13χρονος κρεμάστηκε μετά από μπούλινγκ

 Κρεμάστηκε. Ήταν μόλις 13 χρονών. 30 Ιουνίου 2025 στη Χασιά. Θύμα ομοφοβικού μπούλινγκ. Τον χλεύαζαν, τον κακοποιούσαν, τον διαπόμπευαν.

16 Μαρτίου 2015: ο φοιτητής της Γαλακτομικής Σχολής Ιωαννίνων, Βαγγέλης Γιακουμάκης εντοπίζεται νεκρός μην αντέχοντας το μπούλινγκ  και τα βασανιστήρια των «υπερβολικά αντρών» Κρητικών συμφοιτητών του.

7 Ιανουαρίου 2023: Ο Λούκας κρεμιέται στο δωμάτιό του. Ήταν 13 ετών. Οι μαθητές στην τάξη τον κορόιδευαν για τον σεξουαλικό του προσανατολισμό.

Θυμήθηκα εκείνο το γραπτό-κραυγή του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου «… το φόβο που σου κληροδότησε το μπούλινγκ, δύσκολα τον σκεπάζεις, πόσο μάλλον τον σβήνεις.  Γιατί έρχεται από τη ρίζα του εαυτού σου – τότε που διαμορφωνόταν. Είναι ένα «ελάττωμα» δικό σου: το ατομικό σου στίγμα. Κι αυτό το στίγμα είναι ο εξοστρακισμός από την ομάδα και την κοινωνία. Η αίσθηση ότι δεν σε θέλουν –επειδή είσαι σεξουαλικά, φυλετικά, σωματικά, ή ψυχικά ασυνήθιστος. Αυτή η επιβεβλημένη μόνωση, ιδίως τότε που δεν έχεις ακόμα έρμα μέσα σου για να σε συγκρατήσει, είναι σα ξαφνικός θάνατος. Ειδικά αν ζεις σε ένα απλοϊκό περιβάλλον (επαρχία ή οικογένεια) που συσχετίζει κουτά. Δεν ξέρεις από πού να κρεμαστείς.»

Τελικά κρεμιέσαι από ένα σκοινί στο μπαλκόνι του σπιτιού σου. 

Πίσω από τους φυσικούς αυτουργούς βρίσκονται οι ηθικοί αυτουργοί, αυτοί που καλλιεργούν μέσα από τα τηλεοπτικά ριάλιτι και την τραπ μουσική ένα ρατσιστικό, φαλλοκρατικό νταηλίκι. Είναι η ελληνική «άγια» οικογένεια που επιδοκιμάζει τα τελετουργικά επιβολής της ηγεμονικής αρρενωπότητας των νεοσσών της, αλλά και οι κρατικοί θεσμοί (εκπαίδευση, αστυνομία κ.ά.) που είτε την επωάζουν είτε την ανέχονται.

Είναι η κυρίαρχη κουλτούρα που συγκροτεί το υποκείμενο, που βοηθά ενεργά στην αναπαραγωγή ενός συστήματος που αποκλείει βίαια, καθώς διαμορφώνει τα κριτήρια σύμφωνα με τα οποία μερικές πρακτικές συμπεριφορές έχουν το στάτους του φυσιολογικού, ενώ άλλες αυτό του αποκλίνοντος-παθολογικού. Έτσι, η βία νομιμοποιείται ηθικά, καθώς τα ισχύοντα ανθρωπολογικά κριτήρια οριοθετούν τι είναι το πολιτισμικά διανοήσιμο ως ανθρώπινο και τι όχι. Κάποιοι άνθρωποι δεν αναγνωρίζονται ως ισότιμοι, αλλά θεωρούνται ένα είδος «παρία». Πάνω σ’ αυτούς τους ανθρώπους ασκείται βία στο όνομα μιας κανονιστικής αντίληψης του ανθρώπινου, μιας κανονιστικής αντίληψης για το τι πρέπει να είναι το ανθρώπινο σώμα.

Ακριβώς αυτές τις κανονιστικές μορφοποιήσεις που ταξινομούν τα ανθρώπινα όντα σε «κανονικά» και «παρεκλίνοντα», θα πρέπει να άρει η εκπαίδευση. Και όχι να νομιμοποιεί δομές εξουσίας που δεν αναγνωρίζουν όλα τα ανθρώπινα όντα ως ανθρώπινα και, κατά συνέπεια, τα αποκλείουν. Η εκπαίδευση οφείλει να πρωτοστατεί στην προσπάθεια συγκρότησης μιας νέας ηθικής, η οποία θα προκρίνει τον σεβασμό για τον Άλλο και την άρνηση κάθε είδους βίαιου αποκλεισμού με επίγνωση του ρόλου που διαδραματίζουν οι σχέσεις εξουσίας στη διαμόρφωση των υποκειμένων....

Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα.

Στα αυτιά μου ηχούν ακόμα τα λόγια που απηύθυνε σε έγκυο μετανάστρια σε λιμάνι της Λέσβου, ένας «εθνομαλάκας» από αυτούς που ευλογεί η Εκκλησία και η επίσημη Πολιτεία: «Εγώ σε γκάστρωσα μωρή;»

Είναι οι σαν αυτόν που έγραψαν το 2022 στον τοίχο του πατρικού σπιτιού του φοιτητή Βασίλη Τσαρακτσίδη: «Όλοι σε θέλουν νεκρό».

Είναι η κυρίαρχη κουλτούρα που υποστηρίζει τις αξίες που εκτρέφουν την ακροδεξιά σήμερα όπως παλιότερα εξέτρεφαν την ΚουΚλουξΚλαν στις ΗΠΑ.  

*Αφιερωμένο στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