Χρειαζόμαστε μουσική εκπαίδευση στα σχολεία;

«Χωρίς μουσική, η ζωή θα ήταν ένα λάθος» - Φρίντριχ Νίτσε

Όπου οι λέξεις αποτυγχάνουν, η μουσική μιλά. Μιλά για τον πόνο,τη θλίψη,την απώλεια, τη χαρά, τα πάθη, τα συναισθήματα. Μέσα στη μουσική ζουν τα όνειρά μας. Η μουσική είναι ο ρυθμός που μας οδηγεί στον πυρήνα της ζωής. Η καταφυγή μας όταν ο κόσμος μοιάζει σκοτεινός. Ο φίλος μας όταν κανείς δεν φαίνεται να νοιάζεται. Οι χορδές της διαφυγής μας. Οι γιορτές μας, η παρέα μας, η φωνή διαμαρτυρίας μας, η συλλογική μνήμη, αυτό που μας ενώνει με τους άλλους. Μας οδηγεί σε έναν άλλο κόσμο όπου ξεχνάμε τα προβλήματα, την αγωνία και την κακία του πραγματικού κόσμου. Είναι αγάπη, χαρά, ευτυχία, η φωνή της ποίησης, η ισχυρότερη μορφή μαγείας που μας κάνει να πετάμε χωρίς φτερά. Είναι οι ήχοι των σπασμένων καρδιών και οι απαλοί ήχοι της αγάπης. Είναι η κόρη της ψυχής του Έρωτα, δοχείο της πίκρας και της Αγάπης, όνειρο της ανθρώπινης καρδιάς, γλώσσα των εραστών της ζωής. Η μουσική είναι η καρδιά μας, το πνεύμα μας. Είναι το πνεύμα και η καρδιά του πολιτισμού μας. «Στο βυθό της μουσικής συνταξιδεύουμε…», γράφει ο Ελύτης στη Συναυλία των Υακίνθων.

Η μουσική έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά και στη ζωή όλων μας. Ωστόσο, η μουσική απαξιώνεται με το νέο νόμο για την εκπαίδευση σε ανησυχητικό βαθμό.

Είναι σημαντικό να αντιληφθούμε ότι ο χρόνος που αφιερώνεται στη μουσική και τις τέχνες, δεν επηρεάζει αρνητικά τη μάθηση των παιδιών αλλά συμβάλλει πραγματικά στη βελτίωση της εκπαίδευσης και στη δημιουργία καλύτερων ανθρώπων.

Δεν πρέπει να μειωθούν οι ώρες διδασκαλίας της μουσικής στην εκπαίδευση ΓΙΑΤΙ:

Η μουσική συμβάλει στην πνευματική ανάπτυξη των παιδιών.

 Η μουσική  σημαίνει αύξηση της κοινωνικότητας, αυτοπειθαρχίας και υπευθυνότητας.

Βελτιώνει τις ομαδικές δεξιότητες και την αυτοεκτίμηση των μαθητών/τριών και βοηθά την πρόοδό τους συνολικά.

Η μουσική εκπαίδευση είναι επίσης ένας πολύ καλός τρόπος για την ενίσχυση των ικανοτήτων ανάγνωσης.

Η μουσική διδάσκει  δεξιότητες διαχείρισης και πειθαρχίας.

Η μουσική χτίζει τη φαντασία και την πνευματική περιέργεια.

 Η μουσική δημιουργεί μια ευχάριστη ατμόσφαιρα στο σχολείο.

Η μουσική εκπαίδευση συμβάλλει επίσης σημαντικά στη συναισθηματική ανάπτυξη. Οι μαθητές που μαθαίνουν μουσική έχουν περισσότερη ενσυναίσθηση, έχουν ανοιχτό μυαλό, έχουν υψηλότερη αυτοεκτίμηση.

Η εκμάθηση μουσικής μπορεί επίσης να βοηθήσει τους μαθητές να καταπολεμήσουν το άγχος και να αγαπήσουν το σχολείο. Η μουσική μπορεί ακόμα να είναι μια παρηγορητική δραστηριότητα για πολλούς μαθητές που τους απωθεί το σχολικό σύστημα.

Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η τέχνη επηρεάζει την ανθρώπινη κατανόηση και ερμηνεία του κόσμου. Τα παιδιά που μελετούν τις τέχνες σκέφτονται δημιουργικά, γίνονται καλύτεροι άνθρωποι. Κυρίως, ο στόχος της τέχνης στα δημόσια σχολεία δεν είναι να κάνουν περισσότερους επαγγελματίες καλλιτέχνες αλλά να διδάξουν στους ανθρώπους να ζουν πιο ευτυχισμένοι.

«Μουσικήν ποίει και εργάζου», η παράξενη φωνή μέσα στο όνειρο του Σωκράτη ένωσε την φιλοσοφία και τη μουσική: «Το όνειρο με ενεθάρρυνε να επιμείνω σε ό,τι ήδη έκανα, στο παρελθόν, να συνθέτω δηλαδή μουσική. Δεν είναι αλήθεια μέγιστη μουσική η φιλοσοφία; Και με αυτήν ακριβώς δεν ασχολούμουν και εγώ; Τώρα όμως, αφού έγινε η δίκη και αφού η γιορτή του Θεού εμπόδισε το θάνατό μου, νόμισα ότι πρέπει, στην περίπτωση που το όνειρο με προστάζει να ασχοληθώ με ό,τι συνήθως ονομάζεται μουσική, να μη παρακούσω, αλλά να ασχοληθώ με αυτήν. Γιατί νομίζω ότι είναι ασφαλέστερο να μην απέλθω από αυτή τη ζωή προτού δείξω την ευλάβειά μου προς τη θεία προτροπή, συνθέτοντας μουσικά δημιουργήματα»(Φαίδων).

Ο Νίτσε διακρίνει στα λόγια του Σωκράτη κατά τις τελευταίες μέρες της ζωής του μια μορφή μεταμέλειας για όλη του την προηγούμενη ζωή, που χαρακτηρίστηκε, από μια κυριαρχία της λογικής στη φιλοσοφία του. Γράφει ο Νίτσε στη «Γέννηση της τραγωδίας» για το Σωκράτη:

«Πραγματικά, ο αδυσώπητος αυτός διαλεκτικός είχε μερικές φορές απέναντι στην τέχνη το αίσθημα ενός κενού, ενός ελλείμματος, σχεδόν μιας τύψης, ενός καθήκοντος που ίσως παραμελήθηκε». «Τελικά στη φυλακή του, για να καθησυχάσει εντελώς τη συνείδησή του, αποφασίζει ν’ ασκηθεί στη μουσική. […] Εκείνο που τον ωθούσε σ’ αυτές τις ασχολίες, ήταν μια δύναμη ανάλογη με του «δαιμονίου» που τον προειδοποιούσε, ήταν η απολλώνια φωτεινότητα που του έδινε το αίσθημα πως ήταν σαν ένας βάρβαρος βασιλιάς μπροστά στο μεγαλόπρεπο άγαλμα μιας θεότητας που δεν καταλαβαίνει, και πως κινδύνευε ν’ αμαρτήσει απέναντι σ’ αυτή τη θεότητα επειδή δεν την καταλάβαινε. Αυτή η φράση που απευθυνόταν στον Σωκράτη μέσα στ’ όνειρό του είναι το μοναδικό σύμπτωμα μιας σκέψης που ξεπερνάει τα όρια της λογικής. Ίσως, θα πρέπει να συλλογίστηκε, «αυτό που μου είναι ακατανόητο να μην είναι αυτό καθαυτό παραλογισμός. Ίσως να υπάρχει ένα πεδίο σοφίας όπου ο διαλεκτικός δεν έχει θέση. Ίσως μάλιστα η τέχνη να είναι το αναγκαίο συμπλήρωμα της επιστήμης»

Ο  Πλάτωνας το είπε πιο απλά: «Η μουσική δίνει ψυχή στο σύμπαν, φτερά στο μυαλό, φτερά στη φαντασία».