Μια βλάβη σχεδόν εγκεφαλική

Μπορείτε, σας παρακαλώ, να πάτε ένα βήμα παραπέρα; Μου κρύβετε τον ήλιο και αυτό δεν το ανέχομαι. Έχω, ξέρετε, αδυναμία στον ήλιο. Ωραία. Εκεί, εκεί! Η επικινδυνότητά του τώρα πια δε με φοβίζει. Αντίθετα, με έλκει η ιδέα της ζέστης, όπως αυτή αφήνει το στίγμα της πάνω στην άσπρη σάρκα μου. Όχι, όχι, δεν είμαι ηδυπαθής, αλλά ούτε παίζω και με τα όρια του πόνου. Είμαι ορθολογιστής και έχω μια –πώς να το πω;- ξεχωριστή ιδιότητα, καθώς ενώ οι άλλοι φοβούνται, εγώ χειραγωγώ την έκθεσή μου. Ω μη με βλέπετε κοντόφθαλμα: έχω πια απαγκιστρωθεί από την ανάγκη. Ε μη μου πείτε ποια ανάγκη. Αυτό θα το αφήσω σε εσάς να το ανακαλύψετε. Μια ελάχιστη ευφυΐα…. Α καλά. Σταματώ. Δε θέλω να γίνομαι φορτικός. Απλά αφήστε μου τον ήλιο πάνω μου. Διεκδικώ το νόμιμο δικαίωμά μου στην … ηλιοφάνεια.

Μια χαρά. Επιτέλους. Σας ευχαριστώ. Μα ... για τον ήλιο μιλάω. Δεν ξέρετε πόσο ευεργετικός είναι! Αλήθεια, εσείς φοβάστε να εκτεθείτε ή απλά σας μάθανε να τον αποφεύγετε; Θα μου πείτε πού να θυμάστε τι από τα δύο ισχύει και ποια η διαφορά τους; Ιδού το πρόβλημα, ξέρετε. Να θυμηθείς πρέπει, ανασύροντας τη μνήμη που κάπου χάθηκε.

Λοιπόν, επειδή σας συμπάθησα, θα σας πω μια ιστορία. Ήμουν μικρός, γύρω στα εφτά ή οχτώ, μόλις που άρχισα να καταλαβαίνω τον κόσμο γύρω μου. Και φανταστείτε: έπαθα έγκαυμα, ένα τραύμα να, τεράστιο και μάλιστα παντού. Δεν ξέρετε πόσο υπέφερα. Ντράπηκα να το πω στην καλή μου μητέρα, γιατί ήξερα τι με περίμενε. Με είχε προειδοποιήσει. Έπρεπε να προσέχω. Κι ύστερα τι να έκανα; Και καμένος από το έγκαυμα και σε τιμωρία; Το έκρυψα, λοιπόν. Και σας πληροφορώ κανείς δεν το κατάλαβε. Καιγόμουν βέβαια αραιά και πού, αλλά τι τα θέλετε; Σιγά σιγά έμαθα να απολαμβάνω το χάδι του ήλιου και να χαίρομαι τις μικροαπολαύσεις που αυτή η φυγή μου πρόσφερε. Γιατί φυγή; Ε μα τι λέτε; Ήμουν εγώ και το έγκαυμά μου. Είχα έναν ρόλο, ένα καθήκον, μια αποστολή. Όλοι έχουν μια αποστολή. Δεν μπορούσα να αναζητήσω την πηγή, τον εντολέα μου, αλλά ήταν σαφές: τα εγκαύματα πλήττουν την υγεία. Ο καθένας οφείλει να προστατεύει την υγεία του από ό,τι τον προσβάλλει.

Ωστόσο, στην πορεία οι παράγοντες που πλήττουν την υγεία γίνονται περισσότεροι. Σαν να μην έφτανε η έκθεση στον ήλιο, έπρεπε να προσέχει πια κανείς τον αέρα, τις βροχές, τα χιόνια…. όλα τα καιρικά φαινόμενα. Όχι, πείτε μου ένα καιρικό φαινόμενο που μπορεί να μην επιδρά και αρνητικά στην υγεία του ανθρώπου. «Και» αρνητικά, το τονίζω.

Και τότε άρχισαν τα προβλήματα. Διαπιστώσεις, διαγνώσεις, πορίσματα, ενδείξεις, όλα συνέτειναν ότι στο όνομα της υγείας του καθενός θα πρέπει να διασφαλίζεται η … υγεία. Ο καημένος ο ήλιος πήγε περίπατο. Ενώ αρχικά είχα να νοιάζομαι για το μικρό μου έγκαυμα, αναδύθηκαν άπειροι με χίλια μύρια άλλα προβλήματα. Και να το ζήτημα: ποιου το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο; Προέκυψαν τόσοι με εγκαύματα και τόσο διαφορετικής προέλευσης.

Η λύση ήταν φανερή. Σιγά σιγά όλο και πιο ορατή. Πόσα τετραγωνικά σού αναλογούν για να περιφέρεσαι εσύ και το έγκαυμά σου; Δέκα; Εκατό; Διακόσια; Είναι απλό: κλείνεις τον ήχο, τις οσμές και ό,τι άλλο εισερχόμενο σου δηλώνει ή έστω υποδηλώνει τις …. άλλες περιπτώσεις και αρκείσαι σε αυτό.

Φλυαρώ, όμως, και το ξέρω. Μόνο ένα έχω να ρωτήσω: Εσείς πώς, στο καλό, βρεθήκατε εδώ μπροστά μου στο μπαλκόνι μου;