«Πρόεδρε, είμαι δύο χρόνια στην ανεργία». Το πρόσωπο του προέδρου σκοτεινιάζει. Έχει μάθει να του φωνάζουν: «τι ωραίος γκόμενος είσαι»! «Το ξέρω, κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε», λέει θυμωμένα. «Η εικόνα» όμως χάλασε. Είναι βέβαιο ότι θα ζητηθούν ευθύνες για το πως διέλαθε της προσοχής ο άνεργος. Γιατί εκείνο που προέχει είναι η επικοινωνία, το πολιτικό μάρκετινγκ, να φανεί πόσο ευχαριστημένος είναι ο λαός!
Τι να ξέρει ο Κυριάκος τι σημαίνει ανεργία; Τι σημαίνει να μην έχεις να πληρώσεις το ηλεκτρικό, να πάρεις γάλα για τα παιδιά, τη γκρίνια που φέρνει η φτώχεια, τη διάλυση της οικογένειας, το σμπαράλιασμα της ψυχής. Ότι είναι άγριο να μη σε γνωρίζει η ζωή, να είσαι αόρατος, άχρηστος, περιττός.
Κι άλλοτε υπήρχε πείνα, κι άλλοτε υπήρχε ανεργία, αλλά η σημερινή δεν αντέχεται. Γιατί δεν έχεις να μοιραστείς την οδύνη σου με κανέναν. Γιατί δεν μπορείς να την παλέψεις. Μόνο στήνεις καραούλι στην περατζάδα του προέδρου κι αν τύχει και ξεφύγεις από τους σωματοφύλακες, βάζεις φωνή: «Κύριε Μητσοτάκη, δύο χρόνια είμαι στην ανεργία…». Εσύ νομίζεις ότι απαιτείς το δικαίωμά σου στη δουλειά και στη ζωή, αλλά εκείνος σε αντιμετωπίζει σαν ζητιάνο. Έτσι έχει μάθει. «Κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε», λέει!
Τι να ξέρει από ανεργία αυτός που από το ύψος του φιλντισένιου «Πύργου» της καφκικής εξουσίας του λέει πως η «ολιστική προσέγγιση της ζωής δεν χρειάζεται λεφτά»! Τι να ξέρει από άχθος και πόνο ψυχής.
Τι να καταλάβουν οι «πορφυρογέννητοι»; Που να βρουν την ενσυναίσθηση;
