Η περίφημη συναίνεση της Ουάσιγκτον καταδεικνύει ότι τα μέσα ενημέρωσης και τα έθνη-κράτη βρίσκονται υπό τον έλεγχο μιας χούφτας πλανητικών παραγόντων που τα χειραγωγούν.
Η θεωρία του John Williamson εμπνευσμένη από τις μονεταριστικές ιδέες της Σχολής του Σικάγου βασίζεται στην ιδέα ότι τα κράτη που βρίσκονται σε οικονομική κρίση και έχουν δημοσιονομικό έλλειμμα, αυτό οφείλεται στις ανεξέλεγκτες δαπάνες, στη γενική ανικανότητα των κρατικών παραγόντων, στη δημοσιονομική αναδιανομή (δες κράτος πρόνοιας), στη διογκωμένη και διεφθαρμένη διοίκηση, το μεγάλο κόστος των δημοσίων υπηρεσιών, κ.λπ.
Άρα, η περίφημη «συναίνεση της Ουάσινγκτον», δηλαδή η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, θεωρεί ότι η λύση στην οικονομική κρίση είναι οι απολύσεις στο Δημόσιο, η εξαέρωση του κράτους πρόνοιας (δαπάνες), η ελαχιστοποίηση των μισθών και των συντάξεων…
Αυτό που ενοχλεί ιδιαίτερα τη… «συναίνεση της Ουάσινγκτον» είναι ο κρατικός παρεμβατισμός στην οικονομία και ο έλεγχος μέσω των τελωνειακών δασμών, ο έλεγχος συναλλάγματος, ο καθορισμός των τιμών και των επιτοκίων. Αυτά είναι σε βάρος της εμπορικής ελευθερίας και της ελεύθερης κυκλοφορίας των κεφαλαίων. Άρα, επιβάλλεται ιδιωτικοποίηση του δημόσιου τομέα και «ανοιχτές θύρες» για το ξένο κεφάλαιο.
Οι Θεσμοί που προωθούν αυτά τα σχέδια και υπόσχονται τολμηρές μεταρρυθμίσεις σε βάρος των εργαζομένων είναι η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ. Τα ιδρύματα αυτά υποβάλλουν την οικονομική και τεχνική υποστήριξή τους προς τις χώρες που αντιμετωπίζουν δυσκολίες (υπό τον όρο της προηγούμενης αίτησης-που όμως υποχρεώνονται να κάνουν με το «πιστόλι» στον κρόταφο), και οι οποίες εφαρμόζουν τυφλά αυτά τα μέτρα.
Οι θεσμοί αυτοί επί 20 χρόνια τώρα κωφεύουν στις φωνές πολλών επιστημόνων και θεσμών, όπως του πανεπιστημίου του Cambridge που δείχνει το χάσμα μεταξύ μικροοικονομίας και μακροοικονομίας, του John και James Galbraith, του Joseph Stiglitz και άλλων. Οι τελευταίοι αποδεικνύουν ότι η διεθνής κρίση προκαλείται από το χωρίς κανόνες εμπόριο και από την οικονομική απορρύθμιση καθώς και από την παράλυση κρατών που δεσμεύονται από παράλογες συνθήκες (όπως είναι η περίπτωση της Ελλάδας).
Ο όρος «Συναίνεση της Ουάσιγκτον» επινοήθηκε από τον John Williamson, καθώς η πόλη της «Ουάσιγκτον» απεικονίζει και συνοψίζει τους θεσμούς της Παγκόσμιας Τράπεζας, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και του Υπουργείου Οικονομικών των Ηνωμένων Πολιτειών. Σύμφωνα με τους θεσμούς αυτούς, η ανάπτυξη περνά μέσα από την απορρύθμιση και τη φορολογία.
Υπάρχουν 5 σημεία σε αυτή τη συναίνεση και είναι: 1. Η σταθεροποίηση που απαιτεί τη διατήρηση του πληθωρισμού σε χαμηλά επίπεδα, τη μείωση των ελλειμμάτων της αγοράς και τον έλεγχο των ταμειακών αποθεμάτων. 2. Ιδιωτικοποίηση: το πέρασμα δημοσίων υπηρεσιών και αγαθών(όπως το νερό) στον ιδιωτικό τομέα, για να επιτευχθεί καλύτερη απόδοση! 3. Η απελευθέρωση από τους τελωνειακούς δασμούς που εμποδίζουν την προσέλκυση άμεσων ξένων επενδύσεων. 4. Η απορρύθμιση που διέρχεται από το γεγονός της συνεργασίας με όλους τους συμμετέχοντες στην αγορά και ανοικτή στο μέγιστο στον ανταγωνισμό μεταξύ των παικτών. 5. Η δημοσιονομική πειθαρχία της κυβέρνησης για την εξισορρόπηση των δαπανών και των εσόδων και, επομένως, να μην δαπανούν περισσότερα από ό, τι έχουν εισπράξει.
Αυτή η συνταγή εφαρμόζεται, για την ακρίβεια επιβάλλεται παντού δίκην πασπαρτού. Εξυπακούεται ότι το όλο σύστημα και η σύλληψη της «συναίνεσης της Ουάσινγκτον» ωφελεί μόνο τους «πάνω» σε βάρος των εργαζομένων και των αδυνάτων. Οι ανισότητες μεταξύ κρατών αλλά και κοινωνικών τάξεων διευρύνονται. Οι μεσαίες τάξεις εξαφανίζονται οικονομικά, ενώ πολιτικά βρίσκουν καταφύγιο στην ακροδεξιά, καθώς η σοσιαλδημοκρατία με τον έναν ή τον άλλο τρόπο προσχώρησε στη λογική της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, ακυρώνοντας τις όποιες αριστερές της παραδόσεις. Η "συναίνεση της Ουάσινγκτον" είναι ο κοινός τόπο Σόιμπλε-ΔΝΤ. Όσο για τη δεξιά της ΝΔ του Κυρ. Μητσοτάκη, αυτός ακολουθεί απαρέγκλητα τη συνταγή της "συναίνεσης της Ουάσινγκτον". Ήδη έχει δώσει δείγματα αυτής της πολιτικής ως υπουργός...
