Μιλώ γι’ αυτούς που δεν θα με διαβάσουν ποτέ…

Ο Μαρξ σοφά είχε πει: "Όταν το στομάχι είναι άδειο, το μυαλό δεν μπορεί να σκεφθεί". 

 Εκατοντάδες χιλιάδες εξαθλιωμένων Ελλήνων είναι εγκλωβισμένοι από το Σύστημα και ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΔΕΧΘΕΙ ΤΗΝ ΜΟΙΡΑ ΤΟΥΣ. Το ΚΛΕΙΔΙ για την απελευθέρωσή τους (ή αν θέλετε, η ΑΝΑΤΡΟΠΗ) είναι τελείως θολό, ξεχασμένο, ακόμη και μισητό γι’ αυτούς (λόγω της άγριας γκεμπελικής προπαγάνδας). Η χρόνια και επίμονη πείνα κάνει την ανάγκη για ΨΩΜΙ αυτοσκοπό και η λαχτάρα για χόρταση καλύπτει όλο το οπτικό πεδίο του “φυλακισμένου”.  

 Το Σύστημα, για να διώξει με σιγουριά από το μυαλό την λύση “κλειδί”, άλλοτε απειλεί ότι θα απομακρύνει το ψωμί, άλλοτε υπόσχεται ότι θα το φέρει πιο κοντά στο τρεμάμενο χέρι, ενίοτε αλλάζει τον τραμπούκο δεσμοφύλακα με έναν πιο ανθρώπινο ή/και προσθέτει τυράκι και ελιές στο “μενού” και, και, και έγχρωμη ζωή στην τηλεόραση!  

 ΠΡΩΤΟ. Ότι είμαστε και εμείς σε ένα κελλί, το οποίο συχνά δεν βλέπουμε, γιατί ίσως είναι κάπως μεγαλύτερο ή αρκετά καμουφλαρισμένο. Πολλοί ικανοποιούνται με κάποιους πομπώδεις τίτλους στην δουλειά, άλλοι με λίγο μεγαλύτερο μισθό από τον συνάδελφό τους, πιο ξεκούραστα καθήκοντα ή πιο χαλαρό ωράριο, άλλοι γιατί είχαν κάποιο ρουσφέτι από το Σύστημα, αρκετοί επειδή θεωρούν ότι είναι πιο έξυπνοι από τους υπόλοιπους. Πολλοί, γιατί τους είπε η TV και ο Τύπος του Συστήματος ότι αλλού οι φυλακές είναι χειρότερες, ενώ οι δικές μας είναι φιλόξενες… Αυτοί που κινούν τα νήματα μας απειλούν ή μας δελεάζουν με τον μισθό, το ωράριο, την διάκριση ή τις διακοπές, μας προβάλλουν τον φυλακισμένο στον πάτο της κοινωνικής σκάλας για να σκεφθούμε τα χειρότερα και δείχνουν πάντα τον Άλλο (πρόσφυγα, διεθνή κατάσταση, ΕΕ, Ρωσία, αναρχικό, απεργό, …) ως υπεύθυνο για τις αιτίες των δυσκολιών της ζωής μας. 

 ΔΕΥΤΕΡΟ. Μπορεί να νομίζουμε ότι είμαστε σε διαφορετικούς γαλαξίες, αλλά δεν διαφέρουμε σε τίποτα από τον φυλακισμένο της φωτογραφίας. Όπως έχει αποδείξει η Ιστορία (Γερμανία στον μεσοπόλεμο, Γαλλία στην Κατοχή, σημερινές ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία και αλλού) είναι εξαιρετικά εύκολο για το Σύστημα, να αυξομειώνει τις διαστάσεις του κελλιού μας και τις ελάχιστες παροχές επιβίωσής μας, ανάλογα με τις δικές Του ανάγκες.  

 Η κοινή αυτή μοίρα, πρέπει να μας οδηγεί σε κοινό αγώνα. Αυτοί οι “απελπισμένοι” κινούν τα γρανάζια μεγάλου μέρους της Οικονομίας, ψηφίζουν αποφασίζοντας και για εμάς, αναπνέουν δίπλα μας. Καμία αλλαγή δεν γίνεται χωρίς ΚΑΙ αυτούς. Καμία αλλαγή δεν γίνεται εάν δεν τους ψάξουμε στην καθημερινή πραγματική ζωή, στους συγγενείς, στην γειτονιά, στο σχολείο, γυμναστήριο,  εργασία, οπουδήποτε και αντίθετα τους νουθετούμε ή και τους σχολιάζουμε δηκτικά στον κοινωνικό και ψηφιακό μικρόκοσμό μας. Ας λάβουμε υπ’ όψιν μας ότι αυτοί, οι άνθρωποι ενός κατώτερου Θεού, μην έχοντας πρακτικά πρόσβαση στον κόσμο μας, αγνοούν και αδιαφορούν για τις διαθέσεις μας απέναντί τους. 

Εάν η αλήθεια αυτή δεν μας αγγίζει, τότε μάλλον περνάμε στο επόμενο ερώτημα: Μήπως και εμείς έχουμε αποδεχθεί την μοίρα μας, βολευόμαστε με ότι ευαρεστείται να μας δίνει το Σύστημα, έχοντας ξεχάσει οριστικά την οποιαδήποτε ανατροπή; Μήπως με το να οικτίρουμε και ενίοτε να στοχοποιούμε τον “αφελή και αμόρφωτο συντηρητικό πολίτη” βρίσκουμε την ιδανική δικαιολογία για την δική μας κοινωνική απραξία και αποδοχή της κοινωνικής ήττας;