Ο Μητσοτάκης δεν είναι αθώος των υποκλοπών

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Ελλάδα / 06.11.22 ]

Ο κατασκοπευτικός καπιταλισμός στην πιο ακραία και χυδαία μορφή του. Το είδαμε με την Pallantir, μα πιο πολύ το βλέπουμε με τις υποκλοπές Predator-ΕΥΠ. Το έγκλημα της φαλκίδευσης των δημοκρατικών κανόνων είναι τεράστιο. Αλλά ακόμη χειρότερη είναι η προσπάθεια συγκάλυψής του.

Κάποιοι γνωρίζουν για το έγκλημα. Αλλά μιλούν με υπαινιγμούς και «γρίφους». Διαβάζω στο in.gr:

«…το συγκεκριμένο λογισμικό το Predator, «αξιοποιήθηκε» με όρους ΣΔΙΤ, δηλαδή σε μια συνεργασία τμήματα μέσα στην ΕΥΠ, αλλά όχι με τρόπο που να «χρεώνεται» άμεσα στην ΕΥΠ. Αυτό σήμαινε επίσης για όποιον μπορεί να καταλάβει ότι αυτός ο μηχανισμός δεν χρησιμοποιήθηκε μόνο από πολιτικά παράκεντρα, αλλά και επιχειρηματικά συμφέροντα. Άλλωστε, υπήρχαν και κόστη που έπρεπε να καλυφθούν.».

Τι μας λέει ο συντάκτης; Η λέξη κλειδί εδώ είναι το ΣΔΙΤ, δηλαδή η Σύμπραξη Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα. Η ΕΥΠ συνέπραξε μ’ έναν ιδιωτικό φορέα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο δεν φαίνεται η ΕΥΠ ή άλλος δημόσιος οργανισμός να αγοράζει ή να νοικιάζει το Predator, αλλά ο ιδιωτικός φορέας(το ιδιωτικό σκέλος του ΣΔΙΤ), δηλαδή μια επιχείρηση με την οποία συνέπραξε η ΕΥΠ για να τις παρέχει υπηρεσίες, ήτοι τα αποτελέσματα των παρακολουθήσεων. Με ποια λοιπόν ιδιωτική επιχείρηση συνέπραξε η ΕΥΠ;  Αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα για την αποκάλυψη του εγκλήματος. Ποια επιχείρηση αγόρασε από την Intellexa το πανάκριβο λογισμικό των παρακολουθήσεων; Ο συντάκτης του In.gr  δεν το αποκαλύπτει. Φαίνεται όμως ότι τη γνωρίζει και θεωρεί ότι αυτή θα χρησιμοποιήσει τα αποτελέσματα των παρακολουθήσεων για δικούς της σκοπούς. Για να εκβιάσει:

«…δεν πρέπει να υποτιμήσουμε ότι στην υπόθεση αυτή όλα δείχνουν ότι εμπλέκεται και επιχειρηματίας που συνέβαλε και στη χρηματοδότηση του όλου «πρότζεκτ». Επιχειρηματίας που παραδοσιακά δεν τα πάει καλά με τη νομιμότητα, αλλά βρίσκει πάντα τρόπους να έχει πρόσβαση στον κρατικό μηχανισμό και στις κυβερνήσεις και να απολαμβάνει προνομιακής μεταχείρισης στα επιχειρηματικά και μη σχέδιά του», γράφει ο συντάκτης του in.gr.

Είναι γνωστός, λοιπόν, ο επιχειρηματίας σύμφωνα με τον συντάκτη του ομίλου Μαρινάκη. Τον φωτογραφίζει. Αλλά δεν τον ονοματίζει.

Από τα παραπάνω συνάγεται ότι το κράτος συνεργάζεται με το παρακράτος: «Το γεγονός ότι υπήρχαν παράκεντρα, στην καρδιά του κέντρου εξουσίας, που είναι, συμβολικά και πραγματικά, το Μέγαρο Μαξίμου που θεωρούσαν ότι η παρακολούθηση ακόμη και κορυφαίων υπουργών, αλλά και επιχειρηματιών ή δημοσιογράφων είναι τμήμα του «πολιτικού συντονισμού», από μόνο του είναι σύμπτωμα πολιτικής, αλλά και ηθικής κρίσης. Αυτό είναι αποτέλεσμα μιας εξαιρετικά προβληματικής αντίληψης, τροφοδοτημένης συνήθως από την ανασφάλεια των ηγετών, ότι αυτό που μετράει είναι γενικά η «πληροφορία», παραβλέποντας ότι η πραγματική πολιτική έχει να κάνει πολύ περισσότερο με το πρόγραμμα και την πραγματική κυβερνητική απόδοση. Φαίνεται ότι ο Δημητριάδης (σ.σ. δικά μου τα bold) συγκεφαλαίωνε αυτό το πρόβλημα. Ιδιαίτερα ικανός στον ρόλο του αλλά και αρκετά κυνικός, ώστε να μπορεί να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο.».

Συνελόντι ειπείν, για όλα φταίει ο Δημητριάδης! Αυτός κυβερνούσε. Ο Μητσοτάκης δεν ήξερε τίποτα, καταλήγει ο συντάκτης!

Κι όμως η πρωτοκαθεδρία της επικοινωνίας στην πολιτική διαδικασία (αυτό που υπαινίσσεται και ο συντάκτης) είναι βασική θέση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Για τον πρωθυπουργό ισχύει ο αμερικανικός Πραγματισμός που συλλαμβάνει την κοινωνία «ως επικοινωνιακή κοινότητα». Σύμφωνα με την αντίληψη αυτή, όταν ένα κοινωνικό και πολιτικό καθεστώς δεν λειτουργεί ικανοποιητικά υπέρ μας, τότε αναζητούμε τις αδυναμίες και τα κενά, ή σκεφτόμαστε πως θα υπερπηδήσουμε τα εμπόδια. Εδώ νομιμοποιείται κάθε προσπάθεια αποκατάστασης της ισορροπίας είτε αυτή γίνεται με «αθώες» είτε με «μη αθώες απάτες»(Κένεθ Γκαλμπραίηθ).
Υπ’ αυτή την οπτική (εκτός από την αντικειμενική πολιτική ευθύνη) ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει προσωπική πολιτική (και ενδεχομένως ποινική) ευθύνη για τις υποκλοπές.