Το συγγνώμη του αυτόχειρα και η αυτοκτονία της κοινωνικής πολιτικής

Του Χρήστου Μέγα

Με μια αυτοκτονία ίσως κουκουλώνονται περισσότερα προβλήματα, απ' όσα οδήγησαν τον τραγικό αυτόχειρα στο απονενοημένο.

Η περίπτωση του Χ., που έθεσε τέλος στη ζωή του την περασμένη Τρίτη το απόγευμα, φροντίζοντας με ένα τρόπο και την ταυτόχρονη αποτέφρωσή του, έχει συγκλονίσει την τοπική κοινωνία της Άρτας. Αλλά έχει πολύ περισσότερες επιπτώσεις. Με τεράστιες κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές διαστάσεις.

Δεύτερο παιδί μιας οικογένειας που ζούσε στην απόλυτη φτώχεια βγήκε στη βιοπάλη μέσα στα άγουρα νιάτα του: αμέσως μετά το Δημοτικό! Φιλόπονος και εξαιρετικά έξυπνος, φιλότιμος και κοινωνικός αναδείχθηκε σε έναν από τους καλύτερους εναερίτες εργάτης του δικτύου της ΔΕΗ. Ακολούθως αναλάμβανε ως εμπειροτέχνης έργα του ΟΤΕ.

Μέχρι που η ψηφιοποίηση περιόρισε τα έργα στις τηλεπικοινωνίες. Αλλά η στροφή του στην καλλιέργεια στέφθηκε από πλήρη αποτυχία. Χωρίς ο ίδιος να ευθύνεται. Για ακατανόητους λόγους η πολιτεία απαγορεύει την καλλιέργεια της «ζαμπέλας», δεν επιτρέπει την εμπορία τσίπουρου από αυτό το ανθεκτικό κλήμα.

Έδωσαν τάμπλετ χωρίς ρεύμα…

Οι εξελίξεις ήταν κατακλυσμιαίες. Στην οικογένεια του Χ, την σύζυγό του και κυρίως το ανήλικο κοριτσάκι τους, έκαναν έξωση από το διαμέρισμα. Η πολιτεία τους έκοψε και το Ελάχιστο Κοινωνικό Εισόδημα.

Το χειμώνα του 2020-21 εν μέσω πανδημίας, όταν τα παιδιά σχολικής ηλικίας έλαβαν από ένα τάμπλετ για να κάνουν τηλεργασία, η μικρή κόρη, μόλις 10 ετών τότε, ζούσε κάτω από τις πιο άθλιες συνθήκες: Κυριολεκτικά σε μια αποθήκη χωρίς θέρμανση, χωρίς ρεύμα, χωρίς ηλεκτρικό φως! Με τάμπλετ «χάρισμα» της πολιτείας, αλλά δίχως ρεύμα να το φορτίζει, δίχως internet για να κάνει μάθημα…

Μετά από υποδείξεις η Κοινωνική Υπηρεσία του Δήμου Αρταίων επισκέφθηκε την οικογένεια. Το επίδομα επανήλθε, αλλά η οικογένεια δεν είχε την αναγκαία κοινωνική υποστήριξη. Η πολιτεία δεν μπόρεσε να διαθέσει ένα μικρό διαμέρισμα για μια τόσο ευαίσθητη παιδική περίπτωση!

Με την συνδρομή και οικείων του νοικιάστηκε ένα νέο διαμέρισμα στην πόλη, αλλά οι λογαριασμοί ρεύματος κατέκλυζαν το νοικοκυριό. Ο Χ. δεν μπορούσε να επισκεφθεί την οικογένειά του. Το αυτοκίνητο δεν είχε ασφάλεια, δεν είχε περάσει ΚΤΕΟ, δεν είχαν καταβληθεί τέλη κυκλοφορίας, δεν υπήρχαν τα χρήματα για τα καύσιμα προκειμένου να μετακινηθεί από την αποθήκη, όπου συνέχισε να εργάζεται και να παράγει, προς την πόλη.

Έτσι, σε όλες τις στερήσεις, στην ευάλωτη ψυχολογία του Χ. προστέθηκε και η απώλεια της τρυφερής αγκαλίτσας!

Και να πεις ότι δεν εργαζόταν; Ότι δεν παρήγαγε;

-Αλλά, αν πήγαινε να κλαδέψει ακτινίδια, να μαζέψει μανταρίνια, οι αγρότες (και λογικά) ήθελαν «εργόσημα». Κάτι που αυτομάτως σήμαινε το κόψιμο του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος. Η μικρή θα πήγαινε πίσω στην αποθήκη…

-Για να πουλήσει κρασί χρειαζόταν τιμολόγια. Κανείς που χρωστάει στην εφορία δεν μπορεί να το κάνει…

-Το τσίπουρο κηρύχτηκε σε διωγμό. Τα καφενεία και τα εστιατόρια, κυνηγημένα από όλες τις κρατικές υπηρεσίες, οι οποίες είχαν να δραστηριοποιηθούν από την εποχή της… ποτοαπαγόρευσης, την αστυνομία, την εφορία, την αγορανομία κάνουν καθημερινές επιδρομές. Με ένα λάθος νόμο σε τυλίγουν σε μια κόλλα χαρτί…

Μην ψάχνετε λοιπόν ευαίσθητοι, κατόπιν εορτής, αναλυτές γιατί ο Χ. εγκατέλειψε με τόσο τραγικό και αδυσώπητο τρόπο τον άδικο τούτο κόσμο.

Το λέει στο τελευταίο του σημείωμα. «Συγνώμη κόρη μου που δεν μπόρεσα να σου προσφέρω όλα όσα ήθελα...»

Προφανώς ανορθόγραφα. Αλλά, με τον τρόπο που μόνο ένας γονιός μπορεί να απευθυνθεί στο παιδί του. Και ας μην φταίει…

Υ.Γ. Ελπίζω να μην χρειαστεί κάποια νεώτερη καταγγελία αναφορικά με την αναγκαία συνδρομή (οικονομική και ψυχολογική) που χρειάζεται η οικογένειά του!

*http://www.maxitisartas.gr/single_page.php?catid=1&id=24286