Καθηγητής της νέας ελληνικής στη Γαλλία έχω ενήλικες μαθητές. Με ρωτούν με αγάπη σε ποια θέση είμαι στο ψηφοδέλτιο. Τους λέω ότι είμαστε με αλφαβητική σειρά. Προσπαθώ να εξηγήσω τον παράξενο τρόπο εκλογής με σταυρό προτίμησης. Δυσκολεύονται πολύ να το καταλάβουν.
Το ότι κάνουμε δύο προεκλογικές εκστρατείες. Μία για το συνδυασμό και το πρόγραμμά του και άλλη για την προσωπική μας εκλογή. «Και καλά δε φοβάστε τις πελατειακές σχέσεις;», «Την εκλογή γνωστών ονομάτων που δεν έχουν μακρόχρονη εμπειρία στην πολιτική πάλη;» Απαντώ ειλικρινά ότι φοβόμαστε πολύ.
Αν δε με ξέρετε θα μείνετε εδώ. Στο φόβο. Αλλά εγώ σιγοψιθυρίζω χρόνια το τραγούδι «σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ». Ξέρω πολύ καλά επίσης ότι η προσωπική αξία φαίνεται μόνο όταν ξέρουμε να δουλεύουμε συλλογικά. Στην Ελλάδα λοιπόν στις συγκεντρώσεις έζησα αυτήν τη συλλογική δράση. Δεν ξέρω αν ο κόσμος το έχει νιώσει όσο πρέπει. Ο ένας ομιλητής έπαιρνε το νήμα της σκέψης του άλλου και συνέχιζε στην ομιλία του. Πόσα χαμόγελα συνενοχής, πόσα σηματάκια μου τα φορούσαν άλλοι υποψήφιοι για να δείξουν ότι είμαστε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ.
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, με κεφαλαία. Το βασικό συνδικαλιστικό σύνθημα στις γαλλικές διαδηλώσεις. TOUS ENSEMBLE. TOUS. Κοινός αγώνας πανευρωπαϊκός. Δε θα τσακωθούμε μεταξύ μας λοιπόν για το σταυρό. Κι αν κάποιοι δεν ξέρουν να λειτουργούν συλλογικά ας παραμεριστούν.
Αν φοβάμαι κάτι, αυτό είναι οι περίφημοι μηχανισμοί. Νευρίασα μόνο μια φορά όλο τον καιρό που ήμουν στην Ελλάδα. Όταν μου είπαν ότι δεν πρόκειται να εκλεγώ γιατί δεν έχω μηχανισμό. Δεν θέλω τέτοια πράγματα. Παντού όπου πήγα δέχτηκα αγάπη κι ένιωσα χαρά. Χόρεψα, τραγούδησα, με πήραν αγκαλιά. Αυτό χρειαζόμουν για να συνεχίζω να παλεύω για τριάντα χρόνια ακόμα. Ταυτίζομαι με την εβδομηντάχρονη διαδηλώτρια που τη χτύπησαν στη Γαλλία οι δυνάμεις καταστολής. Κι ο Πρόεδρος Μακρόν είπε ότι αυτή φταίει. Έπρεπε να μείνει σπίτι της, στην ηλικία της. Ναι αλλά ξεχνά ότι εμείς είμαστε και του σαλονιού και του αλωνιού. Αν βάλουμε παντοφλίτσες και καθίσουμε στην τηλεόραση ώρες να βλέπουμε ριάλιτι ή δακρύβρεχτα θα πεθάνουμε. Κι εμείς είμαστε με τη ζωή.
«Ο Νικόλας μας» είπε για μένα ένας συνυποψήφιος. Ο Αλέξης Τσίπρας μας αγκάλιασε, τον Γιονούς και μένα. Αγκάλιασε τους απόδημους Έλληνες και τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Δε δείξαμε όσο πρέπει αυτή τη φωτογραφία στον κόσμο. Φίλος ηθοποιός θεώρησε κοσμική κι ίσως άχρηστη την βραδιά στο Γκαζάρτε. Δεν άκουσε όμως μια νέα υποψήφια δημοτική σύμβουλο αλβανικής καταγωγής που με φίλησε και μου είπε ότι όταν ακούει την ιστορία μου νομίζει ότι ακούει τη δική της. Υπάρχει μεγαλύτερη επιβράβευση για τους αγώνες μιας ζωής; Ένας εκπληκτικός δεκαοχτάχρονος υποψήφιος κάλεσε τον πατέρα του για να με γνωρίσει. Τον πατέρα του, εμένα που ζω στην «αμαρτία», στη δήθεν περίεργη αγάπη. Κανένας στο ΣΥΡΙΖΑ δε με κοίταξε στραβά τόσα χρόνια. Όλοι αυτοί λοιπόν οι σύντροφοι και φίλοι είναι ο μηχανισμός μου. Πόσοι πολλοί με βοήθησαν! Πόσο είμαι ευγνώμων! Σιγά μην βρω κάποιον να μου κουβαλά την τσάντα… Κανένα στέλεχος κομματικό ή κυβερνητικό από όσους συνάντησα, όσους φιλοξένησα, για όσους έκανα διερμηνεία εθελοντικά δε με κοίταξε ποτέ αφ΄ υψηλού.
Κι αν τιναχτήκαμε από τα μικρά ποσοστά στις κυβερνητικές ευθύνες ας μη χάσουμε την ψυχή μας. Αν μπερδευτήκαμε και χαλάσαμε κάποιες φορές τις συλλογικές διαδικασίες, αν ψηφίσαμε με βαριά καρδιά μέτρα ενάντια στο πρόγραμμά μας ας μη μπερδευτούμε και τώρα με τα πολλά ΕΓΩ. Ας μείνουμε στον ΣΥΡΙΖΑ του ΕΜΕΙΣ. Κι ας χρησιμοποιήσουμε το σταυρό προτίμησης ως όπλο, ως εργαλείο, ως αμεσοδημοκρατική διαδικασία. Να βγάλουμε ευρωβουλευτές που θα μείνουν πιστοί στον κόσμο που τους ψήφισε. Μέχρι το τέλος της θητείας τους. Που υπέγραψαν τον κώδικα δεοντολογίας. Που ξέρουν ότι δεν κάνουν καριέρα πολιτικού. Δεν την έχουν ανάγκη. Εννοείται ότι θέλουμε να εκλεγούμε. Αλλά σιγά μη φερθούμε σαν μικρά παιδιά που δεν ξέρουν να χάνουν στο παιχνίδι. Αν δεν εκλεγούμε θα είμαστε πάντα εδώ. Στο μάθημα, στο ιατρείο, στο θέατρο, στο γραφείο, στη δουλειά. Αλλά κυρίως στην πρώτη γραμμή του αγώνα. Τουλάχιστον όσες και όσοι ήρθαμε για να μείνουμε. Δεν είμαστε περαστικοί. Βγαίνουμε από τον προεκλογικό αγώνα πιο πλούσιοι. Μάθαμε πολλά.
Γίναμε καλύτεροι άνθρωποι; Αν το καταφέραμε, καλά κάνατε και μας τιμήσατε με την συμμετοχή στο ψηφοδέλτιο.
Είμαστε ένας από εσάς.
