Η εξαίρεση της «νίκης» Γενιδούνια

Ήταν, λέει, μια καλή μέρα για τον κόσμο της εργασίας. Ήταν, όμως τέτοια η μέρα, όταν ο Κώστας Γενιδούνιας κέρδισε το πρώτο δικαστήριο για την απόλυσή του από τη Hellenic train; Ήταν, όταν οι πολλές/οι που απολύονται για τις ιδέες τους, για τις παραπάνω κουβέντες που λένε στ' αφεντικά, για τις διεκδικήσεις των αυτονόητων, για τις μάχες απέναντι στις αδικίες, δεν φτάνουν καν μέχρι τα δικαστήρια; Διότι ο τρόμος του επιούσιου επικρέμαται, διότι η αλληλεγγύη των συναδέλφων είναι ανύπαρκτη, διότι οι δίκες κοστίζουν;

 Διότι τα σκοτάδια από τις πολλαπλές αλλοτριώσεις επιμένουν. Στον νεοφιλελεύθερο κόσμο μας, ο καταναγκαστικός χαρακτήρας της εργασίας και ο σκληρός ανταγωνισμός, κυριολεκτικά για ένα κομμάτι ψωμί, παρουσιάζεται ως διαδικασία ελεύθερης δημιουργίας όπου οι «άξιοι προκόβουν. Όπως δε διδάσκουν τα νομοθετήματα της Ν.Δ., για το 13ωρο ας πούμε, η παραπάνω δουλειά, η υπερεργασία, αποτελεί προϊόν διαπραγμάτευσης των εργατών με τα αφεντικά. Στη θεολογία του καπιταλισμού τίθεται υπέρ πάντων η «λειτουργικότητα»: να βγαίνει η δουλειά, να αβγατίζουν τα υπερκέρδη. Ο επιβαλλόμενος ατομισμός ως μοντέλο ζωής, η απαξίωση των συλλογικών αγώνων και του συνδικαλισμού λαμβάνουν θέση κυρίαρχης ιδεολογίας.  

Ο κόσμος της εργασίας λουφάζει. Στην αληθινή ζωή, όσες/οι τολμούν όχι μόνο να συνδικαλιστούν αλλά και να ψελλίσουν, έστω, τις λέξεις σωματείο, δικαιώματα, μισθός, υπερωρίες κ.ο.κ. μπαίνουν στη μαύρη λίστα. Απεργίες, στάσεις εργασίας κι άλλα παρόμοια δαιμονικά, σε στέλνουν κατευθείαν στην πόρτα της εξόδου. Το ίδιο και οι ιδέες: και να μιλάς αποτελεί αδίκημα. Η ανάλυση της ιστορίας δεν έχει ταξικούς αγώνες, ούτε εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ούτε καταπιεσμένους ούτε αιματοβαμμένο πλούτο. Όσ@ εξακολουθούν να κατατρύχονται από τέτοια ξεπερασμένα, όσ@ ασκούν κριτική στο σύστημα δεν είναι απλώς απολιθώματα. Είναι επικίνδυνα μιάσματα.

 Οι δε «περικοπές» έχουν κριτήρια: με πρώτο και κύριο την υλική εκφορά του αξιακού κώδικα της καθεμιάς/νος.΄Ετσι, ξεδιάντροπα, χωρίς προσχήματα και αφού έχουν καμφθεί οι αντιστάσεις, περιθωριοποιούνται και απομακρύνονται οι αντιφρονούντες.

 Η προσφυγή στην, κατ' όνομα, δικαιοσύνη, η οποία επηρεάζεται από την πολιτική συγκυρία και ακολουθεί τους, συνήθως πλέον άδικους, νόμους του κράτους, είναι η μεν μόνη προφανής λύση, αλλά οι δικαστικές αποφάσεις, ακόμα κι αν τυχόν είναι υπέρ των εργαζομένων, συχνότατα, δεν τηρούνται. Διότι έτσι. Διότι οι από πάνω μπορούν. Η ταξική μεροληψία, η ανισότητα μπροστά στα δικαστήρια, η ανημπόρια για μια «δίκαιη δίκη» κόβει τα χέρια και τα πόδια των προλεταριακών στρωμάτων.

 Σκάσε και δούλευε, λοιπόν. Η εργάτρια και ο εργάτης δεν έχουν άλλη επιλογή. Καμία.

 Και η Αριστερά; Ο αφυπνιστικός ρόλος της εγκαταλείφθηκε. Περιορίζεται σε, κατά περίπτωση, ανακοινώσεις χωρίς να αγωνίζεται στο πεδίο. Η έμπρακτη βοήθεια, με παροχή νομικής υποστήριξης κ.λπ., επίσης. Τα ίδια της τα κόμματα, ως εργοδότες, φέρονται ενίοτε με πανομοιότυπο κυνισμό, με τα παραδείγματα, στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, να αφθονούν. Οσ@ δεν συντάσσονται με την κυρίαρχη άποψη, απολύονται χωρίς καμιά, από πουθενά, αντίσταση. Η φυσικοποίηση των όρων που θέτει ο καπιταλισμός είναι εδώ. Δεν ανοίγει ρουθούνι, ακόμα και εντός των υποκειμένων που δήθεν στέκουν απέναντι.

 Η υπόθεση Γενιδούνια είναι μια υπόθεση εξαίρεσης. Μπροστά στην ξεδιάντροπη έπαρση της Hellenic train, να απολύει συνδικαλιστή που κατήγγειλε τις συνθήκες της τραγωδίας των Τεμπών, η «δικαιοσύνη» λειτούργησε. Και παρ’ ότι όσ@ διώκονται για τις ιδέες τους και χάνουν τις δουλειές τους δεν έχουν ούτε τα χρήματα ούτε τον χρόνο να καταρρίπτουν τα εμπόδια που ορθώνει η εξουσία του κράτους, η υπόθεση έχει κομβική σημασία: να λειτουργεί παραδειγματικά κινητοποιώντας εκ νέου τα αντανακλαστικά της εργατικής τάξης. 

Για να καταγγέλλει, χωρίς φόβο, κάθε διωκόμενο μέλος της.