Ολιγάρχες εναντίον Κυρ. Μητσοτάκη!

Όλοι μπορούσαν να συμμετέχουν στα Ελευσίνια Μυστήρια, ελεύθεροι πολίτες, δούλοι, γυναίκες, αρκεί να είχαν να πληρώσουν το ακριβό «εισιτήριο» («δος μου τρεις ‘δραχμές’ να αγοράσω ένα γουρουνάκι για να το πάω» έλεγε ο Αριστοφάνης). Η Δημοκρατία ήταν για όλους και όλες, αρκεί να είχαν να πληρώσουν! Τέτοια Δημοκρατία έχουμε και σήμερα. Δημοκρατία των εχόντων, των «λίγων», των ολιγαρχών.

Αυτό πιστοποιεί σήμερα και ο αρθρογράφος Μ. Κοττάκης στην συντηρητική «Εστία» (11.10.2024) από άλλη οπτική γωνία. Όπως  επισημαίνει, το 2019 ο Κυρ. Μητσοτάκης ήταν η «βιτρίνα» «ενός μεγάλου πολιτικού και επιχειρηματικού συνασπισμού συμφερόντων. Συνασπισμού με οριζόντιες διακλαδώσεις στα ΜΜΕ και το βαθύ κράτος» που είχε ως «δέλεαρ τα χρήματα του Ταμείου Ανάκαμψης και του ΕΣΠΑ». Τότε σημειώνει ο αρθρογράφος, ο Κυρ. Μητσοτάκης ήταν ο «εγγυητής» της δίκαιης μοιρασιάς ανάμεσα στα συμφέροντα, σήμερα όμως έπαψε να είναι, γι’ αυτό υπάρχουν «Ισχυρές ρωγμές στο σύστημα εξουσίας»!

Ο Μητσοτάκης, σύμφωνα με τον Κοττάκη, δεν είναι πια εγγυητής της δίκαιης μοιρασιάς και γι’ αυτό κινδυνεύει εκ των έσω, όχι  από την αντιπολίτευση αλλά από τα ΜΕΓΑΛΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ. Δηλαδή από το ίδιο το «σύστημα εξουσίας» του οποίου είναι η «βιτρίνα».

Εδώ αποκαλύπτεται ο χαρακτήρας της  σημερινής «δημοκρατίας», η οποία δεν είναι παρά μία δημοκρατία για τους ολιγάρχες, για τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Αποκαλύπτεται ότι η ρουσωική αντίληψη «για μία κυβέρνηση του λαού από το λαό για το λαό» στη σημερινή εποχή είναι μέγας μύθος, καθώς δεν εκλέγει ο λαός –για την ακρίβεια το εκλογικό σώμα- αλλά εκείνοι που καταφέρνουν να εξαγοράσουν τα «πακέτα ψήφων» των «κάτω», δηλαδή οι υπερπλούσιοι, αυτοί που κατέχουν τα ΜΜΕ με τους στρατούς δημοσιογράφων και αρθρογράφων,  τις ποδοσφαιρικές ομάδες με τους στρατούς οπαδών, τα ιδρύματα, αυτοί που έχουν προσβάσεις στο βαθύ κράτος.

Ο οικονομολόγος Πωλ Κρούγκμαν θεωρεί ότι το πολιτικό σύστημα σήμερα (όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στις ΗΠΑ) λειτουργεί συνολικά «προς όφελος λίγων μεγάλων συμφερόντων». Ο πολιτικός ανταγωνισμός έχει καταστεί πλέον ένας ανταγωνισμός στη διαφθορά. Και για να υπάρξει ο ανταγωνισμός στη διαφθορά χρειάζονται μηχανισμοί-θεσμοί (το λεγόμενο βαθύ κράτος) με οσμή μαφίας και μία κουλτούρα διακομματικής διαχείρισης της διαφθοράς.

Διαφορετικές κυβερνήσεις στην Ελλάδα διαχειρίστηκαν ένα «πλαίσιο διαφθοράς», το οποίο δημιούργησαν μαζί με τις μεγάλες επιχειρήσεις (Zimens, η Novartis κ.ά.) οι οποίες ουσιαστικά «αγόραζαν» το αποτέλεσμα των εκλογών. Ας θυμηθούμε τα 16 δις το 2000, τότε που νίκησε ο Σημίτης τον Καραμανλή στο «νήμα». Τότε εγγυητής της μοιρασιάς των «φαραωνικών έργων» του 2004 ήταν ο Σημίτης, το 2019 και το 2023 ο Μητσοτάκης, ο οποίος όμως σύμφωνα με τον αρθρογράφο της «Εστίας» έπαψε να είναι σήμερα!

Το πολιτικό σύστημα, συνεπώς, αντλεί κατ’ επίφαση τη δημοκρατική νομιμοποίησή του από τους πολλούς, αλλά στην πραγματικότητα βασίζεται στην υλική στήριξη των υπερπλούσιων. Το ιδεολογικό προκάλυμμα αυτής της προσομοιωμένης δημοκρατίας είναι η άποψη πως ο πλούσιος Ροβινσώνας και ο δούλος του ο Παρασκευάς αντί να βλάπτουν ο ένας τον άλλο, μπορούν να συνεννοούνται για να χρησιμοποιούν όσο το δυνατόν καλύτερα τις ιδιαίτερες ικανότητές τους! Εδώ εδράζεται ο μύθος της "σχετικής ισότητας", όπου όλοι και όλες: ελεύθεροι πολίτες, δούλοι και γυναίκες, μπορούν να συμμετέχουν στην «τελετουργία» της Δημοκρατίας, «αρκεί να έχουν να πληρώσουν», όπως έλεγε ο Αριστοφάνης…

*Φωτογραφία αρχείου