Ποιος θα ζητήσει συγγνώμη για το θάνατο της Μαρίας;

Η ίδια γκρι αλαζονεία, ο ίδιος ασάλευτος κόρος, το ίδιο σαρδόνιο υπομειδίαμα, η ύβρις που μας κυβερνά.
«Δεν ήταν ελληνική -λέει- η νησίδα στον Έβρο»! Ως εάν το ερώτημα είναι αυτό και όχι ο θάνατος ενός μικρού παιδιού, που πέθανε αβοήθητο.
Κι αν ισχύει ότι όντως η νησίδα δεν ήταν ελληνική, τότε η κυβέρνηση της Ελλάδας όφειλε να ξεσηκώσει το σύμπαν για να σωθούν οι 38 πρόσφυγες που ήταν σ’ αυτή. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός από το βήμα της Βουλής αμφισβήτησε την ύπαρξη του νεκρού παιδιού, αρνήθηκε την τραγωδία του θανάτου του, και προπάντων την τραγωδία να κοιμάσαι και να ξυπνάς με τον τρόμο του θανάτου, το θάνατο του διπλανού σου, το θάνατο του παιδιού σου. Αυτές τις τραγικές υπάρξεις η κυβέρνηση του Κυρ. Μητσοτάκη τις αντιμετωπίζει ως εν δυνάμει «εχθρούς», ως «εισβολείς».
«Όλη η Ελλάδα μια γροθιά απέναντι στους εισβολείς της Τουρκίας (σ.σ. τους πρόσφυγες) και τους εδώ αλληλέγγυους», έγραφε παλαιότερα βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος στο τουίτερ! «Δεν σε γκάστρωσα εγώ μωρή πουτάνα», θα φωνάξει στην έγκυο προσφύγισσα ο ελληναράς στην Λέσβο.
Πρόσφυγες εκβιάζονται και συγκροτούν ομάδες κουκουλοφόρων που ξεγυμνώνουν, ληστεύουν και επαναπροωθούν πρόσφυγες. Άνδρες χωρίς διακριτικά αφαιρούν την μηχανή από βάρκες με απελπισμένες ψυχές ή σέρνουν καΐκια στα διεθνή ύδατα. Αυτά δεν τα λέμε εμείς, ούτε μια οποιαδήποτε ΜΚΟ, τα λέει η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, η Διεθνής Αμνηστία, το «Σπίγκελ», ο «Γκάρντιαν», το BBC, όλοι.
Οι κυβερνώντες, ξανά και ξανά, απαντούν με τον ίδιο στερεότυπο τρόπο. «Λέτε ψέματα», «ρίχνετε νερό στον μύλο του Ερντογάν».
Η εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού από τον δικτάτορα της Τουρκίας τους παρέχει το πρόσχημα να δαιμονοποιούν τους πρόσφυγες ως «εισβολείς» και τους αλληλέγγυους ως «προδότες της πατρίδας», να παρουσιάζουν ως «εχθρό» τον Ιάσονα Αποστολόπουλο, ένα σύμβολο της αλληλεγγύης και της ανιδιοτελούς προσφοράς, να φωτογραφίζονται μπροστά από τη φωτογραφία του πατέρα-πρόσφυγα του αξέχαστου Γιάννη Μπεχράκη και την ίδια στιγμή να απαξιώνουν ή να δέρνουν πρόσφυγες και αλληλέγγυους.
Υποκριτές.
Που δεν έμαθαν ποτέ πως ο σεβασμός προς τον άλλον άνθρωπο είναι η μόνη μας υποχρέωση, που θεωρούν ότι η μόνη δυνατή κοινωνία είναι η χομπσιανή κοινωνία της ζούγκλας, όπου «όποιος δεν προσαρμόζεται, πεθαίνει» κι όπου «ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος».
Κανείς τους δεν μιλάει για τις αιτίες της προσφυγιάς, για το τέλος των πολέμων, για την εξάλειψη της πείνας, της ανεργίας, για την προστασία του περιβάλλοντος, για έναν κόσμο χωρίς αποκλεισμένους και όπου οι νέοι δεν θα κουβαλούν έναν τόνο αλυσίδες για ένα κομμάτι ψωμί.
Απέναντί τους είμαστε όσοι/ες θεωρούμε ότι «Ένα μόνο πράγμα αξίζει σήμερα στον κόσμο, η επανάσταση που θα δώσει τροφή σ’ όλο τον κόσμο».
Και όπως έλεγε η χριστιανο-μαρξίστρια Σιμόν Βέηλ, αυτός ο «σεβασμός», αυτή η επανάσταση δεν θα είναι ολοκληρωμένη, αν δεν συνοδεύεται από ένα νόημα, που θα τρέφει και την ψυχή.