Το μείζον θέμα για τον πολιτικό αρχηγό ήταν η προσφώνηση στον «ενικό» και όχι στον «πληθυντικό»! Και θυμήθηκα το βιβλίο "Προσκύνημα στην Καταλωνία". Αυτό που έγραψε ο Όργουελ για τις μέρες του 1936 στην Ισπανία. Ειδικά εκείνο το σημείο όπου αφηγείται το εξής: «Οι σερβιτόροι και οι υπάλληλοι σε κοίταζαν στα μάτια και σε αντιμετώπιζαν σαν ίσο τους. Οι δουλοπρεπείς εκφράσεις, ακόμα κι οι τυπικότητες, είχαν προσωρινά εξαφανιστεί. Κανείς δεν έλεγε «σενιόρ» ή «Δον» ή «εσείς». Όλοι αποκαλούσαν όλους «σύντροφε», χρησιμοποιούσαν τον ενικό… Το φιλοδώρημα ήταν απαγορευμένο με νόμο… τα ανθρώπινα όντα προσπαθούσαν να συμπεριφερθούν σαν ανθρώπινα όντα…» Αυτή είναι η περιγραφή της ατομικής συμπεριφοράς και των ανθρώπινων σχέσεων, που είχαν διαμορφωθεί εκεί όπου άρχισε να «χτίζεται» η ισότητα. Αυτό είναι το κείμενο που επηρέασε βαθιά τον Νόαμ Τσόμσκι και πολλούς ακόμα. Γιατί η ζωή είναι ιερή και οι αιώνιες αλήθειες βρίσκονται στα μικρά γεγονότα της καθημερινότητας.
Ιδού λοιπόν, ο κόσμος του ενικού και ο κόσμος του πληθυντικού. Ο κόσμος των πλούσιων προαστίων και ο κόσμος των λαϊκών προαστίων. Ο κόσμος της εγγύτητας και ο κόσμος της απόστασης, ο κόσμος της συντροφικότητας και ο κόσμος του απομακρυσμένου Εγώ. Ο καθείς και ο κόσμος του, λοιπόν. Και ας λένε οι "64 διανοούμενοι" ότι ο κόσμος είναι "ένας", ούτε δεξιός ούτε αριστερός, ούτε φτωχός ούτε πλούσιος, ούτε συντηρητικός ούτε προοδευτικός! Θέσεις που "μυρίζουν" από μακριά κομματική ένταξη και μάλιστα υπερσυντηρητική...
