Περί διαφθοράς ο λόγος με αφορμή την προφυλάκιση ενός ακόμη πολιτικού. «Με την επίκληση της διαφθοράς θέλουν να κρύψουν την ανικανότητά τους» λένε εκείνοι που παλαιότερα κατακεραύνωναν κάθε κριτική στην απορυθμισμένη νεοφιλελεύθερη Αγορά. Είναι οι ίδιοι που βλέπουν τη διαφθορά στο πελατειακό σύστημα και στον άπληστο εφοριακό(χαμηλή διαφθορά), ενώ τα πολλά χρήματα παίζονται στο χρηματοπιστωτικό σύστημα(υψηλή διαφθορά).
Δείτε επί παραδείγματι πως λειτουργεί μία ελβετική τράπεζα, η λεγόμενη BIS, που θεωρείται η τράπεζα των Κεντρικών Τραπεζών και η οποία δεν δίνει στοιχεία για τους πελάτες της ακόμα κι όταν κατηγορούνται για κατάχρηση δημοσίου χρήματος. Το τετράγωνο που βρίσκεται η συγκεκριμένη τράπεζα και οι γειτονικοί του χώροι δεν υπάγονται στη δικαιοδοσία των ελβετικών αρχών αλλά μόνο της τράπεζας! Πρόκειται δηλαδή για ένα κράτος εν κράτει, που έχει δική του αστυνομική ασφάλεια και φύλαξη(άρθρο 3 της σύμβασης τράπεζας και ελβετικών αρχών). Επίσης, όλα τα δεδομένα της τράπεζας είναι απόρρητα και κανένα κράτος δεν μπορεί να έχει πρόσβαση σ’ αυτά, ακόμα και να τα συμβουλευθεί απλώς, έστω κι αν πρόκειται για αιτήματα της δικαιοσύνης που αφορούν περιπτώσεις κατάχρησης δημοσίου χρήματος(σκάνδαλα). Η BIS δεν υπάγεται σε καμία εθνική δικαιοδοτική εξουσία και οι ταχυδρομικές αποστολές της διέπονται από το καθεστώς των διπλωματικών αποστολών. Άρα μπορεί εύκολα να προβεί σε διακίνηση «μαύρου χρήματος» ή οποιουδήποτε άλλου πράγματος. Συνεπώς, αν θέλει κάποιος να δει «που πήγαν τα λεφτά», ξέρει που να ρωτήσει, αλλά δεν θα του πουν. Γι’ αυτό είναι μάλλον αφελές να νομίζει κανείς ότι θα πατάξει τη διαφθορά με λόγια ή ακόμα και με μεταρρυθμίσεις σε εθνικό επίπεδο. Αν μάλιστα λέγαμε ότι ο καπιταλισμός και η επιδίωξη του ύψιστου οφέλους φέρει εγγενώς μαζί του τη διαφθορά, ακριβώς όπως το σύννεφο τη βροχή, οι κύριοι που χτες υπερασπίζονταν το χρηματιστήριο και σήμερα τον Γ. Παπαντωνίου (που έχει οπωσδήποτε το τεκμήριο της αθωότητας), θα διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους.
