Καλά που δεν τα είδες όλα, Νίτσε

Ήταν  3 του Γενάρη. 1889. Αγέννητοι κι εμείς και οι γονείς μας. Γεννημένος ο Φρίντριχ Νίτσε. Δεν ξέρω αν ξεκίνησε η μέρα εκείνη τυπικά, σαν κάθε μέρα. Αναφέρεται ωστόσο ότι  βγαίνοντας από το σπίτι του ο φιλόσοφος, αντίκρισε έναν οδηγό μιας άμαξας. Προσπαθούσε να μετακινήσει το πεισμωμένο ακούνητο άλογό του. Μάταια. Το πείσμα του αλόγου ανίκητο. Άρχισε τότε να το μαστιγώνει βάναυσα, ανελέητα. Ο Νίτσε δεν προσπέρασε, δεν έκανε πως δεν κατάλαβε, δεν είδε. Έτρεξε κι αγκάλιασε το τυραγνισμένο ζωντανό και έκλαιγε με λυγμούς. Τον μάζεψαν συντετριμμένο, τον πήγαν σπίτι του διαλυμένο, τσακισμένο από τη βία που είχε η ψυχούλα του υποστεί (δεν ξέρω αν τον πέτυχαν και κάποιες καμτσικιές, αλλά και να τον πέτυχαν θαρρώ πως δεν τον ένιωθε στο σώμα του τον πόνο. Έτσι γίνεται, όταν πονάει η ψυχούλα δεν σου επιτρέπει να αναφέρεις άλλη οδύνη). Λένε ότι παρέμεινε ακίνητος δυο μέρες. «Μητέρα, είμαι ανόητος» είπε, λένε, στη μάνα του όταν συνήλθε κάπως. Από εκεί και κάτω πήρε τον δρόμο  της σιωπής και του θανάτου.

2022. Δεν έχουμε πια άμαξες ιππήλατες και βάναυσους αμαξάδες. (Το πολύ-πολύ κανένα μπαϊτόνι σε τουριστικές περιοχές και μερικά κακόμοιρα γαϊδουράκια). Αν θέλουμε να κακοποιήσουμε άλογα πεταγόμαστε στον Κάμπο της Λεπενούς. Περιοχή Ασπροκλησσιά. Έχει εκεί αγέλες αγρίων αλόγων για τη σκοποβολή μας. Αυτά για όσους είναι κολλημένοι σε πρωτόγονα ένστικτα και δεν αντιλαμβάνονται ότι έχουμε μπει στον 21^ο πια αιώνα που προσφέρει άλλου είδους συγκινήσεις. Που μπορείς να «συνομιλήσεις» με δωδεκάχρονα και να «παρτάρεις» με εφτάχρονα, που μπορείς να βιάζεις στα πια απίθανα μέρη από αστυνομικά τμήματα μέχρι στάσεις λεωφορείων και που μπορείς να αθροίζεις ποσοστά θανάτων ναυαγίων σε στεριές και θάλασσες.

Καλά που δεν τα είδες όλα, Νίτσε. Δεν είχες δα τόσο μεγάλη αγκαλιά να τα χωράει όλα τα βασανιζόμενα πλάσματα, ούτε και τόσο δάκρυα να ξεπλυθεί όλη αυτή η ανοησία.

«Γίνε αυτό που είσαι», σε ακούω να κραυγάζεις και δεν έχω ν’ απαντήσω. Βγαίνει ένα υποτονικό χλιμίντρισμα και η εκπαίδευση στο ντρεσάζ είναι εμπόδιο ανυπέρβλητο να ανακαλέσει η μνήμη τον ελεύθερο καλπασμό.

Ίσως θα βοηθούσε να ξεφορτωθούμε τις παρωπίδες πρώτα.