Να γιατί ασχολούμαστε με τη Βολιβία

Διαβάζω για τις ιστοσελίδες στην πόλη Βέλες της Βόρειας Μακεδονίας που διαδίδουν τα «τρολς» και τα fake news κατά του Τζο Μπάιντεν και των Δημοκρατικών και υπέρ των Ρεπουμπλικάνων του Ντόναλντ Τραμπ. Από αυτή τη μικρή πόλη μιας μικρής βαλκανικής χώρας ξεκινά ο παγκόσμιος «λασποπόλεμος» του διαδικτύου εκ μέρους της αμερικάνικης δεξιάς. Αλλά εκτός από το νέο πεδίο, που είναι το διαδίκτυο, ο επικοινωνιακός πόλεμος συνεχίζει να λαμβάνει χώρα και στο παραδοσιακό πεδίο, που είναι ο Τύπος και τα τηλεοπτικά δίκτυα. Συνήθως ο πόλεμος μαίνεται σε όλα τα πεδία, αλλά τα μεγάλα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης προσδίδουν κύρος στην (παρα)πληροφορία, αν και πολλές φορές αποδεικνύονται πιο «ψεύτικα» από τα νέα μέσα.

Αναφέρομαι στην τεράστια προπαγάνδα από τα αμερικανικά ΜΜΕ εναντίον του Έβο Μοράλες στην Βολιβία για την δήθεν νοθεία εκ μέρους του των εκλογών του 2019. Τα μέσα αυτά μαζί με τις δυτικές κυβερνήσεις στήριξαν ουσιαστικά το πραξικόπημα της αστυνομίας και του στρατού στη Βολιβία, που εξόρισαν τον Μοράλες και του απαγόρευσαν τη συμμετοχή στις εκλογές. Ο λαός της Βολιβίας όμως τους διέψευσε με τον πλέον ηχηρό τρόπο, δίνοντας στο κόμμα του Μοράλες μεγάλη νίκη από τον πρώτο γύρο των προχθεσινών εκλογών.

Ό,τι συνέβη με τον Μοράλες είχε συμβεί πριν με τον μακαρίτη Τσάβες και πολύ περισσότερο με τον διάδοχό του στη Βενεζουέλα. Τα διεθνή μέσα ενημέρωσης και οι δυτικές κυβερνήσεις υποστήριξαν έναν απίστευτο τύπο, τον Γκουαϊδό! Την ίδια στήριξη παρείχαν και στον πρόεδρο της Χιλής Πινιέρα, που εξαπέλυσε μια απίστευτη αστυνομική τρομοκρατία προκειμένου να καθυποτάξει το εκπληκτικό λαϊκό κίνημα της Χιλής. Τα σημερινά αποτελέσματα του δημοψηφίσματος στη Χιλή κατά του Συντάγματος Πινοσέτ, αποδεικνύουν ότι η αλήθεια για τη δημοκρατία και τη λαϊκή βούληση δεν έχει σχέση με ό,τι μας πληροφορούν τα συστημικά ΜΜΕ. Τα καθεστώτα της «ψευδούς πληροφόρησης» και της αστυνομοκρατίας «τρίζουν» επίσης στη Νιγηρία, στην Ινδονησία, παντού.

 Κάποια διεθνή συστημικά ΜΜΕ όπως οι New York Times, δημοσιεύουν ενίοτε αυτοκριτικά άρθρα προκειμένου να διασώσουν την χαμένη τους αξιοπιστία. Στις 5 Δεκεμβρίου 2019 οι NYT περιέγραψαν την ψηφοφορία στη Βολιβία ως «δόλια» και ότι ο Μοράλες είχε «καταφύγει σε ψέματα, χειραγώγηση και παραποίηση για να εξασφαλίσει τη νίκη του». Στις 7 Ιουνίου 2020, οι New York Times πάλι, δημοσίευσαν ένα αυτοκριτικό άρθρο που συνδέει σιωπηρά τον Τύπο με τη στήριξη, τον Νοέμβριο του 2019, του πραξικοπήματος στη Βολιβία. 

