Οι καλοί, οι κακοί και οι άχρωμοι…

Λίγο πριν την Κατοχή της χώρας μας από τους Ναζί, οι άνθρωποι δεν πολυξεχώριζαν: άλλοι κάπως καλοί, άλλοι κάπως κακοί, άλλοι άχρωμοι.

Με το που έπεσε μαύρο φασιστικό σκοτάδι, πείνα, σκοτωμοί, η πίεση στις ψυχές των ανθρώπων έγινε τεράστια και όπως βγαίνει από την πρέσα και την ζύμωση το αλκοόλ από το φρούτο, έτσι βγήκαν στην επιφάνεια και οι χαρακτήρες των ανθρώπων.

Αρκετοί “καλοί” ντύθηκαν αντάρτες και βγήκαν στο βουνό, αρκετοί “κακοί” ντύθηκαν γερμανοτσολιάδες και κυνήγησαν τους αντάρτες και οι περισσότεροι “άχρωμοι” κρύφτηκαν ακόμη περισσότερο, φοβούμενοι πιο πολύ την αναστάτωση που προκαλούσαν οι ξεσηκωμένοι, παρά την μπότα των γερμανών...

Από τότε, πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι, αλλά η Ιστορία επαναλαμβάνεται.

Με το που η κρίση του Συστήματος άπλωσε τις ρίζες της, στη ζωή μας αλλά και στην ψυχή μας, οι “καλοί” θύμωσαν, ξεσηκώθηκαν, έγιναν αλληλέγγυοι σε φτωχούς και κατατρεγμένους, διαδήλωσαν, έκαναν απεργίες, ξανα-ανακάλυψαν τα τραγούδια του Θεοδωράκη, του Λεοντή και του Πάνου Τζαβέλα. Κοντά σε αυτούς έδωσαν έμπνευση, Παιδεία, ελπίδα και παράδειγμα σε όσους ήθελαν να τους ακούσουν.

Οι “κακοί” έβγαλαν όλο το δηλητήριο που είχαν να υποβόσκει μέσα τους. Η λεκτική σεξουαλική παρενόχληση συχνά μετατράπηκε σε βιασμό, η ανοικτή παλάμη για σκαμπίλι του padre padrone έσφιξε και έγινε γροθιά στα μούτρα της γυναίκας ή κράτησε μαχαίρι και έγινε γυναικοκτονία, ο μισθός στον υφιστάμενο έγινε χαρτζηλίκι, ο πρόσφυγας, ο κυνηγημένος, ο ομοφυλόφιλος, ο Διαφορετικός, έγινε μίασμα, άπλυτος και εχθρός. Κοντά σε αυτούς αρρώστησαν όσοι είχαν την προδιάθεση να μολυνθούν και όσοι στερήθηκαν κοντά τους άλλα, υγιή πρότυπα.

Οι “άχρωμοι” αποπροσανατολίστηκαν περισσότερο, πείνασαν περισσότερο, λαχάνιασαν περισσότερο και γρίπιασαν από τον άνεμο της Ιστορίας που αναποδογύρισε το αντίσκοινο που είχαν στήσει στα επισφαλή χώματα της συντήρησης.

Για να “γλυτώσουν”, αρκετοί πιάστηκαν από τα μαλλιά τους και τα “δισεκατομμύρια” του Αρτέμη Σώρρου, άλλοι (;) πίστεψαν στον Έλληνα με το παραπάνω γονίδιο στο DNA, έκαναν “αντίσταση” αρνούμενοι το σατανικό εμβόλιο και το διαβολικό 5G, ονειρεύτηκαν νέα πρωτεύουσα τη Βασιλεύουσα, κατέφυγαν στην παρηγοριά της Εκκλησίας ή/και του “πατριωτισμού”.

Η πλειοψηφία όμως διαγνώστηκε με “το Σύνδρομο της Στοκχόλμης”: Ο φόβος των σύγχρονων τεράστιων κοινωνικών, τεχνολογικών, οικονομικών αλλαγών (κατά κανόνα σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων), η άγνοια, η τηλεοπτική πλύση εγκεφάλου, η αστυνομοκρατία, η αγωνία της απόλυσης και της μακρόχρονης ανεργίας εγκλώβισαν και ακόμη εγκλωβίζουν τεράστιες μάζες στα μαντριά των αστικών κομμάτων. Εκεί παρηγορούνται ότι η κακοπληρωμένη εργασία, τα καθημερινά μακαρόνια και η πανάκριβη τρύπα που διαμένουν, δεν παύει να είναι εργασία, φαγητό, σπίτι. Το χειρότερο; Εύχονται αυτό να συνεχιστεί επ’ άπειρον. Ταυτίζουν σκόπιμα ή αθέλητα το επιζειν με το ζειν και ξεχνούν οριστικά το ευ ζειν…

Κοντά σε αυτούς λούφαξαν και άλλοι, παρασυρμένοι από το ρεύμα και κάποιοι, λίγοι, αντιμετώπισαν το αδυσώπητο αιώνιο ερώτημα “Εσύ μόνο σου θα σώσεις τον κόσμο;” ή την απειλητική συμβουλή “το κεφάλι που σηκώνεται πάνω από τα άλλα προσέχει αυτός που έχει το δρεπάνι”…

Εμείς που αυτοτιτλοφορούμαστε ως οι “καλοί”, δεν πρέπει και δεν μπορούμε να τραβήξουμε εμπρός μόνοι μας. Είναι ελιτισμός (που καταλήγει πάντοτε σε ολιγαρχία, ακόμη και σε φασισμό) και επίσης το Σύστημα θα είναι πάντα πιο δυνατό από μία απομονωμένη ομάδα.

Χρειάζεται να πλησιάσουμε την μουδιασμένη πλειοψηφία, να ανακατευτούμε και να αλληλοεπιδράσουμε με τους άλλους, όλους τους άλλους, πλην των “κακών”. Να τους ενημερώσουμε ότι η νέα τεχνολογία που αναλαμβάνει τις βαριές και ανιαρές δουλειές, με λαϊκό έλεγχο σημαίνει μείωση του ωραρίου για όλους και περισσότερες θέσεις εργασίας. Η φιλοσοφία της Δημόσιας Φροντίδας (νοσοκομείο, αστυνομία, σχολείο, πολεοδομία, συνεταιρισμοί) δεν είναι κακή. Κακοί είναι οι αστοί που την βρίζουν, διορίζουν άχρηστους yes-men και ταυτόχρονα την απομυζούν. Μαζί με όλους να αναρωτηθούμε επίσης “Πως είναι δυνατόν 1000 άνθρωποι στην Ελλάδα, να κατέχουν τον μισό πλούτο της χώρας;”.

Όλα αυτά μπορούν και πρέπει να δρομολογηθούν σε ένα δυναμικό πάντρεμα Παιδείας και Αγώνα, με βασικό και άμεσο στόχο:

“Από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του, στον καθένα ανάλογα με την προσφορά του”

Όταν όλοι ανακαλύψουν πόσο διαφορετική είναι η νέα κοινωνία, τότε χωρίς πειθώ, χωρίς κόπο, ο στόχος αυθόρμητα θα ενηλικιωθεί, θα ωριμάσει:

“Από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του”.