Μαθήματα προπαγάνδας (κατ’ ευφημισμό «επικοινωνίας»).
"Τέσσερις φορές ρωτήθηκε ο Πρωθυπουργός στη ΔΕΘ, τέσσερις φορές αρνήθηκε να απαντήσει" γιατί «απέλυσε» τον Μιχ. Χρυσοχοΐδη, διαπιστώνουν ΤΑ ΝΕΑ. Την ιστορία με τον Ρεμίρο ντε Όρκο δεν την ξέρουν, την ξέρει όμως ο Αμερικανός επικοινωνιολόγος που «πρωθυπουργεύει» και ο οποίος έχει σπουδάσει τον Ν. Μακιαβέλι. Όπως αναφέρει ο συγγραφέας του «Ηγεμόνα», ο Καίσαρας Βοργίας, ο επικυρίαρχος της Ρώμης, είχε ορίσει τον Ρεμίρο ντε Όρκο για να επιβάλλει «την τάξη και την πειθαρχία στην εξουσία του». Ο ντε Όρκο επέβαλε την τάξη με ακραία βία (όπως ο Χρυσοχοΐδης) αλλά μισήθηκε όσο κανείς από τους Ρωμαίους. Ο Βοργίας για να δείξει ότι δεν έχει σχέση με τα εγκλήματα του ντε Όρκο, έβαλε ανθρώπους του να τον κομματιάσουν και τον τοποθέτησε στην πλατεία της Σεζένα. Έκτοτε, οι ηγεμόνες έχουν έναν άνθρωπο που κάνει τη «βρώμικη δουλειά». Η τακτική αυτή ονομάζεται «πειστική άρνηση», γιατί ο ηγεμόνας, τιμωρώντας τον άνθρωπό του, πείθει ότι δεν έχει σχέση με τις βρώμικες δουλειές του! Αυτό δεν μπορεί, βέβαια, να το πει ο Μητσοτάκης, γιατί θα γελάσουν και τα ποδήλατα. Το αφήνει να αιωρείται…
Μετά το μέτρο της αποκαθήλωσης του Χρυσοχοΐδη έχουμε τα μέτρα «καλοπιάσματος» του εκλογικού σώματος, το οποίο συνοψίζεται σε δύο «ιερές» λέξεις για όλους τους προπαγανδιστές(επικοινωνιολόγους): «μεσαία τάξις»! Να «μαλακώσουν» οι γιατροί, οι δικηγόροι, οι μηχανικοί, οι υδραυλικοί, οι ηλεκτρολόγοι, οι έμποροι, οι μαγαζάτορες… Οι άλλοι, αυτοί που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, οι άνεργοι, οι επισφαλώς εργαζόμενοι, οι ντελιβεράδες, οι συνταξιούχοι, όλοι στον Καιάδα. Κριτήριο της κυβερνητικής πολιτικής δεν είναι η κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά η ψήφος. Οι «πελάτες»(παλαιότερα «πολίτες), αυτοί που κρίνουν την έκβαση κάθε εκλογικής αντιπαράθεσης είναι κατά τη γνώμη των επικοινωνιολόγων οι «μεσαίοι», δεν ήταν ποτέ «οι κάτω από τα όρια της φτώχειας»(όπως έλεγε μετ' επιτάσεως μία «επικοινωνιολόγος» στο ράδιο 9,84 χθες, 13/9/21). Το μοντέλο της ανάπτυξης του τόπου διαμορφώνεται με γνώμονα «πώς θα αποκατασταθεί η ζημιά που υπέστη η μεσαία τάξη επί της προηγούμενης κυβέρνησης…», γράφουν και τα φιλοκυβερνητικά ΝΕΑ. Όλα για την ψήφο, λοιπόν.
Βέβαια, υπάρχουν παραλλαγές στις ερμηνείες των μέτρων και τις προπαγανδιστικές προσεγγίσεις. Η επίσης φιλοκυβερνητική εφημερίδα «Η Καθημερινή» γράφει: «…οι ενισχύσεις (που ανακοινώθηκαν στη ΔΕΘ) φαίνεται να είναι στοχευμένες και παραγωγικές -όχι με στόχο να δελεάσουν εκλογικές πελατείες…».
Ποιος έχει δίκιο; Ο... Ντάλτον. Μετά τις «ιερές» λέξεις(μεσαία τάξη), ακολουθούν οι «ιερές» αγελάδες και η… τυχαία συνάντηση στα λιβάδια του πρωθυπουργού με τον καουμπόι που τον φωνάζουν «Ντάλτον»; Ο πρωθυπουργός, ο Ντάλτον, οι αγελάδες, το «παρ-άλογο» κι εμείς. Τι ζούμε!
