Δίκτυο Αλληλεγγύης Κρατουμένων
Η τελευταία μας επίσκεψη στα κρατητήρια της Πέτρου Ράλλη, 16/1/2020, ήταν διαφορετική από όλες τις άλλες. Δεν μας επετράπη η συνάντηση στην ταράτσα αλλά σε δυο μόνο σκοτεινούς θαλάμους των επισκεπτηρίων, ενώ στους διπλανούς γίνονταν, ταυτόχρονα, τα προσωπικά επισκεπτήρια κρατουμένων γυναικών 16.00-18.00. Τα φώτα, όπως παλιά, ήταν, τυχαία, ξανά καμμένα. Την άδεια την πήραμε 11 παρά 15΄ της ίδιας μέρας, με δυνατότητα συμμετοχής μόνο έξι (6) αντί δώδεκα (12) ατόμων, που είχαμε αιτηθεί, και ώρα 15:00-18:00 αντί 18:00-21:00, για λόγους ασφάλειας, όπως έγραφε το έγγραφο.
Για μας προέχει η επαφή και η ανθρώπινη σχέση που αναπτύσσουμε και θέλουμε να δίνουμε φωνή στις παράνομα αποκλεισμένες μετανάστριες στις απάνθρωπες συνθήκες της κυρίαρχης πολιτικής εξόντωσης όσων περισσεύουν, γι αυτό παρόλα τα νέα δεδομένα, που ανέτρεψαν όσα είχαμε προγραμματίσει, καταφέραμε να υπερβούμε τα πρακτικά εμπόδια και να φτάσουμε στο δεύτερο όροφο των κρατητηρίων, με πολλά ζεστά ρούχα, κλινοσκεπάσματα, σοκολατοειδή, καφέδες, τσάγια, βιβλία, κλπ και 45 σακούλες με είδη υγιεινής, τηλεκάρτες, σκούφους, γάντια, τερλίκια, πετσέτες, καινούριες πιζάμες τετράδια, στυλό, για κάθε μια κρατούμενη, ξεχωριστά, στις 4 παρά 15΄.
Ήταν μια ακόμη συγκλονιστική συνάντηση με όσες γυναίκες πρόλαβαν να έρθουν, λίγες λίγες, όπως τις κατέβαζαν, στον ασφυκτικά μικρό χώρο και χρόνο, που είχαμε. Και οι έξι που πήγαμε καταφέραμε σιγά σιγά να ξεχάσουμε τη σκοτεινιά των θαλάμων με το φως της αλληλεγγύης που γεννούσε ελπίδα και της αμοιβαίας αγάπης που γκρέμιζε τις μπάρες, μία μία.
Από τη μέρα που γράφτηκε η πιο κάτω επιστολή καταγγελία κραυγή της κρατούμενης, τότε, Ceylan, οι συνθήκες παραμένουν ίδιες στο κτίριο. Απίστευτη η βρωμιά και σταθερή η καλλιέργεια μικροβίων και ιών. Μόνες τους καθαρίζουν με λιγοστά καθαριστικά και κινδυνεύουν να αρρωστήσουν ανά πάσα στιγμή. Από την αντλία νερού που μπήκε στον εσωτερικό διάδρομο, δίπλα στα κελιά τους, ώστε να μη χρειάζεται να βαράνε τη σιδερένια πόρτα ώσπου να ανοίξει κάποια αστυνομικός, για να βγουν να πάρουν νερό, τρέχει μόνο κρύο νερό, δεν έχουν καταφέρει να τη φτιάξουν ώστε να τρέχει και ζεστό νερό. Κάτι είναι κι αυτό. Όμως, δεν υπάρχει ακόμη θέρμανση και κάνει πολύ κρύο. Δε λειτουργούν τα πλυντήρια κι αναγκάζονται να πλένουν στα χέρια. Το φαγητό είναι φριχτό, αλλά έρχεται πια στον όροφό τους ζεστό και όχι παγωμένο.
