Έτσι φανατίζει τους Ισραηλινούς ο Νετανιάχου...

Μία Παλαιστινιακή σημαία τοποθετήθηκε πάνω στο Γεφύρι της Άρτας σε ένδειξη αλληλεγγύης στον δοκιμαζόμενο πληθυσμό της Γάζας. Μετά από λίγο, ένα ζευγάρι Ισραηλινών ρίχνει τη σημαία στην κοίτη του ποταμού. "Τι τους δημιουργεί αυτόν τον φανατισμό;" αναρωτήθηκα. Μια απάντηση έδωσε η Ναόμι Κλάιν με άρθρο της στην βρετανική εφημερίδα The Guardian: 

«…υπάρχει μια επίμονη και επαναλαμβανόμενη σύγκριση μεταξύ της 7ης Οκτωβρίου και του ναζιστικού Ολοκαυτώματος. Σε μια αντιστροφή των πραγματικών σχέσεων εξουσίας, αυτή η αναλογία παρουσιάζει τους απάτριδες Παλαιστίνιους –που ζουν υπό παρατεταμένη ισραηλινή πολιορκία, παράνομη κατοχή και απαρτχάιντ– ως Ναζί, και το Ισραήλ – με έναν από τους πιο ισχυρούς στρατούς στον κόσμο, που υποστηρίζεται από την υπερδύναμη των Ηνωμένων Πολιτειών και με μια σαφή πολιτική επέκτασης της γης και εξάλειψης της παλαιστινιακής παρουσίας με αποικιακό τρόπο – ως αβοήθητο θύμα» γράφει η Κλάιν.

Το φοβερό τραύμα του Ολοκαυτώματος «ανοίγει» όταν η ισραηλινή ακροδεξιά και ο Νετανιάχου (και όχι όλο το Ισραήλ όπως διατείνεται η Κλάιν) επικαλείται την «διαρκή απειλή» μετατρέποντας τους εντελώς αδύναμους Παλαιστίνιους σε δήθεν ναζί-θύτες! Και δεν είναι η πρώτη φορά που η ακροδεξιά του Ισραήλ «ξύνει την πληγή» με την ΑΠΕΙΛΗ και τη θυματοποίηση. Παλιότερα τους «απείλησαν» ακόμα και οι λέξεις του διάσημου Αμερικανο-Εβραίου διανοούμενου, Νόαμ Τσόμσκι και του απαγόρευσαν την είσοδο στο Ισραήλ. Και παλιά αλλά και σήμερα θεωρούν ότι τους απειλούν όσοι αισθάνονται αλληλεγγύη στον πόνο των Παλαιστινίων που σφάζονται κυριολεκτικά στη Γάζα, ότι τους απειλούν τα σχολεία του ΟΗΕ, ο ΓΓ του διεθνούς οργανισμού, οι ακτιβιστές που μεταφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια, το νοσοκομείο της Ερυθράς Ημισελήνου, το κτήριο των διεθνών μέσων ενημέρωσης που ισοπέδωσαν, ότι τους απειλούν οι δημοσιογράφοι που αποκαλύπτουν τα εγκλήματα και τα ψεύδη τους, δείχνοντας ότι αυτοί που απειλήθηκαν από την Τελική Λύση, την επιβάλλουν σήμερα σε άλλους. 

Ιστορικά ο φονταμενταλισμός της ισραηλινής ακροδεξιάς δημιουργήθηκε το 1975 από την αντίδραση του Ισραήλ στην απόφαση των Ηνωμένων Εθνών, με την οποία καταγγελλόταν ο σιωνιστικός ρατσισμός. Στη βάση αυτή και με το σύνθημα «Όλος ο κόσμος είναι εναντίον μας» το κόμμα του Νετανιάχου καλλιέργησε μια νέα μορφή φανατισμού που εκτρεφόταν από την εντατικοποίηση της πνευματικής διάστασης του σιωνισμού, με αποτέλεσμα οι ισραηλινοί από εκλεκτός λαός του Θεού να γίνουν τα επίλεκτα θύματα όλου του κόσμου! Στη θυματοποίηση αυτή βασίζεται και η κατηγορία εναντίον του ίδιου του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για «αντισημιτισμό»! Κι αυτό γιατί τα Ηνωμένα Έθνη… τόλμησαν να υιοθετήσουν την έκθεση της επιτροπής έρευνας για την πολύνεκρη εισβολή στη Γάζα τον Γενάρη του 2010 που μιλούσε για εγκλήματα πολέμου. Το ίδιο ισχύει και σήμερα με το Διεθνές Δικαστήριο του ΟΗΕ που κατηγόρησε τον Νετανιάχου ως εγκληματία πολέμου.

Θυμίζουμε ότι το 1995, σε προεκλογική συγκέντρωση του κόμματος Λικούντ έκαψαν μια κούκλα-ομοίωμα του Ράμπιν και λίγο καιρό μετά ο Ράμπιν δολοφονήθηκε από οπαδό του ριζοσπαστικού εθνικού θρησκευτικού κόμματος! Ο φανατισμός αυτός, όταν βρίσκεται στην εξουσία, συνοδεύεται από έναν ορισμένο ολοκληρωτισμό, καθώς αναζητά με τίμημα ακόμη και την εξαφάνιση του Άλλου την Ενότητα, η οποία είναι πάντα «μονολιθική» -αφού για τους φανατικούς η ύπαρξη δεν νοείται ως συν-ύπαρξη. Έτσι τροφοδοτείται ο αντίπαλος φανατισμός (Χαμάς). Οι δύο φανατισμοί λειτουργούν σαν συγκοινωνούντα δοχεία και αλληλοτροφοδοτούνται οδηγώντας σε φρενίτιδα βίας που επιταχύνεται και επεκτείνεται συνεχώς, τείνοντας προς την «Αποκάλυψη».

Υπάρχει, άραγε, τρόπος αντιμετώπισης του φανατισμού; Σύμφωνα με τον Κλαούζεβιτς, όπως τον παραθέτει ο Π. Κονδύλης στη «Θεωρία του Πολέμου», «μέσα στον πολιτισμό υπάρχει τόσο ένα πρακτικά επαρκές ισοζύγιο των αντίρροπων τάσεων του ανθρώπου, έτσι ώστε να διατηρείται η ειρήνη, όσο και αρκετή ένταση, έτσι ώστε ένας πόλεμος δεν αποκλείεται, αλλά μάλλον προετοιμάζεται». Συνεπώς, ο πόλεμος ή η ειρήνη είναι το αποτέλεσμα του συσχετισμού αυτών των αντίρροπων δυνάμεων αλλά και της δημιουργίας «μίσους» μέσω της χειραγώγησης των μίντια και της ανάλογης ρητορικής των διαμορφωτών της κοινής γνώμης. Γι’ αυτό το λόγο είναι αναγκαίο ένα ισχυρό κίνημα αλληλεγγύης προς τους Παλαιστίνιους, καθώς και η συνεχής απάντηση στην ακροδεξιά προπαγάνδα του μίσους, η αποκάλυψη των ψευδών και η καλλιέργεια της κουλτούρας της ειρήνης. Έτσι που αγόρια και κορίτσια στο Ισραήλ να αρνούνται να στρατευθούν, να αρνούνται να σκοτώσουν Παλαιστίνιους που γνώρισαν κι έκαναν φίλους...