Tο αλλιώς υπάρχει, το βλέπω, το νιώθω

… σαν ξαφνικά να θέλεις να γυρίσεις σπίτι και σπίτι να εννοείς έναν κόσμο άλλο…

Ήθελα να γράψω κάτι χθες. Αργά. Με το που γύρισα. Δεν μπόρεσα. Κατέφυγα και πάλι στο ποτήρι, στη νάρκη αναζητώντας καταφύγιο, όπως όλοι ηλίθιοι του είδους μου. Είπα, αύριο θα μπορέσεις. Θα το κάνεις αύριο. Κι ήρθε το αύριο και έγινε σήμερα το χτες και πάλι αδύνατο μου είναι να τιθασεύσω όλες αυτές τις σκέψεις που αναδύονται από διαδρόμους μυστικούς για να με βασανίσουν.

Τετάρτη βράδυ. Γυρίζω από εκδήλωση για τη γυναίκα. Στο νου ήχοι και λέξεις απ’ τη μεγάλη πρωινή συγκέντρωση, ήχοι και λέξεις από την εκδήλωση για τη γυναίκα, όλα μαζί. Βλέπω στην 28ης κορδέλες να εμποδίζουν την κίνηση προς την πλατεία και τροχονόμους να αδειάζουν την οδό προς τα στενά. Αλλάζω την κατεύθυνσή μου. Ανηφορίζω την 28ης . Μπροστά στην Αστυνομία, σε παράταξη μια διμοιρία ΜΑΤ. Με τις στολές τους. Με τα κράνη τους. Με τις ασπίδες τους. Με τις αντιασφυξιογόνες μάσκες τους. Με τα όλα τους. Λέω (στον εαυτό μου) τι γίνεται; Το πρωί, με τόσο κόσμο εγώ δεν είδα πουθενά αστυνομική στολή. Προχωρώ. Θέλω να δω τι διάβολο συμβαίνει. Περνώ ανάμεσά τους. Στη διασταύρωση της 28ης με την πλατεία μια κλούβα μπλοκάρει τον δρόμο. Την προσπερνώ. Κοιτάζω προς την Περιφέρεια. Τίποτα. Στρίβω αριστερά προς το Ρολόι. Βλέπω μια ομάδα νέων να ανεβαίνει από την Αβέρωφ. Το σύνθημά τους ακούγεται δυνατά και καθαρά. «Στο δρόμο στη δουλειά ποτέ καμία μόνη Η πατριαρχία βιάζει και σκοτώνει». Νέες γυναίκες και νέοι άντρες, σφίγγουν τα χέρια και πορεύονται. Φωνάζουν βροντερά το σύνθημά τους. Είναι μια ομάδα νέων. Σε σχέση με τη μαζική πρωινή συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τους νεκρούς των Τεμπών, είναι μια μικρή, πολύ μικρή ομάδα νέων. Έχει όμως κάτι. Κάτι όμορφο. Κάτι δυνατό. Ολοζώντανο. Σπαρταριστό. Κάτι που σε πλημμυρίζει με μια μυστήρια νοσταλγία… σαν ξαφνικά να θέλεις να γυρίσεις σπίτι και σπίτι να εννοείς τον κόσμο όλο… Γι’ αυτή τη μικρή ομάδα λοιπόν η κλούβα; Γι’ αυτή τη μικρή ομάδα τα ΜΑΤ με πλήρη εξάρτηση; (Σε ετοιμότητα αλλά χωρίς να επέμβουν, από όσο είδα) Γι’ αυτή τη μικρή ομάδα. Πιθανόν γι’ αυτό το απροσδιόριστο, το μυστικό το κάτι… για κείνη τη μυστήρια νοσταλγία…

Το ίδιο κάτι το συνάντησα και χτες. Στο Καμπέρειο Θέατρο ετούτη τη φορά. 801,5m μια παράσταση θεάτρου Ντοκουμέντο. Ένα ταξίδι στο 2015. Μια συμπόρευση με τον Βαγγέλη Γιακουμάκη στο τελευταίο μοναχικό μονοπάτι. Και επειδή έχω την ίδια αδυναμία με χτες να βρω τις λέξεις τις σωστές, θα πω μονάχα ότι ήταν η ίδια μυστήρια νοσταλγία… σαν ξαφνικά να θέλεις να γυρίσεις σπίτι και σπίτι να εννοείς έναν κόσμο άλλο… έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι θα σμίγουν, θα πορεύονται μαζί, θα ονειρεύονται, θα γίνονται αποδεκτοί όλοι οι κύκνοι και οι πάπιες και οι φαλαρίδες και οι νερόκοτες και… και… και…, και τα παιδιά θα φτάνουν στα σχολειά και στις σχολές τους και εκεί καμιά Λυδία δεν θα αναγκάζεται να πετάξει το φαγητό της στο προαύλιο του σχολείου, και κανένας Χρήστος δεν θα κρύβεται στο μεγάλο διάλειμμα πίσω από τις βρύσες για να περάσει απαρατήρητος, και κανένας Μάκης δεν θα καταλήγει σε κάδο απορριμμάτων για την «πλάκα», και κανένας Βαγγέλης δεν θα καταλήγει υπόμνηση και σύμβολο, στη μνήμη μας αγκάθι, όπου λεβεντιά δεν θα είναι να κάνεις τη μεγαλύτερη χοντράδα, ποδοπατώντας συναισθήματα, βουλιάζοντας ζωές. Λεβεντιά θα είναι μόνο να υπερασπίζεσαι το δίκιο και την ανθρωπιά και να παλεύεις για το όνειρο.

Αυτό το αλλιώς υπάρχει, το βλέπω, το νιώθω. Είναι απόλυτη ανάγκη να υπάρχει.