Σοκαριστήκαμε αντικρίζοντας τις φωτογραφίες της Ceylan και περιμένουμε τα αποτελέσματα της βιοψίας, που έκανε στο νοσοκομείο Αττικόν, για τον ιό που άρπαξε στο βόθρο, που πετάνε τους ανθρώπους να “ζήσουν”, με βοηθό την ανεξέλεγκτη αδιαφορία, το ρατσισμό, το σεξισμό και την ξενοφοβία κάποιων έμμισθων οργάνων. Η γιατρός του νοσοκομείου της είπε πως πρέπει να κάνει επέμβαση, αφού πρώτα βγει η βιοψία. Έτσι έφυγε η αγαπημένη σε όλες/ους/@ μας, Ceylan, από τη χώρα μας. Πόσες/οι/@, άραγε, έχουν πάθει πολύ χειρότερα και δεν τόλμησαν ποτέ να τα καταγγείλουν γιατί, απλά, δεν έχουν χαρτιά ή κι αν ακόμη βγάλουν χαρτιά είναι τόσο φοβισμένες/οι/@ σε μια τόσο εκφασισμένη κοινωνία; Έχουμε συναντήσει αρκετές.
Οι κρατούντες οφείλουν να παρέχουν σε κάθε κρατούμενη/ο/@ σωστή και έγκαιρη ιατρική φροντίδα και θεραπεία. Σεβασμό στην αξιοπρέπεια και τα ανθρώπινα, θρησκευτικά και πολιτικά δικαιώματα τους, με βάση και τις διατάξεις που υπάρχουν για τα δικαιώματα των κρατουμένων στα ΠΡΟΚΕΚΑ, που κάθε μέρα καταπατούνται.
(Μετάφραση επιστολής στα Ελληνικά από Τούρκικα)
"Υπάρχει γράμμα από το Αλλοδαπών:
“Αδίστακτη γιατρίνα του καταραμένου Αλλοδαπών, αυτά τα λόγια είναι για σένα: "Τι σόι γυναίκα είσαι εσύ; Ντρέπομαι για σένα, για το είδος σου. Εδώ κι ένα μήνα υπάρχει μπροστά στα μάτια σου μια γυναίκα που λιώνει κάθε μέρα. Εκείνη κουράστηκε κάθε μέρα να έρχεται στο ιατρείο σου και να σου λέει ότι δεν είναι καλά. Εσύ δε βαρέθηκες να της δίνεις άσχετα φάρμακα και να τη στέλνεις πίσω; Κρίμα για σένα!" Η γυναίκα στην οποία αναφέρομαι ονομάζεται Ε. από Ερ. Θυμάμαι τη μέρα που ήρθε! Το χρώμα της ήταν σαν σοκολάτα, αλλά τώρα το χρώμα της είναι σαν του πάγου, σαν πτώμα. Κάθε μέρα κάνει εμετό. Χειροτερεύει και λιποθυμάει. Της ρίχνουμε νερό στο πρόσωπο. Ανοίγει τα μάτια της, μετά από ώρες. Συνήθως, για να μπορέσει να περπατήσει την πιάνουμε με το ένα μπράτσο μας. Κάθε μέρα κατεβαίνει στη γιατρό, αλλά αυτά που της λέει η γιατρός είναι κάθε μέρα διαφορετικά. Μια μέρα της λέει θα πιεις δύο φορές αυτό το φάρμακο και την άλλη μέρα της λέει εγώ δεν σου είπα κάτι τέτοιο. Την Ε.δεν την ακούει κανείς που τους λέει "στείλτε με στο νοσοκομείο γιατί εδώ θα πεθάνω.” Μπορείτε να έρθετε να την επισκεφτείτε και θα καταλάβετε ότι έχει ξεφύγει η φάση από τα ανθρώπινα.
Ας έρθουμε στη Χρ, από Αιθιοπία. Έχει άσθμα. Απαγορεύεται να μένει σε χώρο κλειστό με υγρασία ασθενής που έχει άσθμα. Δεν μπορεί να κοιμηθεί αφού βήχει συνέχεια δίπλα μας. Το να χρησιμοποιεί σπρέι είναι επικίνδυνο για την καρδιά της. Παλαιότερα που ήταν στην Τουρκία χρησιμοποιούσε ένα σιρόπι που της έκανε καλό, απλώς δεν θυμάται το όνομα του. Ο γιατρός δεν της κάνει τίποτα άλλο, εκτός από το να χρησιμοποιεί μάσκα. Με δεμένα χέρια δεν μπορούμε να κάνουμε οτιδήποτε άλλο από το να στεναχωριόμαστε.
