Άνεμος ανατολικός

Σε τούτο το σχολείο, φυσάει απ' το πρωί ο άνεμος. Ανατολικός συνήθως. Το καταλαβαίνω απ' τις κουρτίνες, που καλύπτουν τα πρόσωπα των παιδιών, όσων τουλάχιστον κάθονται δίπλα στο παράθυρο και φτιάχνουν, έτσι όπως πάλλονται, το σκηνικό μιας θάλασσας που κυματίζει. Αν μάλιστα για κακή μου τύχη ανοίξει ταυτόχρονα κι η πόρτα, τότε είναι που αρχίζουν να ίπτανται ξαφνικά κι ανεξέλεγκτα τα χαρτιά τους, τα χαρτιά μου, τα σχισμένα εξώφυλλα απ' τα βιβλία τους, οι ζωγραφιές όσων αντιστέκονται στο πνιγηρό περιβάλλον του μαθήματος, οι φωτοτυπίες με τις ασκήσεις. Στροβιλίζονται ένα γύρο όλα και χορεύουν.

Το κάνουν επίτηδες για να χάσω τον έλεγχο, να με κοροϊδέψουν θέλουν όλα τούτα τα άψυχα υλικά, μιας ύλης ακαθόριστης, να με ξεγελάσουν. Μπορεί ακόμα να θέλουν να λευτερωθούν απ' τη φυλακή του λευκού χαρτιού, που τα εγκλώβισα, να αποκτήσουν για λίγο ψυχή παλλόμενη, γλώσσα καινούρια. Τα παιδιά γελούν. Έχουν έτσι κι αλλιώς από καιρό συμμαχήσει με τον άνεμο. Εγώ πάλι, χάνω για λίγο τον έλεγχο, κοιτάζω αμήχανα πάνω, δεξιά κι αριστερά, δεν το περίμενα ποτέ τέτοια ζημιά να μου κάνει ο άνεμος.

Όταν σε λίγο χτυπά το κουδούνι, φεύγουν τα παιδιά στο προαύλιο γελώντας, προσγειώνονται τα χαρτιά ξανά στη θέση τους, μένω κι εγώ όρθιος μπροστά στην έδρα με το βλέμμα απλανές και με ένα dum spiro spero να ψυχορραγεί στο κάτω μέρος της σελίδας του βιβλίου μου.