«Γυναίκα είναι τ’ όνομά μου…»
[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Ελλάδα / 08.08.24 ]«Mια Παρασκευή κι ένα Σαββάτο βράδυ
μάνα μ’ έδιωχνε ν-από τα γονικά μου
κι ο πατέρας μου κι αυτός μου λέει φεύγα.
Φεύγω κλαίγοντας με την καρδιά κρατώντας,
παίρνω ’να στρατί, στρατί το μονοπάτι…».
Είναι το τραγούδι-μοιρολόι της κόρης τη μέρα του γάμου της.
«Δεν ήξερα πως ήσουν
μνησιπήμων πόνος
Εμένα σκέτο πόνος μου συστήθηκες…»*.
Είναι η Γυναίκα που μιλά, είναι η κόρη που μοιρολογεί,
Είναι η μάνα που βγάζει κραυγή αναζητώντας το χαμένο της παιδί.
Είναι το Amber alert, το θεατρικό έργο του Odise Plaku. Είναι μία πραγματική ιστορία.
Είναι τα πάμφτωχα κορίτσια, που πέφτουν στα κυκλώματα της πορνείας. Είναι και τα μικρά αγόρια, τα μεταναστόπουλα που πέφτουν θύματα πορνοβοσκών. Είναι τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, που δεν εξωθούνται μόνο από τη φτώχια και την ανάγκη, αλλά και από μια πολιτιστική διαδικασία που τα οδηγεί στην αποδοχή του βιασμού ως φυσικής συνθήκης. «Νόμιζα πως έτσι ήταν η αγάπη», λέει ο Μ., περιγράφοντας τον βιασμό του σε παιδική ηλικία. Για να αποδειχθεί ότι ο βιασμός δεν είναι μόνο ένας βιασμός του σώματος, αλλά κι ένας βιασμός του νου και της ψυχής, που προηγείται. Κι αυτός ο βιασμός είναι διαρκής και αόρατος, όσο και “η πολιτιστική διαδικασία που τον προκαλεί και η οποία βασίζεται στην εσωτερίκευση των συγκινήσεων και τον αυτοέλεγχο της βίας" μέσω της εκπαίδευσης, της παράδοσης, των μέσων ενημέρωση…**
Σήμερα, είναι η μάνα που γυρεύει τη χαμένη της κόρη και τον εαυτό της στους δρόμους της ριζικής χυδαιότητας, είναι η Γυναίκα που διεκδικεί την αυτονομία της.
Από εδώ, στον καιρό που η έμφυλη βία παροξύνεται και οι φορείς της φαλλοκρατίας, της πατριαρχίας και του φασισμού επιτίθενται, ακούγεται η φωνή όλων των βιασμένων κοριτσιών:
«Γυναίκα είναι τ’ όνομά μου…»
(Συγκλονιστική η ερμηνεία της Γεωργίας Ζώη. Πανέμορφο το πέτρινο θέατρο στο Παλαιοχώρι Σκούπας της Άρτας, που έστησε με αγάπη και μεράκι η Ρίτα Μυστακοπούλου-Νάστου και ο Ηλίας Νάστος. Θαυμάσιο και το Φεστιβάλ που οργανώνουν κάθε χρόνο)
*Γιώτα Αναγνώστου, Artinews.gr
**Νόρμπερτ Ελίας, Ο πολιτισμός των ηθών