G7: Στόχος η Κίνα

«Σήμερα, τα κράτη της G7 εγκαινίασαν τη Συνεργασία για Παγκόσμια Υποδομή και Επενδύσεις. Συλλογικά, στοχεύουμε να κινητοποιήσουμε σχεδόν 600 δισεκατομμύρια δολάρια από την G7 έως το 2027 για να επενδύσουμε σε υποδομές ζωτικής σημασίας που βελτιώνουν τις ζωές και αποφέρουν πραγματικά κέρδη για όλους τους ανθρώπους μας.», έγραψε σήμερα (27/06/2022) ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν στο τουίτερ. Στόχος τα «πραγματικά κέρδη για όλους τους ανθρώπους μας», λέει ο πρόεδρος των ΗΠΑ. Αλλά ποιοι είναι οι άνθρωποι του Τζο Μπάιντεν; Οι μεγα-εταιρείες της Δύσης. Ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός; Η Κίνα. Που θα πάνε τα λεφτά; Στις «μικρές Κίνες»! Κατά το ανάλογο της «μικράς Αγγλίας».

Η Δύση, είναι πλέον σαφές, δεν συγκρούεται κυρίως με την Ρωσία αλλά με την Κίνα. Η Ρωσία «χτυπιέται» για να συρρικνωθεί ο ζωτικός χώρος της τελευταίας, που είναι και ο βασικός στόχος. Αυτό φάνηκε καθαρά στις προθέσεις των ηγετών των επτά ισχυρότερων χωρών του κόσμου (G7), οι οποίοι ανακοίνωσαν από το Σλος Ελμάου της Βαυαρίας, μια «βροχή δισεκατομμυρίων» για τις αναπτυσσόμενες χώρες με σκοπό να ανακόψουν την οικονομική επέκταση του Πεκίνου(το «Νέο Δρόμο του Μεταξιού»).

Το πιλοτικό πρόγραμμα των κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας θα εφαρμοστεί και στην Κίνα με αφορμή την Ταϊβάν. Οι μεγάλες δυτικές πολυεθνικές επιχειρήσεις θα φύγουν από την Κίνα, το τεράστιο αυτό εργοστάσιο του πλανήτη, και θα οδηγηθούν σε πολλές «μικρές Κίνες» σε όλο τον κόσμο! Ο πακτωλός χρημάτων έχει ως στόχο να δημιουργήσει υποδομές στις «μικρές Κίνες» για να υποδεχθούν τα εργοστάσια των επιχειρηματικών κολοσσών που θα φεύγουν από την Κίνα.

Σύμφωνα με την ισπανική εφημερίδα El Mundo «Η Κίνα, το μεγάλο εργαστήριο του κόσμου, δεν είναι πλέον τόσο φθηνή και ανταγωνιστική όσο ήταν κάποτε, και εταιρείες από όλους τους κλάδους μεταφέρουν την παραγωγή τους σε άλλες χώρες (Τουρκία, Μαρόκο, Πορτογαλία), προκειμένου να μειώσουν την εξάρτησή τους από τον Ασιατικό γίγαντα». Μετά την απεξάρτηση, λοιπόν, από το ρωσικό φυσικό αέριο και το πετρέλαιο, σχεδιάζεται τώρα και η απεξάρτηση και από τα φθηνά κινέζικα εργατικά χέρια. Για να συμβεί όμως αυτό θα πρέπει να βρεθούν χώρες με ανάλογα χαρακτηριστικά. Άρα, «Δεν πρόκειται μόνο για τη μετεγκατάσταση αλλά για την αλλαγή του μοντέλου», διαπιστώνουν κάποιοι αναλυτές.

Με άλλα λόγια, η Δύση θα επιχειρήσει να δημιουργήσει πολλές «μικρές Κίνες», με πάμφθηνο εργατικό δυναμικό, κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων κ.α. Θα επιχειρηθεί, δηλαδή, η «κινεζοποίηση» της παραγωγής σε άλλες, ελεγχόμενες χώρες.

Όμως, ένας επανασχεδιασμός της παγκόσμιας παραγωγής από τους δυτικούς θα πρέπει να λάβει υπόψη πως η Κίνα είναι και μία τεράστια καταναλωτική αγορά και ότι ο κόσμος κινδυνεύει να επιστρέψει σε μια επικίνδυνη λογική των μπλοκ στο εμπόριο (Wall Street Journal). Αν αυτό συμβεί, τα μπλοκ στο εμπόριο θα εξελιχθούν σε αντιτιθέμενα γεωπολιτικά μπλοκ, σπάζοντας την «παγκοσμιοποίηση» στα δύο. Θα έχουμε δηλαδή μια επιστροφή στον πρότερο χρόνο, όπου ο κόσμος ήταν χωρισμένος σε σφαίρες επιρροής και σε συνθήκες «ψυχρού πολέμου».

Για να επιβεβαιωθεί ο Κάπτσαν, ο Αμερικανός διεθνολόγος και μέλος του εθνικού συμβουλίου Ασφαλείας των ΗΠΑ επί Κλίντον, ανησυχούσε για τον τρόπο μετάβασης από την παλιά(ΗΠΑ) στη νέα αυτοκρατορία (Κίνα). Αν θα είναι ειρηνικός, όπως συνέβη με τη μετάβαση από τη βρετανική στην αμερικανική ηγεμονία (αυτοκρατορία) ή θα είναι συγκρουσιακός. Ήδη ο Νόαμ Τσόμσκι φοβάται έναν πυρηνικό πόλεμο.

Η προπαγάνδα των μεγα-ΜΜΕ, ήδη, αποπροσανατολίζει τους «αποκάτω», διαμορφώνοντας τους νέους εχθρούς, και προετοιμάζοντάς τους για να δεχθούν τον πόλεμο ως επίθεση στις ‘αξίες΄, στα ιερά και στα όσια του πολιτισμού!

Το έργο ξαναπαίζεται… Όχι ως φάρσα, αλλά ως τραγωδία.