Αλαζονεία; Ναι. Αφ’ υψηλού ύφος, ναι, αλλά και ανεπάρκεια. Και όταν η αλαζονεία συναντά την ανεπάρκεια το μείγμα γίνεται εκρηκτικό, καταστροφικό. Μιλώ για το κυβερνών κόμμα. Συγγνώμη, λάθος. Το σωστό είναι να μιλάμε για την «κυβερνώσα ομάδα» του Μαξίμου. Γιατί κόμμα δεν υπάρχει.
Ποιος, αλήθεια, έδινε λανθασμένα στοιχεία για τη διάθεση των πολιτών; Ποιος δεν άκουγε τον θυμό, την οργή του κόσμου; Η ανεργία είναι ακόμα τεράστια. Η μεσαία τάξη ισοπεδώθηκε. Ακόμα χειρότερα, αντί με σεμνότητα και ευαισθησία να ακούν τις στοναχές και τα ζόρια του κόσμου και να σκύβουν το κεφάλι, έβαζαν σουρντίνα για να μην ακουστεί η δυσαρέσκεια, οχύρωσαν το Μέγαρο Μαξίμου και τον πρωθυπουργό μακριά από την κοινωνία. Τον ξεγελούσαν, είτε από βλακεία είτε από συμπλεγματική ανεπάρκεια. Μιλώ γι’ αυτούς που είπαν ότι η διαφορά ήταν στις τρεις μονάδες (ΝΔ 34%, ΣΥΡΙΖΑ 31%), παρασύροντας στην γελοιοποίηση τα κυβερνητικά στελέχη που δήλωναν ότι τα εκλογικά ποσοστά «δεν θα προκαλέσουν πολιτικές εξελίξεις». Μιλώ γι’ αυτούς που αποδοκίμαζαν τις δημοσκοπήσεις των συστημικών ΜΜΕ ως «στημένες», ενώ οι δικές τους αποδείχτηκαν καταφανώς λανθασμένες (οι «στημένες επιβεβαιώθηκαν»!). Είναι οι ίδιοι, μαζί με τον Αλέξη Τσίπρα, που έπεισαν τους ψηφοφόρους τους ότι τα περί νίκης της ΝΔ είναι fake news, ότι είναι κατασκευασμένα ψέματα. Και οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ σίγουροι για τη νίκη, πήγαν εκδρομή. Η συσπείρωση κυμάνθηκε γύρω στο 60%. Κι ενώ είναι γνωστό ακόμα και στους πρωτοετείς φοιτητές Πολιτικής Επικοινωνίας το παράδειγμα εκείνου του υποψηφίου προέδρου στις ΗΠΑ, που έχασε την εκλογή γιατί οι οπαδοί του δεν πήγαν να τον ψηφίσουν καθώς σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις θα ήταν αδιαφιλονίκητα ο νικητής!
Σίγουρα, ο Πρωθυπουργός έχει ευθύνη για τους συνεργάτες του. Αυτό είναι το αδύνατο σημείο του, όπως δήλωσε και ο ίδιος σε συνέντευξή του. Όταν όμως δεν το διορθώνει, αυτό το ελάττωμα γίνεται ολέθριο και του καταλογίζεται η καταστροφή καθ' ολοκληρία.
Ακούω, επίσης, να λένε ότι «Χρειαζόμασταν μία λαϊκή θρησκευτικότητα και έναν δημοκρατικό πατριωτισμό που δεν υπήρχε». Λάθος! Αυτή η «λαϊκή θρησκευτικότητα» και ο «δημοκρατικός πατριωτισμός» υπήρχαν. Ήταν η ιδεολογική υπεροχή της Αριστεράς στην αντιπαράθεση με την Δεξιά για τον Εμφύλιο και τη Χούντα. Σ’ αυτή την ιδεολογική υπεροχή βασίζονταν η πολιτική ηγεμονία της Αριστεράς. Και τι έγινε; Πώς χάθηκε; Με το Μακεδονικό. Ο Αλέξης Τσίπρας με μία σωστή γεωπολιτικά συμφωνία, μετέθεσε το πεδίο της αντιπαράθεσης εκτός της συνήθους που ξέραμε πολλές δεκαετίες τώρα και ήταν όπως είπαμε ο Εμφύλιος και η δικτατορία των συνταγματαρχών. Τώρα η Δεξιά θα αποκτήσει ένα νέο ιδεολογικό «νήμα», ένα νέο «θρησκευτικό πατριωτισμό», ένα νέο ιδεολογικό και πολιτικό πεδίο αντιπαράθεσης με την Αριστερά και θα νικήσει. Γιατί η λύση της συμφωνίας των Πρεσπών δεν εξηγήθηκε πειστικά ποτέ, ενώ ακολουθήθηκε η τακτικής της λήθης. Σε γενικές γραμμές υποτιμήθηκε η ιδεολογική λειτουργία του Μακεδονικού για την αναζωογόνηση της Δεξιάς.
Τώρα τι; Οπισθοχώρηση. Το εκκρεμές κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ο κόσμος της Αλληλεγγύης, του Εμείς, της ανιδιοτέλειας και της Αγάπης θα παραχωρήσει τη θέση του στη βία της αστυνομοκρατίας, στον ρατσισμό και την ξενοφοβία. Μια οδυνηρή παλινδρόμηση που μας καίει τα σωθικά…
