Να ανακαλύψουμε ξανά την ελπίδα

    Στη χώρα όπου ένας άστεγος πεθαίνει από υποθερμία λίγα μέτρα πιο κει από όπου ψωνίζει τσουρέκια ένας Πρωθυπουργός που έχει 38 σπίτια, στην ίδια χώρα και στην ίδια πόλη όπου λίγες μέρες αργότερα ένας άλλος άστεγος βάζει τέλος στη ζωή του με υπερβολική δόση απελπισίας και Πρωθυπουργός είναι ένας που δεν έδωσε ποτέ εξηγήσεις από πού και πως κατέχει 38 σπίτια, σημαίνει ότι το πράγμα έχει πάει εντελώς στραβά.

Στη χώρα που πουλάνε πατρίδα. Όπως τα φασισταριά της κερκίδας πουλάνε αγνό οπαδισμό, βουτηγμένο στο αίμα και στον φόνο του «εχθρού» απλώς επειδή είναι οπαδός άλλης ομάδας, στη χώρα που οι βουλευτές της κυρίαρχης ιδεολογίας ψήνουν σουβλάκια έξω από καταυλισμούς προσφύγων για να γελοιοποιήσουν τα ιερά και τα όσια των κυνηγημένων ανέστιων, στη χώρα όπου οι πρόσφυγες χωρίζονται σε λευκούς και μαύρους, σε πραγματικούς και ψεύτικους, σημαίνει ότι ο πυρήνας της κινδυνεύει από τη γάγγραινα της σήψης.

Στη χώρα όπου οι γυναίκες βιάζονται και δολοφονούνται μια φορά από τους δράστες και πολλές φορές στα δικαστήρια και στα τηλεοπτικά εμπόρια ανθρώπινης σάρκας, στη χώρα όπου οι δικηγόροι των φονιάδων και των κάθε λογής ψυχικών βιασμών και ψυχικών φόνων «διερευνούν» την αλήθεια με σύληση τάφων και προσβολή νεκρών, στη χώρα που ο Πρωθυπουργός της λέει στον παιδοβιαστή φίλο και σύμβουλό του «κάτσε, για λίγο, πίσω», αντί να τον πετάξει με τις κλωτσιές όταν αποκαλύπτεται η εξωνημένη (με καταδικαστική ετυμηγορία), δράση του, σημαίνει ότι στις φλέβες της τρέχει πύον και η χώρα κινδυνεύει με ανήκεστο βλάβη.

Στη χώρα όπου ένας Φουρθιώτης συναγελάζεται με το επιτελάρχη του επιτελικού κράτους σώγαμπρο στην πολιτική ...και αλλαχού, αλλά και καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου και επιπροσθέτως (ο Φουρθιώτης) προστατεύεται… με τιμές Πρωθυπουργού εν ενεργεία, ενώ ταυτοχρόνως χορεύει στο ταψί μια σειρά από μεγαλοστελέχη της κυβέρνησης, σημαίνει ότι η πολιτική κορυφή της χώρας βρίσκεται σε κατάσταση βαριάς ηθικής παραλυσίας με άμεσο κίνδυνο να καταστρέψει τα πάντα.

Στη χώρα με τους χοντρούς ιεράρχες, των χοντρών σταυρών (από ατόφιο χρυσάφι) και των χοντρών ψυχών (από ατόφιο λίπος), στη χώρα που την κανοναρχούν άνθρωποι με χοντρά αυτοκίνητα, χοντρά σπίτια, χοντρούς σκελετούς στα ντουλάπια, χοντρούς σαρκοβόρους εφιάλτες που ξεσκίζουν και καταπίνουν με αχόρταγη βουλιμία τα όνειρα των υπολοίπων, στη χώρα όπου η υπόκυψη ονομάζεται ρεαλισμός και είναι αποδεκτή πολιτική μέθοδος  (ούτε η Αριστερά έχει αποφύγει σε όλες τις περιπτώσεις αυτό τον κίνδυνο), σημαίνει ότι είναι σχεδόν «αργά, πολύ αργά μέσα στη νύχτα».

Κι αυτό, με τη σειρά του, ένα μόνο πράγμα σημαίνει: πρέπει να οργανώσουμε την απελπισία μας. Να μην αποφύγουμε την οδυνηρή και πολύπλοκη προσπάθεια. Πού ξέρεις; Μπορεί ψάχνοντας τρόπους, μεθόδους, θεωρητικά εργαλεία (δηλαδή ανακαλύπτοντας από την αρχή την αισθητική, την λογική και την ηθική), να ανακαλύψουμε ξανά την ελπίδα. Αρκεί να ξεφύγουμε από τα πολτώδη ειωθότα και να μπούμε στον εμπύρετο και ταραξικάρδιο κόπο της προσπάθειας.