Από τότε που ήρθε η οργάνωση του σπιτιού των γυναικών κάποια πράγματα άρχισαν να αλλάζουν υπέρ μας. Μπήκε μια αντλία νερού μέσα, δηλαδή μια μηχανή, αλλά από τη μηχανή βγαίνουν κάποια βρώμικα πράγματα, διότι το εσωτερικό της είναι βρώμικο. Στο πρωινό πλέον μας δίνουν κουλούρι, πράγμα που για μας είναι πολύ ιδιαίτερο, ακόμα και αν δεν είναι αρκετό η αλλαγή ήταν για μας πολύ καλή. Είμαστε ευγνώμονες στη Χ. και την ομάδα της που με τις προσπάθειες τους κατάφεραν την αλλαγή στον τρόπο που παίρνουμε το φαγητό μας, για να σταματήσουν οι παρενοχλήσεις μερικών αστυνομικών. Τουλάχιστον, τώρα, πια, οι φίλες μας δεν υποχρεώνονται να κατεβαίνουν στην κουζίνα.
Βέβαια τα προβλήματα δεν τελείωσαν. Είναι δέκα μέρες που δεν έχουμε πλυντήριο ρούχων. Όλες πλένουμε στο χέρι. Εδώ έχει πολύ κρύο. Τα κρεβάτια είναι σαν τα μάρμαρα, πέτρα . Δεν υπάρχει θέρμανση και οι κουβέρτες που μας δίνουν είναι λεπτές και όχι αρκετές. Η γενική εικόνα είναι ότι είναι πολύ βρώμικος ο χώρος και οι περισσότερες έχουμε αρπάξει μικρόβια, που προσπαθούμε να σταματήσουμε με κρέμες και υπόθετα.
Η αστυνομικός που ονομάζεται Βιβή (Big Mama) είναι ακόμα εδώ. Δεν υπάρχει τίποτα σε εκείνη που να έχει αλλάξει, συνεχίζει να προκαλεί. Βγάζει δυνατές φωνές που δεν πρέπει να βγαίνουν από άνθρωπο. Οι προσβολές και η ανυπομονησία της συνεχίζουν να είναι ίδιες
Ας έρθουμε στους υπόλοιπους αστυνομικούς (στους ενοχλητικούς): στο Δημήτρη, τον Ανδρέα και το γαλανομάτη, το Γιώργο. Αυτοί είναι ακόμα κανονικά στην υπηρεσία. Όταν κατεβαίνουμε κάτω για τη βίζα τους βλέπουμε. Είναι σίγουρο ότι δεν έχουν λάβει καμία προειδοποίηση, φαίνεται από τα γελάκια που κάνουν. Είναι πολύ άνετοι. Αλλά μετά τη δημοσίευση της καταγγελίας μας, τουλάχιστον, δεν ανεβαίνουν, πια, στο δικό μας όροφο.
Η Aisha από τη Σομαλία ακόμα περιμένει να πάει στο νησί, ενώ άλλες έχουν πάει, και οι μόνες που έχουν μείνει είναι η Aisha και η Esraa. Μια αστυνομικός, πριν μέρες, μας εξήγησε ότι αν κάποια διαδίδει έξω τι γίνεται στο Αλλοδαπών, θα εξαναγκαστεί να παραμείνει μέσα, για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτό, μας είπε, της είχε ζητήσει να μας το μεταφέρει ο διοικητής υπηρεσίας.
Ας έρθουμε και σε μένα, με πήγαν στο νοσοκομείο, μετά τη δημοσιοποίηση του ονόματος μου στο internet, ακριβώς τρεις εβδομάδες μετά το πρόβλημα. Είχα αρπάξει έναν ιό, έκανα βιοψία, και θα έχω τα αποτελέσματα μετά από είκοσι μέρες.
Δεν είναι αυτό το μόνο πρόβλημα. Όταν μας πηγαίνουν στο νοσοκομείο, και μας φοράνε τις τεράστιες χειροπέδες, αυτό πόσο μεγάλη ντροπή είναι δεν μπορώ να σας το εξηγήσω. Εκείνα τα βλέμματα και οι ψίθυροι των ανθρώπων... Μέχρι να βγούμε από το νοσοκομείο, ντρεπόμαστε πάρα πολύ, ανοίγει η γη και μας καταπίνει. Εμείς δεν είμαστε κλέφτρες, δεν είμαστε δολοφόνοι. Κάποιες περιμένουν για τα χαρτιά του ασύλου τους, κάποιες τη βίζα, κάποιες τη διαδικασία επαναπροώθησης στη χώρα τους. Μερικές φορές οι γιατροί προειδοποιούν τους αστυνομικούς να ξεκλειδώσουν τους σφιγκτήρες από τις χειροπέδες για να μπορέσουν να μας εξετάσουν. Αυτή είναι μια κατάσταση που νιώθεις απέραντη ντροπή. Εμείς τι κάναμε για να το αξίζουμε αυτό;
Υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα να γράψω στην πραγματικότητα αλλά και μόνο αυτό είναι αρκετό για να πει κάποιος: Τέρμα, πια, να κλείσει το Αλλοδαπών! Δεν είναι αρκετό; Τα σχόλια και η απόφαση δική σας.
