Virtual reality

Με αφορμή την αποχή απ' την θεσμοθετημένη αξιολόγηση των Δημοσίων Υπαλλήλων, 

αυτή που πρωτοθεσμοθετήθηκε το 1833, κακοποιήθηκε απ' την Υπουργία Μητσοτάκη κι αποκαταστάθηκε απ' την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ -με το Ν. 4364/15 - που κατάργησε την οριζόντια υποχρεωτική ποσόστωση χαμηλής βαθμολόγησης, τον ιμάντα απολύσεων του Μητσοτάκη, προκύπτουν στον κοινό νου κάμποσα ερωτήματα. 

Προεξάρχοντος του αυτονόητα αναδυόμενου αυθόρμητου: "γιατί απέχουν;". 

Μετά την πρόσφατη ρητή τοποθέτηση του κ. Μητσοτάκη στη ΔΕΘ για ιδιωτικοποίηση ελεγκτικών μηχανισμών, για μείωση κρατικών δαπανών, για ευέλικτα προγράμματα σπουδών κι επομένως αντιστοίχων θέσεων εργασίας στα σχολεία και πλείστα όσα, που, αν κάποιος δεν είναι φανατικός οπαδός του κι επιθυμεί να τα αχνομεταφράσει, φωνάζουν : "είμαι νεοφιλελεύθερος, αγαπώ τις απολύσεις" και μετά την χθεσινή ανακοίνωση-απεύθυνση της ΑΔΕΔΥ προς τους βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου, δεν υπάρχει πειστική απάντηση σ' αυτό το "γιατί". 

Υπάρχει μόνο μετά από πολλά φιλτραρίσματα της αλήθειας και της πραγματικότητας, στο συμφεροντολογικό πεδίο που επικρατούν τα κατακάθια της μικροπολιτικής, των μικροσυμφερόντων και των φοβικών συνδρόμων. 

Ερμηνεύεται, λοιπόν, η συνδικαλιστική αντίδραση όχι απέναντι στην πολιτική πραγματικότητα που ισχύει σήμερα στη χώρα μας αλλά απέναντι σ' όσα φοβάται ή ελπίζει η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ πως θα συμβούν στο μέλλον, αντιδρά απέναντι σε μια κατάσταση virtual reality. Αυτή που οργανώνουν ο σημερινός Πρόεδρος της Ν.Δ. και το πολιτικό κι επικοινωνιακό επιτελείο του και πολλές φορές -σε μια αποθέωση στρουθοκαμηλισμού και εξουσιοστέρησης- δείχνουν να τη βιώνουν κιόλας. Τη virtual δηλαδή διακυβέρνηση της χώρας απ' τη ΝΔ, τον κ. Μητσοτάκη virtual πρωθυπουργό. 

Ερμηνεύεται, επίσης, η συνδικαλιστική αντίδραση, αν υπήρχε απέναντι μια πολιτική δύναμη με πολιτική αναφορά και δράσεις που θίγουν εργασιακά, οικονομικά, κοινωνικά, ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα των Δημοσίων Υπαλλήλων, αν η τύχη των υπαλλήλων ήταν στα χέρια πολιτικών που στον πυρήνα της ιδεολογίας τους έχουν τη συρρίκνωση και απαξίωση του Δημόσιου τομέα και των ανθρώπων του. Δηλαδή τη βιωμένη πραγματικότητα Υπουργίας Κυριάκου Μητσοτάκη.

Σ' αυτή μόνο τη σφαίρα απαντιέται το "γιατί" και το "τι" της συνδικαλιστικής διεκδίκησης των Δημοσίων Υπαλλήλων.

Γεννώντας, μιας και δεν ισχύει τίποτε απ' αυτά, κι άλλες απορίες.

Δεν ενημερώθηκαν ακόμη πως έχουμε άλλη κυβέρνηση; Κι αν ενημερώθηκαν αλλά είναι πεισμένοι πως όλοι ίδιοι είναι, αυτοί για ποιο λόγο κατεβαίνουν στην ΑΔΕΔΥ σε διαφορετικές παρατάξεις; Στην τελική, πόσο ΣΚΑΙ βλέπουν; 

Η υπεράσπιση των όποιων ατομικών (πολιτικών ή/και μικροπολιτικών ή/και καριερίστικων ή/και οικονομικών) μικροσυμφερόντων είναι τόσο ισχυρή, ώστε να μην ενδιαφέρει αν άπαντες καταλαβαίνουν τα κίνητρα και τους στόχους;

Οι Δημόσιοι Υπάλληλοι αντιλαμβάνονται τη ζημιά που έκανε ο "κοινωνικός αυτοματισμός" και το "σοκ και δέος" της Κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ στην εικόνα που έχει η υπόλοιπη κοινωνία γι' αυτούς και την ευθύνη αντιστροφής κι αποκατάστασής της;

Οι συνδικαλιστές αντιλαμβάνονται την εικόνα που έχει η υπόλοιπη κοινωνία γι' αυτούς και την ευθύνη αποκατάστασής της;

Η αγωνιστικότητα είναι αυταξία; Ακόμη και σε αντισυμβατικές αστικά ερμηνείες του θεσμικού πλαισίου "Νόμος είναι το δίκαιο του εργάτη", όχι η χρήση των πολλών για το βόλεμα λίγων εργατών. 

Οι ανακοινώσεις είναι λέξεις στη σειρά ή έχουν και ουσία, αλήθεια και εγκυρότητα; 

Μήπως, τελικά, διακατέχονται από το σύνδρομο της Στοκχόλμης και προτιμούν το Νόμο Μητσοτάκη;