Έξι χρόνια χωρίς τον Γιάννη Μπανιά

Έξι χρόνια χωρίς τον Γιάννη….

Ο Γιάννης Μπανιάς ήταν τόσο ζωντανός,

τόσο στιβαρός,

τόσο έντονα συνδεδεμένος με την διαδρομή της αριστεράς και την σύγχρονη πολιτική ζωή της Ελλάδας,

τόσο συνδεδεμένος με την προσωπική και την οικογενειακή μου ζωή

και ταυτόχρονα τόσο εμβληματικός,

που στα μάτια μου φάνταζε άφθαρτος.

Ακόμη δυσκολεύομαι να αποστασιοποιηθώ, με παγώνει να σκέφτομαι και να αναφέρομαι στον Γιάννη σε χρόνο παρελθοντικό. Η απουσία του είναι για μένα ένα σοβαρό πλήγμα.

Στην διαδρομή του δεν έκανε εύκολα πράγματα.

Από τα μαθητικά και τα φοιτητικά του χρόνια μέχρι και το πρόωρο τέλος της ζωής του υπερασπίσθηκε σθεναρά και αταλάντευτα, χωρίς συμβιβασμούς, όσα επέλεξε να είναι οι ιδεολογικοί του φάροι και στόχοι συνάμα.

Ξεκινώντας μαθητής στη δεκαετία του ‘60 από τους αγώνες για το Κυπριακό και κλείνοντας τον κύκλο του στους αγώνες για την κοινωνική γείωση της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, ο Γιάννης είχε μια εντονότατη πολιτική δράση.

Είτε ως μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Ελλήνων φοιτητών στο Πολυτεχνείο του Γκράτς,

είτε  ως μέλος του Κ.Κ. Αυστρίας και του παράνομου τότε ΚΚΕ

είτε ως Γραμματέας της Σπουδάζουσας της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη, φοιτητής πια στο Μετσόβιο μετά την απέλασή του απ’ την Αυστρία,

είτε ως μέλος του «Ρήγα Φεραίου» και του ΠΑΜ στην χούντα,

είτε ως μέλος και Πρόεδρος απ’ το ‘74 μέχρι το ‘77 της Αντιπροσωπείας του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας (ΤΕΕ),

είτε ως μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και του Εκτελεστικού Γραφείου του ΚΚΕ εσωτερικού, απ’ το ‘76 μέχρι το ‘81,

είτε ως Γραμματέας  του ΚΚΕ εσωτερικού απ’ το ‘82 μέχρι το ‘87,

είτε από τις γραμμές του ΚΚΕ Εσωτερικού-Ανανεωτική Αριστερά μετά τη διάσπαση του ‘87,

είτε ως ηγέτης της Ανανεωτικής Κομμουνιστικής Οικολογικής Αριστεράς (ΑΚΟΑ) στη συνέχεια,

είτε ως εμπνευστής, ιδρυτικό στέλεχος και μέλος της Γραμματείας του Χώρου Διαλόγου και κοινής Δράσης της Αριστεράς, που αποτέλεσε τον προπομπό του ΣΥΡΙΖΑ,

είτε ως ενεργό μέλος στο κίνημα κατά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης από τις γραμμές του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ,

είτε ως μέλος της Γραμματείας της «Πρωτοβουλίας για τη συσπείρωση της Αριστεράς»,

είτε στους δρόμους κατά του ρατσισμού και τις Ευρωπορείες,

είτε ως  βουλευτής Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ,

είτε ως συντονιστής της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, που ήταν και η τελευταία θέση ευθύνης του,

ο Γιάννης Μπανιάς μετείχε με όρεξη και πάθος, δούλευε με συνέπεια και ανιδιοτέλεια, συνεισέφερε κριτικά και γόνιμα, ενέπνεε και καθοδηγούσε.

