«Κοίταξέ με»

“ Μπαμπά κοίταξέ με.. Κοίταξέ με μπαμπά..”

 Δυο πιτσιρίκια, αδελφάκια, αγόρι, κορίτσι, με μικρή διαφορά ηλικίας μπαίνουν στη θάλασσα.

Ο άντρας κοιτάει στο βάθος. Η πλάτη γυρισμένη.

 “Μπαμπά κοίταξέ με”.

 Ο άντρας δε στρέφει το βλέμμα.

Δεν ξέρω αν έχω δει πιο ανέκφραστα μάτια.

Η θάλασσα κρυστάλλινη. Η ομορφιά της δεν τον αγγίζει. Η πλάτη στραμμένη στα δυο παιδιά.

 “Μπαμπά κοίταξέ με.. Κοίταξέ με μπαμπά..”

 Το αγοράκι πιο δυνατά, το κοριτσάκι διστακτικά , με παράκληση στη χροιά της φωνής.

 “ Μπαμπά..”

 Η πλάτη του άντρα στραμμένη, το βλέμμα του στον ορίζοντα, μέχρι που παίρνει βαθιά εισπνοή και βυθίζεται.

 “Μπαμπά “

ουρλιάζει το μικρό αγόρι

“Κοίταξέ με μπαμπά”

 Ο άντρας άφαντος. Έχει βυθιστεί στο νερό. Κι όταν βγαίνει, επιλέγει να μη στρέψει καθόλου το βλέμμα στο μικρό αγόρι.

 Μονάχα την αμίλητη πλάτη, μονάχα αυτήν έχει μπροστά του και ουρλιάζει

“Μπαμπά, κοίταξέ με”.

 “Θα πεθάνει” ψιθυρίζει στην αδερφή του.

 Και τότε βλέπει ξανά τη γνώριμη πλάτη κι ο μπαμπάς με ένα μακροβούτι βγαίνει στα ρηχά.

 Δεν ξέρω τη συνέχεια.

Επέλεξα να ξαπλώσω στη θάλασσα και να κλείσω τα μάτια. Να μη δω το παράπονο στο αγορίστικο μουτράκι. Να μην ακούσω ξανά αυτό το “ Μπαμπά κοίταξέ με”.

 ( Σημερινό περιστατικό στη θάλασσα. )

...

 Σκέφτομαι πως, αν είχαμε την τρόπο να ακούμε τα παιδιά μας, δε θα είχαμε φτάσει τώρα σ’ αυτό το αδιέξοδο. Θα ήταν αχρείαστα τα συλλαλητήρια και οι συναυλίες στη μνήμη του δολοφονημένου από τη Χ.Α. Παύλου Φύσσα. Γιατί ο ναζισμός δε θα ’βρισκε έδαφος να ριζώσει.

 “Μπαμπά κοίταξέ με” μας εκλιπαρούν οι φωνές των παιδιών μας.

Αυτό το “κοίταξέ με“ έχουμε σκεφτεί πόση αλήθεια κρύβει;

 Από το πρωί σκέφτομαι τον Παύλο Φύσσα που δολοφονήθηκε άνανδρα τέσσερα χρόνια πριν. Και νιώθω πως το καλύτερο μνημόσυνο γι’ αυτόν είναι αυτή μου η απόφαση να αφήσω στην άκρη όλες μου τις εκκρεμότητες και να πάω κατευθείαν στη θάλασσα μετά το σχολείο. Να βουτήξω στα νερά της και να κάνω μια παύση. Μια παύση από την τρέλα της εποχής που μας θέλει συνεχώς στην ένταση.

 “Να ξεράσω την μπαταρία”

που λέει και ο Νικόλας Άσιμος.

 “Να μην εκτελέσω εργασία”.

 Η εξάσκηση στη μνήμη χρειάζεται χρόνο. Και η βίωση του χρόνου είναι τόσο δική μας όσο εμείς επιλέγουμε. Αρκεί να γνωρίζουμε πόσο σημαντική είναι η παιδική φωνούλα μέσα μας

“ Κοίταξέ με”.