Η αδιαφορία στην εξουσία

Αρχές δεκαετίας του 90. Δουλεύω στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας. Μια μέρα λαμβάνω ένα γράμμα με επίσημη επικεφαλίδα “Πρόεδρος Ιατρών Αλβανίας”. Παρά την δύσκολη κατάσταση της φίλης χώρας, το γράμμα με φούσκωσε από υπερηφάνεια. Ποιος είμαι εγώ να μου γράφει ο ίδιος ο Πρόεδρος των ιατρών μιας χώρας;

Η εξαιρετικά εκτενής επιστολή έλεγε τελικά με δύο λέξεις: “Αγαπητέ συνάδελφε, με τα γεγονότα στην Αλβανία τα τελευταία χρόνια, εμείς οι γιατροί έχουμε σοβαρή έλλειψη διεθνούς εμπειρίας σε νεώτερες διαγνωστικές και θεραπευτικές τεχνικές. Γνωρίζουμε ότι στην Πάτρα, υπό την διεύθυνση του Καθηγητή κ. Β. Πρώιμου λειτουργεί ένα αγγλόφωνο πανευρωπαϊκό μεταπτυχιακό πρόγραμμα σε θέματα ακτινοβολιών. Θα σας παρακαλούσαμε, έστω για λίγες εβδομάδες να δεχθείτε και κάποιους αλβανούς ιατρούς και ακτινοφυσικούς ως μαθητές σας”.

Άρχισα να οργανώνομαι, γιατί το θέμα απαιτούσε, όχι μόνο να πείσω τις Ελληνικές Αρχές,αλλά και συντονισμό επαφών από τον Διευθυντή της φοιτητικής λέσχης, έως το προξενείο μας στα Τίρανα για την έκδοση βίζας. Επισκέφθηκα σε λίγες ημέρες ότι μύριζε εξουσία, κυβέρνηση, υπουργεία, τοπικές πολιτικές ηγεσίες με ένα επιχείρημα:

“Κύριοι Πολιτικοί, τώρα που η κατάσταση είναι εξαιρετικά ρευστή στην γειτονική χώρα, εάν ο κάθε Οργανισμός (Πανεπιστήμια, Νοσοκομεία, Βιομηχανία, Τέχνη, κ.α.) φροντίσει μεθοδικά να βοηθήσει με ότι τρόπο μπορεί, να ορθοποδήσει η Αλβανία, αυτό θα το εισπράξουμε πολιτικά αργότερα. Στην δική μας περίπτωση, εάν το καλοκαίρι προσκαλέσουμε 50–60 ιατρούς της ειδικότητός μας στην Πάτρα για ένα δίμηνο εντατικό πρόγραμμα διαλέξεων, θα μας στοιχίσει ελάχιστα: θα μείνουν στις εστίες των φοιτητών που αδειάζουν εκείνη την εποχή και θα σιτίζονται στην φοιτητική λέσχη με ελάχιστα χρήματα. Εμείς εξ’ άλλου δεν ζητάμε δίδακτρα. Το κέρδος; Κάποιοι από τους αυτούς τους δυνητικά φιλέλληνες, με το πέρασμα του χρόνου, στατιστικά, θα γίνουν διευθυντές μονάδων, διοικητές νοσοκομείων, στελέχη της διοίκησης της υγείας, ίσως και υπουργοί. Ακόμη και οι απλοί ιατροί θα περνούν το μήνυμα στους ασθενείς τους για την φιλική στάση της χώρας μας στον τομέα αυτό.”.

Όπου απευθύνθηκα, με αντιμετώπισαν από βιαστικά, έως με πλήρη αδιαφορία.

Ύστερα από δύο μήνες μου ξανάγραψε ο Πρόεδρος: “Αγαπητέ κ. Καθηγητά, σας ευχαριστούμε πολύ για τις προσπάθειές σας και το αληθινό ενδιαφέρον σας για εμάς. Μην συνεχίσετε, δεν πειράζει, βρέθηκε λύση. Η τουρκική κυβέρνηση αποφάσισε να δώσει 12μηνες υποτροφίες εκπαίδευσης σε  όσους  αλβανούς ιατρούς το επιθυμούν, για ένα έτος στην Κωνσταντινούπολη, σε χρόνο που θα καθορίσουν οι ίδιοι”.

Από τότε έπαψα να αναρωτιέμαι για την φιλοτουρκική στάση της αλβανικής ηγεσίας. Αφήνω την απορία σε εκείνους τους πολιτικούς που είχα συναντήσει και τους είχα θέσει το θέμα και με κοίταγαν ενοχλημένοι...

*Ο Κώστας Κάππας είναι καθηγητής Ιατρικής Φυσικής - Ακτινοφυσικής του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας και του Ιατρικού Τμήματος Πανεπιστημίου Θεσσαλίας