Στα πόσα «like» ξεκινά η επανάσταση;

Χρόνια τώρα προσπαθώ να πείσω τους ήδη πεισμένους. Έχω πολλές εκατοντάδες διαδικτυακούς φίλους. 50–100 από αυτούς σταθερά κάνουν “like” στις πολιτικές και κοινωνικές αναρτήσεις μου στο Facebook και αλλού (μιλάμε πλέον με τα μικρά μας ονόματα!) και μετά εγώ κλείνω τον υπολογιστή ικανοποιημένος, πιστεύοντας ότι έχω κάνει το καθήκον μου απέναντι στους αδικημένους, ενάντια στο Σύστημα και προχωρώντας ένα βήμα τον Σοσιαλισμό.

Το μόνο θετικό που έχω καταφέρει, είναι να ανταλλάξω επιχειρήματα και να εφοδιάσω με πληροφορίες και σκέψεις το πνευματικό οπλοστάσιό τους και αυτοί το δικό μου. Κάποιοι άλλοι βγάζουν στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης την πίκρα τους ή ξεσπάνε τον πανικό τους, βλέποντας την ζωή τους να διαλύεται από τον αδυσώπητο καπιταλισμό (εντελώς σεβαστή η αντίδρασή τους). Η κοινωνία μας, θυμίζει χύτρα ταχύτητας και το Facebook βαλβίδα διαφυγής του ατμού: Η χύτρα θα καταφέρει να μας βράσει έτσι κι’ αλλιώς και εμείς βγάζουμε τσιρίδες και τον πόνο μας από το κάψιμο, μέσω της βαλβίδας…

Σκεφθείτε τα εκατομμύρια ανθρώπων που βλέπουν μόνο το δηλητήριο των κρατικών και ιδιωτικών καναλιών. Τις ψεύτικες ειδήσεις, τους ξεφτιλισμένους αλλά προβεβλημένους αστούς ηγέτες, τις κατασκευασμένες δημοσκοπήσεις, τον ειδυλλιακό παράδεισο του Άδωνη που λέγεται Ελλάδα, τον ρατσισμό, την “σοβαρή” Χρυσή Αυγή, τα πρωινάδικα και τις “κωμικές” σειρές για κλάμματα. Σκεφθείτε τα σχολικά βιβλία, την ταξική Δικαιοσύνη και Εκκλησία.

Σε κάθε δικό τους ψέμα που κουφαίνει και τυφλώνει πολλά εκατομμύρια ζευγάρια αυτιά και μάτια, εμείς φτιάχνουμε σχεδόν κλειστές ομάδες και δεν επιδρούμε σχεδόν καθόλου στα εκατομμύρια αυτά. Αυτά όμως υποφέρουν, άγονται και φέρονται, είναι στην πλειοψηφία τους αναίσθητα στην φωνή μας, έως εχθρικά και …ψηφίζουν.

Λοιπόν, μετά τα “like” τι;

Είναι ανάγκη να συνεχίσουμε να ενημερώνουμε, να αντικρούουμε και να προτείνουμε τις ιδέες μας στους διαδικτυακούς φίλους μας. Είναι ανάγκη να διευρύνουμε σημαντικά τον κύκλο των συνομιλητών μας. Εξαιρώντας φασίστες, ακροδεξιούς και λυσσασμένους μικροαστούς “χρήσιμους ηλίθιους” του Συστήματος, είναι σωστό να προσεγγίσουμε δεξιούς, αριστερούς, απολίτικους, νέα παιδιά, οποιονδήποτε. Όλοι αυτοί μπορεί να έχουν διαστρεβλωμένη ή καθόλου άποψη για εμάς. Ποιος θα τους ενημερώσει; Είναι κοινωνική προσφορά να μπούμε με παρρησία και με επιχειρήματα σε ομάδες, που δεν είναι κοντά στις ιδέες μας ή στα ενδιαφέροντά μας, αλλά καθημερινότητα για την πλειοψηφία. Μπορούμε, ανάλογα την ομάδα, να εξηγήσουμε τι σημαίνει Trap στην μουσική, την κοινωνική και ιατρική μάστιγα των ναρκωτικών, τι εστί Πορτοσάλτε, Χατζηνικολάου, Ευαγγελάτος, πόσο επικίνδυνες είναι οι αμερικανονατοϊκές βάσεις στην χώρα μας, γιατί ακριβαίνουν τα πάντα, τι συμβαίνει στην Ουκρανία / Ταϊβάν και πολλά πολλά άλλα. Αρκετοί από εμάς είναι πολύ ηλικιωμένοι, με σημαντικές αναπηρίες, κάνουν τρεις δουλειές για να επιβιώσουν και άλλες πολλές ιδιαίτερες κατηγορίες. Αυτοί ας περιοριστούν στα παραπάνω.

Οι υπόλοιποι ας καταλάβουμε ότι η ψηφιακή επαφή είναι συμπληρωματική, καθώς η προσωπική επαφή δεν αντικαθίσταται με τίποτα. Στο εργοστάσιο, στο γραφείο, στο σχολείο, στην απεργία, στο σωματείο, στις κοινωνικές δομές (δήμοι, πολιτιστικές ενώσεις, εθελοντικές ομάδες) ακόμη και στην παρέα, στο καφενείο, στην ταβέρνα, στην αληθινή ζωή τελικά, γίνεται η πραγματική ανταλλαγή ιδεών, η αντιπαράθεση, η συνειδητοποίηση. Εκεί επικεντρωνόμαστε, βασισμένοι σε τρεις θεμελιώδεις Αρχές: στην προσωπική μας στάση σε θέματα ήθους, συνέπειας στην εργασία και ανθρώπινων σχέσεων, στον σεβασμό μας στον Άλλο και στα πλήρη, ελεγμένα, πειστικά και λογικά επιχειρήματά μας.

Θα θυμίσω την μεγάλη ρήση του Μαρξ: “Οι φιλόσοφοι προσπαθούσαν πάντα να ερμηνεύσουν τον κόσμο, το θέμα είναι να τον αλλάξουμε”. Στον δικό μας κόσμο, η καλλίτερη εκταμίευση αυτής της αλήθειας είναι το πάντρεμα του ψηφιακού μικρόκοσμου με την πραγματική κοινωνία.