Η «αριστερά των ΜΚΟ» ηττήθηκε, επιστροφή στην Αριστερά των Κινημάτων

Ποια σχέση έχει η «αριστερά» του «ήπιου βοναπαρτισμού» με την αριστερά των κινημάτων και του δρόμου; Απολύτως, καμία. Η αριστερά δεν μπορεί γίνει μία «αριστερά των ΜΚΟ» ούτε να παίζει στο γήπεδο της δεξιάς, δηλαδή στο πεδίο των ΜΜΕ όπου κυριαρχεί ο δεξιός λόγος των οργανικών διανοουμένων της συντήρησης. Ούτε η αριστερά θα μπορέσει να επιβληθεί για πολύ σε μία μόνο χώρα. Το έχει πει εδώ και καιρό ο βολιβιανός πολιτικός και διανοούμενος  Αλβάρο Γκαρσία Λινέρα. Ήδη η περίφημη «χρυσή και ενάρετη δεκαετία στη Λατινική Αμερική» τείνει να χαθεί και όχι μόνο από την επίθεση της αυτοκρατορίας αλλά και από τα σημαντικά λάθη της ίδιας της αριστεράς.

Ο Λινέρα έλεγε ότι η πολιτική ανατροπή επισυμβαίνει όχι μόνο όταν αλλάζει η εκτελεστική εξουσία, αλλά και όταν διαφοροποιείται η κοινωνική προέλευση και το κοινωνικό περιεχόμενό της. Το θέμα δηλαδή δεν είναι αν έχεις την κυβέρνηση και όχι την  εξουσία, αλλά να ξέρεις τι να κάνεις την εξουσία. «Έχουμε επανάσταση, όταν μεταβάλλεται η ταξική σύσταση των Κοινοβουλίων(σ.σ. δείτε ποιους επέλεξαν οι φωστήρες του Μαξίμου αλλά και ποιούς ψήφισαν οι... αριστεροί. Έξω η Κούνεβα, ο Γραικός, ο Ντέιλι... μέσα ο Γεωργούλης, η Κουντουρά...) όταν τροποποιείται ο δημοκρατικός τρόπος λήψης αποφάσεων... Έχουμε επανάσταση όταν η πειθαρχία, η συμβολική τάξη, η διδασκαλία στα εκπαιδευτικά κέντρα τροποποιούνται και μετασχηματίζονται», γράφει ο Λινέρα. Δεν έχουμε, λοιπόν, αλλαγή όταν έχουμε και πάλι τις ελίτ στην εξουσία. Δεν έχουμε, προπάντων αλλαγή, όταν δεν αλλάζει η συμβολική τάξη, δηλαδή ο πρακτικός, καθημερινός πολιτισμός που διέπει τις σχέσεις, τη συμπεριφορά μας, τη ζωή μας, τον τρόπο που ενσωματώνουμε τους περιορισμούς και τους επιβεβλημένους κανόνες. Δεν έχουμε αλλαγή όταν δεν αλλάζει ο τρόπος σκέψης μας, όταν δεν επαναξιώνονται οι αρχές και οι χαρές της συλλογικότητας, του κοινοτισμού, της αυτοδιαχείρισης. Για να συμβεί, λοιπόν, η αλλαγή απαιτούνται λαϊκά κινήματα, που δεν θα λειτουργούν σαν αποστειρωμένες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, αλλά θα αναπτύσσουν την «ποίησή» τους μέσα στην πολιτική Πράξη, με τη δημιουργία νέων σχέσεων και τρόπων, με την αλλαγή ολόκληρου του τρόπου ζωής, την αλλαγή του συσχετισμού των αξιών και την επιστροφή στο Εμείς και την συν-πάθεια αλλά και την απομείωση των ναρκισσισμών και της Εγω-πάθειας. Αυτά σημαίνουν τη δημιουργία ενός νέου πολιτισμού, στον οποίο θα εντάσσεται η πολιτική και αντιστρόφως. 

*Απόσπασμα από παλιό άρθρο του arti