Εισαγωγή διαφθοράς
Στην Ελλάδα η διαφθορά γεννήθηκε μαζί με το νέο ελληνικό κράτος. Η σύγχρονη μορφή της μεγάλης διαφθοράς εισήχθη στον ελλαδικό χώρο την εποχή της έκρηξης του Χρηματιστηρίου επί διακυβέρνησης Κ. Σημίτη και απογειώθηκε με τους Ολυμπιακούς αγώνες. Πρώτα είχαμε την αγορά των πυραύλων Patriot (χρονολογία συμβολαίου 1999-2000). Τότε δόθηκαν οι πρώτες μίζες (10 εκατομμύρια ευρώ) από τον R. Siekaczek. Μεταξύ 2000-2002 έχουμε τη συμφωνία με την αυτοκινητοβιομηχανία MAN για την αγορά στρατιωτικών λεωφορείων, τρόλεϊ κ.ά., η οποία, επίσης, τέθηκε υπό δικαστική διερεύνηση. Αλλά το μεγάλο φαγοπότι έγινε μεταξύ των ετών 2000-2004, ήτοι κατά την προετοιμασία των Ολυμπιακών Αγώνων. Ο αρχικός προϋπολογισμός των Αγώνων ανέρχονταν σε 1,3 δις δολάρια, αλλά στη συνέχεια –και λόγω των καθυστερήσεων της κυβέρνησης Σημίτη- ανήλθε στα 14,2 δις δολάρια, ενώ με τις «μίζες» ξεπέρασε τα 20 δις δολάρια. Η Γερμανία εμπλέκεται στους Αγώνες με τη Siemens και το περίφημο σύστημα ασφαλείας C4i, το οποίο, παρεμπιπτόντως, δεν λειτούργησε ποτέ(οι μίζες τότε ανήλθαν στα 10 εκ. ευρώ). Το 2004 έχουμε επιπλέον 100 εκατομμύρια «μίζες», πάλι από τη Siemens για την ψηφιοποίηση του ΟΤΕ. Επίσης, για το Μετρό εμπλέκονται η Siemens και η Ferrostal, με τις μίζες να ανέρχονται σε 50 εκατομμύρια ευρώ. Το 2007 θα λάβει χώρα το μέγα σκάνδαλο με τα 4 γερμανικά υποβρύχια U-214, τα οποία κόστισαν 5 δις ευρώ(120 εκ. οι μίζες) και είναι άχρηστα αφού γέρνουν αριστερά! Άλλες γερμανικές μίζες, δηλαδή εισαγόμενη διαφθορά από τη χώρα των αυστηρότατων κυρίων Σόιμπλε, Ρέσλερ και της κυρίας Μέρκελ, έχουμε για το σιδηροδρομικό υλικό του ΟΣΕ, για το σύστημα τηλεπικοινωνιών του ελληνικού στρατού «Ερμής»(πάλι η Siemens), για τους εξοπλισμούς στα νοσοκομεία, για το αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος αλλά και την Αττική οδό. Αν προσθέσουμε και το έτερο φαραωνικό έργο, την Εγνατία οδό με τις 1650 γέφυρες και τα 76 τούνελ 100 χιλιομέτρων, τότε είναι απολύτως ορατό ότι η Ελλάδα χρηματοδότησε την ανάπτυξη των ευρωπαϊκών χωρών και πρωτίστως της Γερμανίας με τη συνενοχή της καθεστηκυίας ελληνικής οικονομικής και πολιτικής τάξης. Η Γερμανία και συγκεκριμένα το γερμανικό χρηματοπιστωτικό και βιομηχανικό σύμπλεγμα εξήγαγε διαφθορά εκτός από την Ελλάδα και στην Ταϊβάν, στο Πακιστάν και αλλού. Δεν είναι τυχαίο ότι η Γερμανία –η Γερμανική δικαιοσύνη για την ακρίβεια- δεν εξέδωσε ποτέ τον επικεφαλής της Siemens στην Ελλάδα, Χριστοφοράκο.
Ισότητα στη… διαφθορά
Το «μαύρο πολιτικό χρήμα»(με αντάλλαγμα δουλειές), δηλαδή οι πελατειακές σχέσεις των κομμάτων με τους «πάνω» όσο και οι πελατειακές σχέσεις με τους «κάτω»(θέση στο δημόσιο), παρά τις κατά καιρούς δηλώσεις εξάλειψή τους παραμένουν ένας βασικός συστατικός παρα-θεσμός του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η σχέση πολιτικής και παρα-πολιτικής κατέστη ίδια με τη σχέση μεταξύ της οικονομίας και της παρα-οικονομίας. Δεν είναι τυχαίο πως κάθε πολιτικός, οικονομικός ή κοινωνικός θεσμός, κάθε νόμος διαθέτει τουλάχιστον ένα εκβλάστωμα, ένα πανωσήκωμα, ένα τουλάχιστον παράθυρο παρανομίας, έναν παραθεσμικό τρόπο λειτουργίας. Αλλά σε μία κοινωνία γενικευμένης διαφθοράς όπου οι κανόνες υπάρχουν για να αθετούνται, νικητής είναι πάντα ο ισχυρότερος. Μόνο που αυτό οι «κάτω» δεν το βλέπουν! Αντιλαμβάνονται μόνο την ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη ως την ίση πρόσβαση στη… διαφθορά.
