Ιεροσυλώ

    Ιεροσυλώ βεβαίως, αλλά πως αλλιώς να μιλήσεις, όταν προσβάλλεται το καίριο της ύπαρξης, παρά μονάχα ορμώντας με όλη τη δύναμη της λύπης για να προβιβάσεις την οργή σε χείλος του ρυθμού που λέγεται ζωή όταν οι άλλοι το λένε θάνατο.

Λοιπόν:

Νίκος Καρούζος, ο απόλυτος ποιητής  της οργισμένης λύπης θα πει κάποτε το μέλλον ως απελπισία, όπως ο Μπένγιαμιν είπε την ελπίδα: με πιθανότητα συναντήσεως του δράματος με το δυστυχισμένο σώμα της αθανασίας, δηλαδή την διαπραγμάτωση της ευκαρπίας αυτής της ανεκλάλητης ποιότητας που λέγεται ζωή. Είπα, θα πει. Δεν το είπε ακόμα, γιατί αυτό κάνουν οι μεγάλοι ποιητές: θέτουν την απελπισία στην υπηρεσία της ανθρωπότητας έως την τελευταία στιγμή: την στιγμή που η εντροπία θα πει την τελευταία λέξη της ποίησης. Τότε θα εμφανισθεί ο Νίκος Καρούζος και θα πει: «Θέλει δύστυχο χώμα η ελιά...Το δράμα της ποιότητας». Και τότε, υπάρχει η πιθανότητα, να αναιρεθεί ο θάνατος. Να ανακληθεί ο Αχέροντας των ανεπίδοτων ερώτων και να εμφανιστεί το έδαφος εκείνης της Κρονστάνδης όπου θα ξαναγίνουν οι αγάπες. Έτσι όπως θα τις πει κάποτε ο Νίκος Καρούζος μέσα σε όλες τις «Νεολιθικές Νυχτωδίες» που θα ακολουθήσουν όσες φορές κι αν γεννηθούμε μετά θάνατον. Όσες φορές κι αν πεθάνουμε μετά θάνατον:

«- Άννα, τι συμβαίνει;

-Άρχισε η επίθεση.

-Άννα, έχε γεια! Θα πεθάνουμε.

-Νικολάι, σ’ αγαπούσα ολόκληρη.

-Μιαν άλλη φορά · θα ξαναγίνει».

Ακριβώς αυτό συμβαίνει μέσα στο μεγάλο ποίημα της ζωής και του θανάτου κύριοι: Θα ξαναγίνει από την αρχή η απελπισία. Θα ξαναγίνει από την αρχή η λύπη. Θα ξαναγίνει από την αρχή η «Νεολιθική Νυχτωδία στην Κρονστάνδη» πάνω στην στέρφα γη της εξουσίας, όπου ποτέ καμιά ελιά δεν έφερε την όραση που είδε τον Λόγο και την Πράξη. Αυτή την αιώρηση. Αλλά έτσι θα υπάρξουμε. Έτσι όπως λέει ο Νίκος Καρούζος: αιωρούμενοι. Δεν γίνεται αλλιώς. Μόνο ολίγιστοι δεν το αντιλαμβάνονται. Εκείνοι που οι εφιάλτες τους είναι ένα απέραντο, απάτητο, ακατάληπτο, τρομακτικό λευκό. Ένα ανίερο λευκό που δεν φαντάστηκε ποτέ το πρόσωπο της ύπαρξης.