Η τρέλα του πιλότου και των τζιχαντιστών

Mahmoud G., Αφγανιστάν, 23 ετών. Γεννήθηκε από λιπόσαρκη μάνα, ο ίδιος ζυγίζει 50 κιλά με την κελεμπία και το σαρίκι μαζί, δεν έχει κάνει εμβόλια, δεν έχει πάει ποτέ με γυναίκα, δεν έχει δουλειά, χρήματα, περίθαλψη, εκτίμηση, αυτοεκτίμηση, μόρφωση, μεταφορικό μέσον. Σαν να μην έφταναν αυτά, η Adara, η αδερφή του, θα μείνει ανύπαντρη γιατί κουτσαίνει φανερά μετά την βόμβα που έριξαν τα αμερικανικά αεροπλάνα στο σχολείο και διαμέλισε τον Bahir, τον μικρό αδερφό τους. Στο παγκόσμιο χρηματιστήριο ζωών και ψυχών, λαμβάνοντας υπ’όψιν τις μηδενικές πιθανότητες καλυτέρευσης της ζωής του και τον διαρκή κίνδυνο να πατήσει μία νάρκη, η ζωή του Mahmoud κοστολογείται από την Moody's με βαθμολογία Ca (garbages – σκουπίδια)…

Ο Mahmoud επιζεί άχρωμα και βουβά. Ο Raghad όμως έβαλε χρώμα ή μάλλον στόχο στη ζωή του. Τον έμπασε σε μία από τις Madrassa (τις θρησκευτικές σχολές με τις οποίες είναι γεμάτη η πόλη Kandahar, προπύργιο των Taliban). Εκεί τον έντυσαν, του έμαθαν να διαβάζει ύμνους, τον είδε μάλιστα και γιατρός της Οργάνωσης για τους πονοκεφάλους του, χωρίς να πάρει αμοιβή.

Εκεί τον έπεισαν να πάρει εκδίκηση για την μίζερη ζωή του και ταυτόχρονα να γίνει μάρτυρας και να πάει στον ουράνιο φωτεινό κόσμο που ονειρευόταν πάντα, χωρίς λευκούς, χωρίς σιίτες, κόσμο γεμάτο γυναίκες, φαγητό, δικαιοσύνη, ασφάλεια και ευσέβεια. Ύστερα από μερικούς μήνες του έδωσαν λεφτά για το αεροπορικό εισιτήριο και οδηγίες για την έκρηξη και τον κατευόδωσαν.

 John D., ΗΠΑ, 23 ετών. Γεννήθηκε στο νοσοκομείο του Texas City, είναι ψηλός, αθλητικός τύπος και ερωτευμένος με τα αεροπλάνα. Πήρε ερασιτεχνικό δίπλωμα πιλότου στα 18 και επαγγελματικό στα 20. Προσλήφθηκε από μία μικρή αλλά δυναμική εταιρεία, την ΝΟ-ΝΑΜΕ Ε.Π.Ε. η οποία εκτελεί μεσαίων αποστάσεων πτήσεις στην χώρα με έδρα το Tucson της Arizona και έχει κλείσει ήδη 250 ώρες ως συμπιλότος και 20 ως κυβερνήτης. Ο John ξετρέλλανε ακόμη περισσότερο τα κορίτσια της γειτονιάς του, μόλις αυτά έμαθαν την νέα του δουλειά στους αιθέρες (η Moody’s τον βαθμολογεί με Aaa…).

Ο John γρήγορα συνειδητοποίησε ότι δεν μπορούσε να βγει ραντεβού με καμμία από τις θαυμάστριές του καθώς το ωράριο έφτανε έως και 14 ώρες την ημέρα και ο μισθός του ήταν γύρω στα 1000 δολάρια τον μήνα. Συχνά δε, κοιμόταν σε καθίσματα αεροδρομίων ή έτρωγε σε fast food για να εξοικονομήσει χρήματα για τα πάγια του σπιτιού του. Ο John, την πρώτη μέρα που πήρε κρυφά ένα ηρεμιστικό, θυμήθηκε την παλιά ταινία του Michael Moore, που είχε δει και την κορόιδευε τότε, ως αποκύημα φαντασίας του ευτραφούς φωνακλά δημοσιογράφου. Θυμήθηκε την φάση με την νεαρή πιλότο, με την πλάτη γυρισμένη στον φακό, που εξομολογείτο το αδιανόητο: όταν δεν είχε πτήση, δούλευε σε MacDonald. Η ίδια είπε για συναδέλφους της πιλότους που έδιναν τακτικά αίμα σε νοσοκομεία, επί πληρωμή…

Ο John συνθλιβόταν για μήνες από το ωράριο, τα χρέη, την άδεια ζωή, την πίεση να μην αναφέρει μηχανικά μικροπροβλήματα που ξεφύτρωναν κατά την διάρκεια της πτήσης. Ο John έτρεμε κάθε μέρα να μην παρεκκλίνει ούτε μίλι γιατί η κηροζίνη ήταν ίσα – ίσα για το δρομολόγιο, να μειωθεί το βάρος να εξοικονομηθεί καύσιμο και δολάρια. Ο John τρομάζει, παίρνει χάπια, τα νεύρα του γίνονται λάστιχα, ψιλοπίνει αλκοόλ στα δύσκολα, ζεσταίνεται και κρυώνει απότομα αλλά δεν νοιώθει τρελλός. Όπως διάβασε κάπου ελάχιστοι γεννιούνται τρελλοί, οι περισσότεροι άνθρωποι δείχνουν και είναι φυσιολογικοί, μέχρι να μπουν στην μεγάλη πρέσα της εκμετάλλευσης. Εκεί, το ψυχολογικό πρόβλημα είτε γεννιέται, είτε εάν υπάρχει ήδη, φουντώνει και θεριεύει.

Μάρτιος 2015. 149 άνθρωποι εξαερώθηκαν. Δεν έχει καμμία σημασία εάν ήταν υπεύθυνος ο John ή ο Mahmoud  ή κάποιος τρίτος που είχε κάποια ή όλα από τα προβλήματα των δύο προηγουμένων. Φοβισμένο το Σύστημα ενεργεί αστραπιαία να εμποδίσει την ανίερη ερώτηση “Μήπως φταίει η εκμετάλλευση, τα υπερκέρδη, ο ιμπεριαλισμός που μας συμβαίνουν όλα αυτά και μεταξύ άλλων, οι πράξεις αυτοκτονίας και ετεροκτονίας ταυτόχρονα;”.  Μας στέλνει μια στρατιά “ειδικούς” να μας εγκλωβίσουν στην αιώνια παγίδα της ανώδυνης λεπτομέρειας, η οποία βαφτίζεται πανάκεια: τζιχαντιστής ή τρελλός; 2 ή 3 στο πιλοτήριο; να ελέγχονται τα παπούτσια μας στο κοντρόλ του αεροδρομίου;

Το κέρδος τριπλό: μίσος για τον διαφορετικό, αποδοχής της αστυνόμευσης της ζωής μας, αποφυγή επικίνδυνων για το σύστημα σκέψεων και λύσεων.

Λύση: ρήξη με το κουκούλι που μας έβαλαν γύρω από το σώμα μας και το μυαλό μας, αγώνας να δουλεύουμε ανθρώπινα και όχι ανταγωνιστικά, περισσότερο χρόνο για εμάς. Εάν μας εκμεταλλεύονται λιγότερο, εμείς τους υποσχόμαστε να παράγουμε λιγότερους τρελλούς, τζιχαντιστές και αντιφρονούντες.