Ανακαλύπτοντας και πάλι το... κέντρο

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις το 2015, δεν χρειάστηκε να απευθυνθεί σε κάποιο πολιτικό «κέντρο». Οι εκλογείς το ψήφισαν για το ριζοσπαστικό πολιτικό πρόγραμμά του. Σήμερα, η Κουμουνδούρου ανακάλυψε εκ νέου την παλιά αρχή της πολυσυλλεκτικότητας των πολιτικών κομμάτων, τον χώρο του «κέντρου» και το περίφημο κοινωνικό αντίστοιχο, που είναι η "μεσαία τάξη". Ποιοι, άραγε, απαρτίζουν το περίφημο «κέντρο»; ποιοι είναι οι... μεσαίοι; Είναι προφανώς οι «νοικοκυραίοι». Γι’ αυτούς μιλούσε ο Αλ. Τσίπρας όταν δήλωνε από το βήμα της Βουλής: «κι εμείς(σ.σ. όπως η ΝΔ) στους νοικοκυραίους απευθυνόμαστε»! Αλλά ποιοι είναι οι νοικοκυραίοι; Είναι αυτοί που φοβούνται για την «ασφάλειά» τους, που σκοτώνουν των Ζακ, που κυνηγούν τους γκέι, που «…ναυαγήσαν μέσα στο κοστούμι τους, μες στη βαθιά τους πολυθρόνα…που πνίγηκαν μέσα στη σούπα τους, σ’ ένα κουπάκι του καφέ, σ’ ένα κουτάλι του γλυκού», όπως λέει ο ποιητής*.

Αυτή που «μιλάει» ξανά είναι η ηττημένη σοσιαλδημοκρατία. Κάποιοι από τους «παλιούς των ημερών» επανέρχονται, μιλώντας για τον «πράσινο καπιταλισμό»! Δεν αναφέρουν την ιδεολογική και πολιτική θέση του καθενός, για το αν "βλέπει" κανείς τον κόσμο από "κάτω" ή από "πάνω", από τη θέση των φτωχών, των υποτιμημένων, των απόκληρων, των αφανών και του τεράστιου πρεκαριάτου, ή από τη θέση των ισχυρών. Θεωρούν ότι εκφράζουν και τους μεν και τους δε. Αυτό υποδηλώνει η τοποθέτηση στο «κέντρο». Μόνο που αυτό δεν είναι δυνατό. Κι όποιος επικαλείται κάτι τέτοιο, απλά ψεύδεται.  

Για μια ακόμα φορά αποδεικνύεται ότι η αριστερά δεν μπορεί να παίζει στο γήπεδο της δεξιάς. Ότι δεν μπορεί να αγνοεί ότι η ουσιαστική πολιτική ανατροπή επισυμβαίνει όχι μόνο όταν αλλάζει η εκτελεστική εξουσία, όχι μόνο όταν τσακίζεις την κρατική εξουσία, αλλά, κυρίως, όταν διαφοροποιείται η κοινωνική προέλευση των οργάνων της καθώς και το κοινωνικό περιεχόμενό της. Το θέμα δηλαδή δεν είναι μόνο αν έχεις την κυβέρνηση και όχι την  εξουσία, αλλά να ξέρεις και τι να κάνεις την εξουσία και υπέρ ποιων να τη χρησιμοποιείς.

Δεν έχουμε αλλαγή όταν έχουμε τις ελίτ(με δεξιό ή αριστερό μανδύα) στην εξουσία. Δεν έχουμε, προπάντων αλλαγή, όταν δεν αλλάζει η συμβολική τάξη, δηλαδή ο πρακτικός, καθημερινός πολιτισμός που διέπει τις σχέσεις, τη συμπεριφορά, τη ζωή μας, τον τρόπο που κάνουμε «συνήθεια» τους περιορισμούς και τους κανόνες. Δεν έχουμε αλλαγή όταν δεν αλλάζει ο τρόπος σκέψης, όταν δεν επαναξιώνονται οι αρχές και οι χαρές του Εμείς και της αυτοδιαχείρισης.

Για να μην χαθεί, λοιπόν, η αριστερά στους λαβύρινθους της αστικής εξουσίας, οφείλει να αναπτύξει το λόγο και την ποίησή της στο «Δρόμο», στα λαϊκά κινήματα, στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές όπου συναντώνται, ερωτεύονται και μιλούν για τα όνειρά τους τα νέα παιδιά, εκεί όπου δημιουργούνται οι νέες σχέσεις αλληλεγγύης, εκεί όπου αλλάζει ο τρόπος ζωής και ο συσχετισμός των αξιών, εκεί όπου απομειώνονται τα Εγώ και συντρίβεται ο ατομικισμός της νεοφιλελεύθερης χομπσιανής ζούγκλας. Εκεί όπου δημιουργείται η νέα αριστερά της αξιοπρέπειας, της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης… 

* (Αργύρης Χιόνης «Σαν τον τυφλό μπροστά στον καθρέφτη» | Υάκινθος, 1986