Πυροβολισμός στον κρόταφο των ονείρων

«Κοίτα να δεις», κατά πως λένε και οι «απλοί άνθρωποι» που επειδή είναι απλοί σκέφτονται απλά και δεν καταλαβαίνουν τα πολύπλοκα νοήματα. Δείγματος χάριν (και δήγματος να το πεις, μέσα είσαι) δεν καταλαβαίνουν τι εστί «κοινωνιολογικός χαρακτήρας στην διδασκαλία της ιστορίας», ο οποίος είναι κακό πράγμα και πρέπει να αντικατασταθεί από μια διδασκαλία που θα καλλιεργεί την «εθνική συνείδηση» που είναι καλό πράγμα. Κι αυτό δύσκολο  να το κατανοήσει ο «απλός λαός», ωστόσο ουδείς λόγος ανησυχίας συντρέχει. Ανέλαβε να το κάνει κατανοητό –πιο κατανοητό πεθαίνεις– η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως της Σορβόννης και του Χάρβαρντ: η ιστορία είναι για να κανοναρχεί τις συνειδήσεις, όπως ο βοσκός κανοναρχεί με το ραβδί τα γαλιά: από δω θα πάτε, από κει δεν θα πάτε. Εδώ επιτρέπεται, εκεί δεν επιτρέπεται. Κι ύστερα έσκυψε μέχρι τα βάθη της ψυχής της, εκεί όπου το φως του κόσμου δεν φτάνει ποτέ, και φίλησε το χέρι του Μεγάλου Αστυνόμου της Εθνικής Κανονικότητας.

                Τόσο απλά. Τόσο ζοφερά. Τόσο χυδαία. Δεν ξέρω τι να πω. Μάλλον αυτό θα τους μαθαίνουν στο γνωσιακό ιερό της ισχύος προκειμένου να πάρουν τα πανάκριβα πτυχία τους: τους μαθαίνουν την επιβολή της επιστημονικής χυδαιότητας εις βάρος των πολλών. Ή ακόμα εναργέστερα, τους ενσταλάζουν μέχρι τα μύχια της ψυχής τους την επιστημονική χυδαιότητα και πώς να την χρησιμοποιούν εις βάρος όλων εκείνων που δεν έχουν είτε την ευκαιρία, είτε την χρονικότητα, είτε την άποψη ακόμα (που διαμορφώνεται από το ενδεχομενικό άπειρο των στιγμών ενός βίου) να την προσεγγίσουν: οι επαΐοντες, οι άριστοι δηλαδή, μιας ανύπαρκτης στην ιστορία, της ανθρωπότητας, αριστείας, εναντίον (και έχει σημασία αυτό το «εναντίον») εκείνων που «δεν καταλαβαίνουν»:

                Και δεν καταλαβαίνουν  γιατί είναι «κατώτεροι». «Εμείς» θα τους δώσουμε να καταλάβουν (σε όλα τα επίπεδα). Αυτό που «Εμείς» αντιλαμβανόμαστε ως κόσμο, ως ζωή, ως ανθρώπινη κατάσταση και τα παρεπόμενα, μαζί με τα παρελκόμενα. «Εμείς» είμαστε που ξέρουμε. «Εμείς» είμαστε οι ιεροδιδάσκαλοι που φυλάττουν το ιερό της εξουσίας εις βάρος των υπολοίπων. Εμείς ξέρουμε τον μηχανισμό που «κάνει τον κόσμο να γυρίζει». Ο «απλός λαός» πρέπει να ομονοήσει σ’ αυτό. Κι «αυτό» θα πει «εθνική συνείδηση».

                Εθνική συνείδηση θα πει να σου κλέβουν από τις τσέπες τους κόκκους άμμου που ξέμειναν από τα καλοκαίρια των θεϊκών ερώτων, για να τους κάνουν διαφήμιση αναψυκτικού. Και ελάχιστη κατανάλωση, πρώτη ξαπλώστρα στην πίστα θάλασσα που έγινε πια μια έρημος αρμυρού νερού. Μια πίστα της αγέλης σ’ αυτό τον κόσμο των στρατοπέδων διασκέδασης, όπου ο αγελαίος ψυχισμός εκρήγνυται και πεθαίνει σαν νάρκη κατά προσωπικού. Χειροκροτήματα, τζετ σκι, ο άλλος που σου λέει «φύγε», «ανάπτυξη για όλους», 120 ευρώ η ομπρέλα στην πρώτη γραμμή του πολέμου, αρμύρα και θάνατος, ο Μητσοτάκης που ζητάει αποζημίωση για 50 λιόδεντρα, όλα μαζί «εθνική συνείδηση

                Και ο ήλιος να φθίνει. Μαζί με τις οπώρες. Παλιά το έλεγαν φθινόπωρο. Αλλά παλιώνει γρήγορα ο καιρός, γιατί ο καιρός χρειάζεται ανάπτυξη. Είναι καινούργιο φθινόπωρο ας πούμε. το παλιό δεν αποδίδει σε μετοχές νοσταλγίας ή ίσως σε μετοχές βροχής που «σκοτώνουν το καλοκαίρι». Άλλωστε η αποανάπτυξη δεν είναι της μόδας. Ούτε καν η αποανάπτυξη του φωτός που ονομάζεται φθινόπωρο. Ας απολυθούν οι εργατικοί καρποί. Ας ξεπατωθούν τ’ αμπέλια: χρειαζόμαστε χώρους στάθμευσης «παρά θιν’ αλός». Ας πυροβοληθεί ο Όμηρος και ο Σεφέρης. Στον κρόταφο των ονείρων. Ας απολυθούν τα δάκρυα. Ας απολυθεί η νοσταλγία. Ας απολυθεί η έσω μνήμη, η κάτω νύχτα, η λοξότητα των πτώσεων κι ας μείνει το τοπίο καθαρό για μια «εθνική συνείδηση» για όλους. Όπως η «ανάπτυξη για όλους». Αυτό το άγριο.