Κι αυτή του η σταθερή, αγωνιστική, γενναία και έντιμη πορεία έγινε σε εποχές που ούτε η δημοκρατία ευημερούσε, ούτε η αριστερά συνέκλινε και ασφαλώς απείχε πολύ απ’ το να είναι πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία.

Και ήταν κι απ’ αυτούς που πλήρωνε το τίμημα των επιλογών του.

Και μάλιστα αγόγγυστα.

Απ’ την απέλασή του απ’ την Αυστρία, εξαιτίας της συμμετοχής του στο παράνομο ΚΚΕ, μέχρι τα βασανιστήρια στην Μπουμπουλίνας για τη συμμετοχή του στον αντιδικτατορικό αγώνα και την εξορία του στο Παρθένι της Λέρου, απ’ τη σταδιακή εκποίηση της περιουσίας του για την κάλυψη των εκάστοτε αναγκών της αριστεράς και τη σωτηρία της ΑΥΓΗΣ, μέχρι την προσπάθεια  περιθωριοποίησής του και πολιτικής του εξόντωσης, εξαιτίας της στάσης του στην μεγάλη αναμέτρηση στο χώρο της «Ανανεωτικής Αριστεράς», που οδήγησε το ‘87 στη διάσπαση του ΚΚΕ Εσωτερικού με τη δημιουργία της ΕΑΡ και του ΚΚΕ Εσωτερικού Ανανεωτική-Αριστερά.

Ήταν μια κομβική και αποκαλυπτική για τις επιλογές του στιγμή.

Ήταν η στιγμή που ο Γιάννης αντιστάθηκε και έδωσε, μαζί με τους συντρόφους του, από τη πρώτη γραμμή, τη μάχη για να μείνει το «Κ» στον τίτλο του κόμματος.  Κρίνοντας ότι εκείνο το «Κ» είχε τεράστια πολιτική σημασία, γιατί προσδιόριζε τον ιδεολογικό ορίζοντα της Αριστεράς,

μιας Αριστεράς που θέλει να αλλάξει τα θεμέλια του κόσμου, εμπιστεύεται την ιδεολογική της αφετηρία και αρνείται να εκχωρήσει στους εκφραστές του υπαρκτού σοσιαλισμού το δίκαιο και ευγενές όραμα του κομμουνισμού.

Όταν όλα πήγαιναν δεξιά, ο Μπανιάς παρέμεινε πιστός στην προσπάθεια για Αριστερά.

Κι έδωσε ακόμη μία μάχη για να κάνει πράξη το πολιτικό και το κοινωνικό του όραμα,

το όραμα μιας κοινωνίας χωρίς αποκλεισμούς, εκμετάλλευση και πολέμους,

το όραμα ενός σοσιαλισμού με δημοκρατία, ελευθερία, αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη και αυτοδιαχείριση.

Ήταν σταθερά προσηλωμένος στο καθήκον, συνεπής ιδεολόγος και πεισματάρης άνθρωπος.

Γι’ αυτό και μπήκε μπροστά σε σκληρές ιδεολογικές και πολιτικές αντιπαραθέσεις πέρασε (το πιο δύσκολο) τα πολιτικά καυδιανά δίκρανα των κομμάτων της Αριστεράς. Και διασώθηκε ο Γιάννης επειδή είχε κάποια πολύ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά,

ένα αρμονικό χαρμάνι απ’ τον χαρακτήρα, την ευφυΐα του, την καρδιά του, την οικογενειακή του παράδοση, το ήθος, τα ερεθίσματα, τα διαβάσματα και τις επιλογές του

που τον έκαναν να είναι ταυτόχρονα ηγέτης και εργάτης της Ανανεωτικής Κομμουνιστικής Αριστεράς.

Ένας σπάνιος άνθρωπος που είχα την τύχη και την τιμή να μοιραστώ μαζί του πολλές στιγμές ζωής...

Λείπει, πάρα πολύ συχνά, πολύ, κι όχι μόνο σε εμένα...