Date: 20.01.2020: Λίγο πριν η Ε. από την Ερ, που σας ανέφερα στην πρώτη σελίδα έχασε τις αισθήσεις της και άρχισε να φτύνει αίμα. Ειδοποιήσαμε την αστυνομικό υπηρεσίας για να τη μεταφέρουν σε νοσοκομείο. Η αγαπητή Μαρίνα ας είναι καλά, έκανε κάτι που δεν το κάνουν άλλες εύκολα, ειδοποίησε τον προϊστάμενο υπηρεσίας. Όμως αυτός που ήρθε, ήταν εκείνος που πριν λίγο καιρό είχε τραβήξει με βία τη μαντήλα από το κεφάλι της Alaa από τη Συρία και της είχε κοκκινίσει το μέτωπο. Αυτός που της φώναζε ότι εδώ είναι χριστιανική χώρα και δεν μπορεί να το φορά. Αναφέρομαι σ΄ αυτόν το διοικητή της αστυνομίας.
Ήρθε και παρόλο που κλαίγαμε και τον παρακαλούσαμε επί δεκαπέντε λεπτά να μεταφέρει την Ε. στο νοσοκομείο και του δείξαμε το κύπελο με το αίμα, που έφτυνε, αυτός φωνάζοντας είπε: “Είσαστε καθυστερημένες; Βραδιάτικα θα πάω στο νοσοκομείο;” και πάλι φωνάζοντας στα ελληνικά έφυγε. Όσο για την Ε.; Κάνει συνέχεια εμετούς και είναι στο δωμάτιο της και εμείς περιμένουμε από τους αστυνομικούς να μας συμπονέσουν. Επί τη ευκαιρία, να είστε καλοί με τη Μαρίνα, την Εύη, τη Ζωή, τη Χρύσα και τη Δήμητρα (αστυνομικούς). Αν και δεν είχαμε κανένα θετικό αποτέλεσμα, η Μαρίνα είναι μια σπάνια αστυνομικός, που τρέχει να θεραπεύσει τα προβλήματα της καθεμιάς από μας.
24.01.2020 ΣΗΜΕΊΩΣΗ: Θα θέλαμε, επίσης, να ευχαριστήσουμε τους εξαιρετικούς δικηγόρους του Σπιτιού των Γυναικών, που ήρθαν να μας δουν και να μας βοηθήσουν.”
Ειλικρινά δική σας,
Ceylan Pinar”
Δεν είμαστε γιατροί και δε γνωρίζουμε τις αιτίες της ασθένειας της Ε. Αξίζει, όμως, να ακούσουμε τη φωνή της συντρόφισσας Π, που ήταν μαζί μας και κατέγραψε την ιστορία της. στα σκοτεινά, πίσω απ’ τις μπάρες στις 16/1. Μίλησε δε μαζί της αρκετές φορές τις επόμενες μέρες στο τηλέφωνο, όταν η Ε. ζητούσε απελπισμένα βοήθεια:
Π: “Αυτό με το χρώμα της, που αναφέρεται στο γράμμα, με έχει σοκάρει, γιατί όταν την είδα στο μισοσκόταδο, έβλεπα καθαρά μόνο τα χέρια της που ήταν κατάλευκα και θυμάμαι πως μου είχε κάνει εντύπωση, αλλά δεν το είχα συνδέσει με την κατάστασή της. Μέχρι να διαβάσω το γράμμα νόμιζα ότι η Ε. ήταν μια λευκή από την Ερ. Μου είχε φανεί πολύ περίεργο τότε. Ίσως η Ε. να κάνει κάποιου είδους προβολή (θυμίζω ότι όπως μου είπε και η ίδια στο τηλέφωνο η γιατρός των κρατητηρίων της είπε πως ότι παθαίνει οφείλεται σε ψυχολογικούς λόγους) και η αιμόπτυση να οφείλεται σε κάποιο γδάρσιμο από τη μεγάλη πίεση. Γιατί είναι περίεργο να μην της βρίσκουν τίποτα στο νοσοκομείο. Αλλά και πάλι δεν θα έπρεπε να την έχουν σε νοσηλεία με ορούς και βιταμίνες; Γιατί όποιος και να είναι ο λόγος, η αφυδάτωση και η αδυναμία είναι γεγονός.”
