Εμείς τι κάνουμε;

      Διαβάζω πως ο υφυπουργός Μακεδονίας–Θράκης, Θ. Καράογλου (ο ίδιος που επικρότησε την απειλή λιντσαρίσματος των κατατρεγμένων, εκ μέρους των ακραιφνών ελλήνων κατοίκων, στα Βρασνά), παρείχε –ο ηγέτης- πλήρη κάλυψη στην αηδιαστική «πολιτιστική» εκδήλωση διατροφικών δικαιωμάτων των ελλήνων πολιτών (κατά Κυρανάκη), δηλαδή στο ρατσιστικό φαγοπότι έξω από το Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης Προσφύγων στα Διαβατά. Διαβάζω πως ο εν λόγω υφυπουργός έκανε μια στιβαρή δήλωση υπέρ των αγωνιζόμενων ψηστών και ψητών, λέγοντας: «Θεωρώ ότι, ελευθερία και δημοκρατία έχουμε, ο καθένας μπορεί να τρώει ό,τι θέλει, όπου θέλει, δεν υπάρχει πρόβλημα».

      Από την δήλωση φαίνεται καθαρά πως ο Θ. Καράογλου έχει εντρυφήσει βαθειά στις έννοιες της ελευθερίας και της δημοκρατίας και έχει καταλήξει στο συμπέρασμα πως ο σεβασμός στον πόνο του σπαραγμένου Άλλου, ακριβώς την στιγμή που οδυνηρά αρπάζεται –ως μοναδικό καταφύγιο- από την θρησκευτική του πεποίθηση, αποτελεί εμπόδιο στην ελευθερία και την δημοκρατία. Τι να πεις; Άμα είναι μορφωμένος (έως και παραμορφωμένος) ο άνθρωπος…

      Με την ευκαιρία, όμως, θυμήθηκα (ρέμπελο πράγμα η μνήμη) μια ιστορία (κατεγράφη στον Τύπο της εποχής) που συνέβη πριν από αρκετά χρόνια (δύο-τρεις δεκαετίες;) σε μεγαλούπολη της Πελοποννήσου: κάποιοι αχρείοι (ναι, αχρείοι και το λέω εγώ που το δέος του θείου δεν με επισκέφτηκε ποτέ, αλλά αντιθέτως με επισκέφτηκε ορμητικά η ποίηση του δεησόμενου, εν τη αδυναμία του, ανθρώπου μπροστά στο χάος της ύπαρξης), κάποιοι αχρείοι λοιπόν, την ώρα που περνούσε ο Επιτάφιος, την κορυφαία στιγμή που η γη του γλυκύτατου έαρος τρέμει ως άνθος που μαραίνεται και ως όναρ που παρέρχεται και κρέμεται από τα δάκρυα της, την ώρα που αναφαίνεται ίδιος ο στίχος του Παρμενίδη, «σκιάς όναρ άνθρωπος», την ώρα που η κτίσις τού μέσα μας σύμπαντος αιμορραγεί θρηνώντας, οι αχρείοι αυτοί, επιδεικνύοντας την –και καλά- αθεΐα τους, αλλά στην ουσία την απανθρωπιά τους και την φασιστική τους επιθετικότητα στην εύθραυστη ένθεη όραση του όντος (ίδια σε όλες τις θρησκείες και σε όλα τα ποιήματα και σε όλες τις ποιήσεις όπου ο κόσμος διαρκώς «μεταποιείται» δια της αναστάσεώς του), επιδεικνύοντας, λοιπόν, ύβριν, έβγαλαν να ψήσουν κρέατα (ίσως και τον «αμνό του Θεού») την ώρα της εκφοράς. Την ώρα του απαρηγόρητου «για πάντα» αποχωρισμού που τελικά καμιά θρησκεία δεν κατάφερε να παρηγορήσει. Και που γι’ αυτό το απαρηγόρητο και μυστηριακό «για πάντα» θα προσπαθεί για πάντα, ξανά και ξανά, αενάως, με πείσμα αγάπης και απελπισία επιγνώσεως, η ποίηση. Του ανθρώπου, των ποιημάτων του και των θρησκεύσεων  που διαθέτει ως τώρα.

      Κατόπιν τούτων αναρωτιέμαι: ο ρέκτης της ελευθερίας και της δημοκρατίας Θ. Καράογλου, θα θεωρούσε την αχρεία αυτή έκφραση της Επιτάφιας χλεύης και της χυδαίας αθεΐας, διατροφικό δικαίωμα όπου «ο καθένας μπορεί να τρώει ό,τι θέλει, όπου θέλει»;

      Αναρωτιέμαι επίσης: η κυρία Ντόρα Μπακογιάννη, την οποία αρκετοί έσπευσαν να επαινέσουν για την διαφοροποίησή της από τις δηλώσεις Κυρανάκη – Πλεύρη για το ίδιο θέμα της χοιροστατικής δημοκρατίας και των δικαιωμάτων των τροφίμων της, ξεχνώντας (οι επαινούντες) ότι, σε διάρκεια αρκετών μέχρι τούδε δεκαετιών, δεν υπάρχει δήλωση, άποψη, κατάθεση, διαφοροποίηση ή ταύτιση με τα τεκταινόμενα και τα διαμειβόμενα, της κυρίας Μπακογιάννη, που να μην υπέχει ιδιοτελές όφελος, πολιτικό ή άλλο, αναλόγως με την συγκυρία και την εκτίμηση του –κάθε φορά- προσδοκώμενου οφέλους από την επικαιροποίηση των συστημικών δεδομένων (την συγκυρία δηλαδή από την πλευρά του ισχυρού – παλαιό οικογενειακό μάθημα για να εξηγούμαστε – πάντοτε), αναρωτιέμαι, λοιπόν κατόπιν τούτων: η κυρία Ντόρα Μπακογιάννη θα έλεγε και για τον Θ. Καράογλου ότι «δεν ξέρει για ποιο θέμα μιλάει»;

     Όχι τίποτα άλλο, αλλά επειδή όταν ο τότε δημοτικός σύμβουλος με τη ΝΔ στον Δήμο Αθηναίων, Θάνος Πλεύρης, έλεγε για τους πρόσφυγες σε συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου – το αναδημοσιοποίησε πρόσφατα η κορυφαία συγγραφέας και επίσης δημοτική σύμβουλος τότε, Μάρω Δούκα – «να κρεμάσουμε στους πρόσφυγες λαμπάκια και να τους βάλουμε να τρέχουν γύρω – γύρω στην πλατεία για Χριστουγεννιάτικο στολισμό», με δυσκολία κρύβοντας τα γέλια του όπως σημειώνει η Μάρω Δούκα, δεν θυμάμαι την Ντόρα Μπακογιάννη (εκ των Δημάρχων του Δήμου Αθηναίων) να αντιδρά. Να επισπεύδει βρε αδερφέ, λέγοντας ότι ο Θάνος Πλεύρης «δεν ξέρει για ποιο θέμα μιλάει»…

     Αναρωτιέμαι: γιατί;

     Και αναρωτιέμαι επιπροσθέτως. Έχει νόημα να αναρωτιέμαι;

     Αυτοί είναι, αυτή είναι η δημοκρατία τους, αυτή είναι η ελευθερία τους. Το ερώτημα είναι άλλο: Εμείς τι κάνουμε; Αυτό είναι που πρέπει να αναρωτηθούμε. Αν θεωρούμε ότι πρέπει να απαντήσουμε σ’ ένα τέτοιο ερώτημα.