Στις κινηματογραφικές αίθουσες του Παρισιού προβάλλεται από τις 8 Νοεμβρίου το «Yallah Gaza» (Εμπρός Γάζα!) του Roland Nurier. Το ντοκιμαντέρ συνιστά μία μαρτυρία της κόλασης που βίωναν οι υπό αποκλεισμό Παλαιστίνιοι και της αποφασιστικότητάς τους να αγωνιστούν για τα δικαιώματά τους και δημιουργήθηκε λίγο πριν από την κόλαση των κολάσεων, τη γενοκτονία που διεξάγει σήμερα το Ισραήλ εναντίον των Παλαιστινίων.
Μετά το λαμπρό ντοκιμαντέρ του The Chariot and the Olive Tree, Another History of Palestine (2019), όπου ο Roland Nurier κάνει αναφορά στη ζωή των υπό αποκλεισμό κατοίκων της Γάζας, δεν φανταζόταν ότι το Yallah Gaza θα έβγαινε στις αίθουσες κατά τη διάρκεια του πιο καταστροφικού πολέμου που έχουν ποτέ βιώσει οι Παλαιστίνιοι.
…Το ντοκιμαντέρ (1 ώρα 41) ξεκινάει με μια ιστορική αναδρομή που αποδεικνύεται απολύτως απαραίτητη καθώς οι Παλαιστίνιοι της Γάζας δεν έχουν όνομα, πρόσωπο και ιστορία για το ευρύ κοινό. Πριν γίνει «μια ανοιχτή φυλακή» και σήμερα ένα νεκροταφείο αμάχων, αυτή η λωρίδα γης με διαστάσεις 40 χλμ. επί 12 χλμ. όπου ζουν περίπου 2,2 εκατομμύρια άνθρωποι «στριμωγμένοι ανάμεσα στην άμμο της ερήμου και το νερό της Μεσογείου ήταν «ένα σταυροδρόμι λαών και πολιτισμών». Η πόλη της Γάζας (που έδωσε το όνομά της σε ολόκληρη την επικράτεια) ιδρύθηκε γύρω στο 1500 π.Χ. και η Βίβλος κάνει πολλές αναφορές σε αυτή, κυρίως στη διάσημη ιστορία του Σαμψών και της Δαλιδάς.
Το ντοκιμαντέρ υπενθυμίζει τα μεγάλα γεωπολιτικά γεγονότα που συγκλόνισαν τη Μέση Ανατολή με τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ το 1948 και την κατοχή της Λωρίδας της Γάζας το 1967 και φωτίζει την ιδιαιτερότητα της παλαιστινιακής αντίστασης σε αυτόν τον θύλακα.
Εξετάζονται θέματα διεθνούς δικαίου κυρίως μέσα από την καταγγελία εναντίον του Ισραήλ για «εγκλήματα πολέμου» της Amina, η οποία ήταν η πρώτη από τη Γάζα που προσέφυγε στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ICC) μετά τη δολοφονία του πατέρα της, του αδελφού και της αδελφής της, κατά τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς του 2014 (η καταγγελία που δεν έχει ακόμη εξεταστεί…!).
Παρουσιάζονται μερικές εικόνες από τα πικνίκ Ισραηλινών στα σύνορα της Γάζας κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών ή κατά τη διάρκεια της αιματηρής καταστολής των ειρηνικών «πορειών επιστροφής» που προκάλεσε τον Μάρτιο του 2018 δεκάδες νεκρούς και σχεδόν 30.000 τραυματίες…
Πριν από την έναρξη του πολέμου της 7ης Οκτωβρίου, το 50% των κατοίκων της Γάζας ήταν άνεργοι, ενώ το 80% ζούσε κάτω από το όριο της φτώχειας, εξαρτώμενο από τη διεθνή βοήθεια. Επιπλέον, οι εργαζόμενοι στη Γάζα παραμένουν μια δεξαμενή κακοπληρωμένης εργασίας για τους Ισραηλινούς που ενορχηστρώνουν τις εισόδους και τις εξόδους από την επικράτεια. Στη Γάζα λείπουν τα πάντα. Φαγητό, φάρμακα και νερό. Λόγω της ρύπανσης, το 95% του νερού της Γάζας είναι μη πόσιμο και το 97% του θαλασσινού νερού δεν είναι κατάλληλο για κολύμπι.
Όπως οι περισσότεροι σκηνοθέτες, ο Roland Nurier δεν έλαβε άδεια να επιστρέψει στη Γάζα. Ως εκ τούτου, έκανε την ταινία του σε συνεργασία με τον γαλλόφωνο κινηματογραφιστή της Γάζας Iyad Alasttal (δημιουργό της σειράς ιστοριών της Γάζας ). Οι εικόνες και οι μαρτυρίες προέρχονται τόσο από το εσωτερικό της Γάζας όσο και από την παρουσία Παλαιστινίων εξόριστων, δημοσιογράφων, ερευνητών, ακτιβιστών, αντισιωνιστών Εβραίων, Ισραηλινών που έχουν ταχθεί κατά του αποικισμού. Ο Roland Nurier τεκμηριώνει τη νομιμότητα της παλαιστινιακής αντίστασης σε όλες τις μορφές της…
…Η Γάζα είναι μία ζώνη «χωρίς διεθνές δίκαιο» και όπου όλοι λένε με μια φωνή: «Τα δικαιώματα δεν αναγνωρίζονται αλλά αποκτώνται με αγώνα».
Οι Παλαιστίνιοι της Γάζας σχηματίζουν μια κοινωνία στη μέση των ερειπίων…
Σήμερα, δεν μπορούμε να μην αναρωτηθούμε αν οι πρωταγωνιστές του Yallah Gaza είναι ακόμα ζωντανοί.
Le Monde diplomatique-Μαρίνα Ντα Σίλβα