Τι έγραψαν οι NYT;

Τα γεγονότα. Στις 20 Οκτωβρίου του 2019, το απόγευμα των προεδρικών εκλογών της Βολιβίας, τα «έξιτ πολ» δίνουν στον πρόεδρο Έβο Μοράλες 45,7% των ψήφων, έναντι 37,8% του αντιπάλου του Κάρλος Μέσα. Η διαφορά είναι μικρότερη από το 10%, οπότε η εκλογή πηγαίνει σε δεύτερο γύρο (το Σύνταγμα της Βολιβίας προβλέπει δύο γύρους, εκτός εάν ένας υποψήφιος κερδίσει πάνω από το 50% των ψήφων, ή περισσότερο από 40% με διαφορά τουλάχιστον 10% από τον δεύτερο). Τέσσερις ημέρες αργότερα, με την ανακοίνωση των επίσημων αποτελεσμάτων ο Μοράλες ανακηρύχθηκε νικητής με 47,08% των ψήφων, έναντι 36,51% του Μέσα. Η Ουάσιγκτον και ο Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών (OAS) εκφράζουν τις ανησυχίες τους ότι ορισμένες "παρατυπίες"  δείχνουν ότι ο Μοράλες ενορχήστρωσε μια μεγάλη εκλογική απάτη. Πολύ γρήγορα, η διαφορά εξηγήθηκε από την καθυστερημένη άφιξη των εκλογικών αποτελεσμάτων από το μακρινό Altiplano, που είναι ευνοϊκό λόγω των αυτόχθονων κατοίκων που είναι σε μεγάλο βαθμό ευνοϊκά διακείμενοι στον Μοράλες. Ωστόσο, ο OAS διατηρεί το κατηγορητήριο του, χωρίς να καταφέρει ποτέ να το αποδείξει. Η αντιπολίτευση της Βολιβίας βγαίνει στους δρόμους. Η αστυνομία κάνει πραξικόπημα. Σύσσωμος ο συστημικός διεθνής Τύπος καταγγέλλει απόπειρα εκλογικής απάτης από τον Μοράλες, η οποία «τώρα γνωρίζουμε ότι δεν έγινε ποτέ» γράφουν οι New York Times. Μόνο που το τελευταίο δεν το έμαθε ποτέ κανείς. Όλος ο κόσμος ξέρει μόνο ότι ο Μοράλες διώκεται δικαστικά για εκλογική απάτη και ότι του έχει απαγορευθεί η κάθοδος στις εκλογές. Ασφαλώς τώρα, όλοι ξέρουν ότι το κόμμα του Μοράλες νίκησε, αλλά κανείς δεν θα μάθει ότι στη Βολιβία έγινε ένα πραξικόπημα στρατού και αστυνομίας με τη βοήθεια του διεθνούς Τύπου (από την Washington Post μέχρι την Le Monde) και ξένων κυβερνήσεων(όπως οι ΗΠΑ).

Ο διεθνής Τύπος γράφει ότι ο Μοράλες  υποχρεώθηκε σε "παραίτηση" όχι από την αστυνομία και το στρατό αλλά μετά από "τρεις εβδομάδες διαδηλώσεων" (Le Monde, 10 Νοεμβρίου 2019), μετά από μία «λαϊκή εξέγερση» (France Inter, 13 Νοεμβρίου). Σύμφωνα με την France Info, η ανατροπή του προέδρου Μοράλες χαιρετίστηκε "παντού στους δρόμους της Λα Παζ" με "τραγούδια και δάκρυα χαράς …”! 

 Και οι διανοούμενοι στο «κόλπο». Στη Γαλλία η Fabienne Sintes ερωτά την Christine Delfour, καθηγήτρια που ειδικεύεται στον ισπανικό και λατινοαμερικάνικο πολιτισμό και τον Hugo José Suárez, κοινωνιολόγο (13 Νοεμβρίου): " Είναι νόμιμη, η Jeanine Áñez ;" (η πρόεδρος που τοποθέτησε ο στρατός και η αστυνομία). «Ναι, ναι, ναι!», απαντά ο Suárez. Και ο στρατός; «Μπορούμε να πούμε ξεκάθαρα ότι πρόκειται για συνταγματικό στρατό», λέει ο Σουάρεζ!

Αλλά και ο υποτιθέμενος αριστερός Τύπος έπεσε θύμα του γενικού κλίματος. Σύμφωνα με άρθρο του The Observer, «ο πρώην πρόεδρος –εννοεί τον Μοράλες- έπεσε (…) θύμα της άρνησής του να παραχωρήσει τα ηνία της εξουσίας» και η «βασιλεία» του είχε «σημάδια» προσωπολατρείας τύπου Κάστρο (17 Νοεμβρίου 2019).  Στο ίδιο μήκος κύματος και οι New York Times: «Αυτό που έριξε τον Μοράλες δεν ήταν η ιδεολογία του ή καμία ξένη παρέμβαση, όπως ισχυρίστηκε, αλλά η αλαζονεία του…» (11 Νοεμβρίου 2019).

Όλοι αυτοί οι τύποι και ο διεθνής Τύπος τώρα απορούν γιατί ασχολούμαστε με την… Βολιβία.