Σύμφωνα με πληροφορίες που έχουμε την πήγαν τρεις φορές στο νοσοκομείο (οι δύο μετά την τελευταία μας επίσκεψη και την επισήμανσή μας στον διοικητή υπηρεσίας, για την κατάστασή της) και δεν της βρήκαν κάτι οργανικό. Οι γιατροί αποδίδουν την ασθένειά της σε ψυχολογικούς λόγους.
Να το ξεκαθαρίσουμε μια και καλή, αυτές και μόνο οι απανθρωποποιητικές συνθήκες εγκλεισμού, όπου ξεχνάς ότι είσαι άνθρωπος, είναι αρκετές για να αρρωστήσουν ψυχικά και σωματικά έναν υγιή οργανισμό, πόσο δε μάλλον, άτομα που φέρουν τραύματα από εμπόλεμες ζώνες, στις οποίες τα παιδιά και οι γυναίκες είναι τα πρώτα θύματα κακοποίησης, λεκτικής, ψυχικής και σωματικής, του κάθε πατριάρχη κυρίαρχου “πολεμιστή...” Δεν έχει τέλος η κακοποίηση τους στην οικογένεια, στα χαρακώματα, στην κοινωνία, στην προσπάθεια τους να διαφύγουν στη διαδρομή προς ένα κομμάτι γης με ελευθερία και αξιοπρέπεια. Το έχουμε δει, το έχουμε ακούσει και το έχουμε καταγράψει να συμβαίνει πολλές φορές στη διάρκεια των χρόνων που συναντάμε τις κρατούμενες. Γυναίκες δυνατές τον πρώτο μήνα, το δεύτερο χλομιάζουν, έχουν φλεγμονές παντού στο σώμα από τα τσιμπήματα των εντόμων και των κοριών, χάνουν κιλά, από την άθλια διατροφή, παρουσιάζουν προβλήματα στο στομάχι, στην καρδιά, πέφτουν σε κατάθλιψη και τον τρίτο μήνα κάνουν σκέψεις αυτοκτονικές και σε ακραίες περιπτώσεις φτάνουν ακόμη και να το επιχειρούν… Αμέτρητες οι τηλεφωνικές κλήσεις απελπισίας.
Το δικό μας ερώτημα είναι, γιατί δεν δόθηκε στην Ε. μια αγωγή διαφορετικής διατροφής για την αδυναμία που παρουσίαζε; Γιατί δεν παρέμεινε στο νοσοκομείο για νοσηλεία; Γιατί δεν υποστηρίχθηκε έτσι όπως χρειαζόταν, ψυχολογικά, πέρα από μια διάγνωση και χάπια; Γιατί δεν της δόθηκε βοήθεια με κάποιον ορό αφού δεν μπορούσε να πάρει τίποτα από το στόμα, αφού ότι έτρωγε το έκανε εμετό;
Σήμερα, ενημερωθήκαμε, ότι η Ε. είναι καλύτερα, παρότι έχει αρνηθεί να πάρει χάπια για το stress. Οι ανθρώπινη σχέση με τις συγκρατούμενές της, που δεν την άφησαν μόνη, είναι στο δεδομένο απάνθρωπο περιβάλλον, το φάρμακό της, κι άρχισε σιγά σιγά κάτι να τρώει… Δεν είμαστε γιατροί, το επαναλαμβάνουμε, όμως γνωρίζουμε πως υπό κανονικές συνθήκες κανένας άνθρωπος δε θα έμενε ποτέ για τόσο διάστημα σε τόσο τραγική κατάσταση…
ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ ΔΕΝ ΕΙΣΤΕ ΜΟΝΑΧΕΣ
ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΕΞΟΝΤΩΣΗΣ
ΝΑ ΤΙΜΩΡΗΘΟΥΝ ΤΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ ΠΟΥ ΚΑΚΟΠΟΙΟΎΝ ΚΑΙ ΠΑΡΕΝΟΧΛΟΎΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΕΣ/ΟΥΣ/@
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΙΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΕΣ/ΟΥΣ/@
ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΚΑΙ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ 56 ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ ΤΗΣ ΠΕΤΡΟΥ ΡΑΛΛΗ
ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΕΣ/ΟΙ/@
ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ Η ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΟΠΛΑ ΜΑΣ
Συνέλευση Πρωτοβουλίας: Το Σπίτι των Γυναικών, για την Ενδυνάμωση & τη Χειραφέτηση
spiti.gynaikon@gmail.com
