή και άλλοτε λειτουργούν σαν ένα απτό παράδειγμα ότι τα μέλη της άλλοτε κραταιάς μεσαίας τάξης της Καβάλας διατηρούν ακόμα ένα ικανοποιητικό επίπεδο διαβίωσης. Αν και τα τελευταία χρόνια δεν είναι λίγοι οι νοικοκυραίοι που ψάχνουν στους κάδους των σκουπιδιών, μαζί με τα ανθρώπινα ράκη...