Το μέλι και το σκυλί της Κόλασης

 Ο έξοχος Ζαν Μπερνάρ Πουί ξεκινάει το νουάρ Μυθιστόρημά του, «Η τελευταία παγίδα» (εκδ. Πόλις 2002, μετ. Κώστας Κατσουλάρης), μ' αυτή τη φράση: «Η ζωή κυλάει σαν το μέλι στο στόμιο μιας μπετονιέρας όταν ξαφνικά, παράδοξα γεγονότα της αλλάζουν κατεύθυνση και περιεχόμενο».

Η απέραντη δυνατότητα του παράδοξου λοιπόν. Η δυνατότητα της παράδοξης σύμπτωσης, μέσα στο χάος της τυχαιότητας που μπορεί να αλλάξει τα πάντα  στο χαρμάνι από παχύρευστο σύμπαν που γυρνάει κι όλο γυρνάει μέσα στη μπετονιέρα της ζωής. Και φτιάχνεται αργά αργά, καθώς ο χρόνος υπάρχει στάγδην και όχι χειμαρρωδώς παρέχοντας στους πάντες την δυνατότητα για τα πάντα, που με τη σειρά τους διευρύνουν το χάος. Γι’ αυτό και ο Πουί, στο ίδιο μυθιστόρημα, λέει, πως «το τυχαίο είναι σκυλί της κόλασης».

Ένα σκυλί πεινασμένο, που δεν πρόκειται να χορτάσει ποτέ γιατί και η κόλαση δεν πρόκειται να χορτάσει ποτέ, καθώς η μπετονιέρα γυρνάει ασταμάτητα και ασταμάτητα αναδεύει το μέλι των άστρων που είναι καμωμένα από χώμα, από καταιγίδες οργής, αρπαγής και σπατάλης, από πράες βροχές μιας απέραντης λύπης που μυρίζει θυμάρι, από δαπανημένο κι όμως ατελέσφορο καημό, από καρδιοβόρο τρόμο κι από τόσα άλλα. Ένα χαρμάνι της απέραντης ύλης, της ίδιας ύλης που «χτίζει» και την θνητότητα και την αθανασία, από «κτίσεως κόσμου», καθώς το μέλι «κυλάει στο στόμιο μιας μπετονιέρας».

Κάπου εδώ γύρω βουίζει το μελίσσι κι ακούγεται το βουητό του σαν βροντή «των πλησιαζόντων γεγονότων». Κάπου εδώ γύρω ακούγεται και το βουητό μιας καλά σχεδιασμένης σύμπτωσης που μπορεί να φέρει την καταστροφή. Κι αυτή στο ίδιο βουητό «των πλησιαζόντων γεγονότων» ανήκει, στο βουητό που ετοιμάζει το μέλι και τον κίνδυνο. Τον μελισσοκόμο και τον μελισσοκτόνο. Τον χορευτή και τον σφαγέα. Εδώ, όλα εδώ.

Κάπου εδώ γύρω για την ακρίβεια. Γιατί κάπου εδώ γύρω βρίσκεται και ο αιμάτινος ανθώνας, η συνθήκη, θέλω να πω για να υπάρξουν τα υπόλοιπα. Γιατί κάπου εδώ γύρω βρίσκεται και ο χρόνος. Το που ακριβώς δεν το γνωρίζουμε. Διαφορετικά δεν θα υπήρχε χώρος για τα σκυλιά της κόλασης. Διαφορετικά δεν θα δημιουργούσαμε διαρκώς αυτή την παχύρευστη «κτίση» που ολοένα περιδινίζεται προσπαθώντας να «χτίσει» τον τέλειο οίκο που ονομάζεται χρόνος. Πολλές οι αποτυχίες μέχρι τώρα αφού αντί για χρόνος προκύπτει Κρόνος.

 Όμως το μέλι δεν σταματάει να κυλάει στο στόμιο της μπετονιέρας. Ποιος είπε άλλωστε ότι και η λύπη δεν ανήκει στην ύλη της δημιουργίας; Ποιος είπε ότι και η ήττα δεν ανήκει στην ίδια υψηλή τέχνη; Ποιος είπε ότι ακόμα και ο εφιάλτης δεν ανήκει στο ίδιο άγριο όνειρο που κυλάει αργά μέσα στη μπετονιέρα; Ποιος είπε ότι το επόμενο κερί όλων των Όρθρων και των Εσπερινών δεν είναι καμωμένα από όνειρο, μέλι και αίμα;

Τελικά, ποιος στ’ αλήθεια μπορεί να βεβαιώσει ότι ο Παράδεισος δεν είναι Κόλαση; Η μπετονιέρα γυρίζει. Συνεχίζουμε.