Η αντίδραση των νέων στην βιο-εξουσία

 Από τη μια οι ανορθολογικοί αρνητές της μάσκας και από την άλλη οι νέοι και οι νέες της Πάτρας και των «πλατειών» που ναι μεν αποδέχονται το πρόβλημα, αλλά διακρίνουν πίσω από την καραντίνα την προσπάθεια εγκαθίδρυσης μιας νέας βιο-εξουσίας. Είναι οι νέοι/ες που αποδέχονται την προσωπική τους ευθύνη αλλά δεν δέχονται τα κυβερνητικά ψεύδη για το σύστημα Υγείας που έμεινε αθωράκιστο, για τα μέσα μαζικής μεταφοράς που δεν… «γεννιούνται» πια, για την αυξανόμενη ανεργία, για τα επιδόματα-εμπαιγμό, για τον πολιτισμό που εγκαταλείφθηκε, για την επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα, για το ξεσπίτωμα των ανθρώπων, για την… «ποιοτική μετάβαση στο θάνατο»! 

 Όχι, η αντίδραση των νέων είναι διαμετρικά αντίθετη με τον σκοταδισμό των ακροδεξιών. Ας την περιγράψουμε:

Ένα από τα δυσάρεστα συναισθήματα του εγκλεισμού είναι ο περιορισμός στο σώμα μας. Ένα σώμα, όμως, χωρίς κίνηση, περιορισμένο σ’ ένα σπίτι-φυλακή ή σ’ ένα δωμάτιο-κελί, ένα σώμα που είναι μόνο εγκέφαλος, μια ψυχή συσσωρευμένη σε μάζα, χωρίς ζωή, ή που είναι στην καλύτερη περίπτωση διαμεσολαβημένη από τα «μέσα κοινωνικής δικτύωσης». Ένα ολόκληρο χωροχρονικό φαντασιακό πεδίο κατασκευάστηκε για να ανταποκριθεί στον περιορισμό, για να ξεπεραστεί η ακινητοποίηση του σώματος, για να μετατοπιστεί η σκέψη, να "πετάξει" μακριά από τον χώρο του εγκλεισμού και να κατευνάσει το σοκ από την ψυχική αδράνεια, από την έλλειψη αγγίγματος. Όμως, όταν η vita contemplativa δεν έχει τη vita activa για να τροφοδοτηθεί, τότε το κενό δεν θα αργήσει να ενσκήψει και να προκύψει η έκρηξη ή η ενδόρηξη. Γιατί ο νέος/α δεν μπορεί να μιμείται σαν τον θεατρίνο του Ντιντερό, τον Ντιντιέ, τις αισθήσεις, δεν μπορεί να μην αισθάνεται, δεν αντέχει τον συναισθηματικό ακρωτηριασμό. Εξάλλου, δεν έχει εικόνες, δεν έχει αποθηκευμένες μνήμες για να ανατρέξει και να ζήσει, αντλώντας από αυτές, όπως οι ηλικιωμένοι. Δεν υπάρχει πραγματική ζωή που θα τροφοδοτεί το φαντασιακό. Οι εικόνες-τροφή που προσφέρονται, χάνουν κάθε «γεύση», κάθε διατροφική αξία για τη σκέψη και τη φαντασίωση. Αυτή η νέα αρρώστια της ψυχής, λέγεται «φαντασιωσική αναστολή». 

Έτσι, χωρίς βιοαφήγηση, δυστοπικά αυτοαναφορικός, ο έγκλειστος γίνεται κάτοικος ενός αποσπασματικού χωροχρόνου όπου δεν αναγνωρίζει στον εαυτό του μια φυσιογνωμία, και συρρικνωμένος καθώς είναι μόνο σ’ ένα κομμάτι του, πορεύεται μ’ έναν «ψευδή εαυτό»(faux-self), ανάμεσα στην νεύρωση και την ψύχωση(border-line). «Σαν άνθρωπος είμαι ένας, όμως ο φόβος μ’ έχει κόψει σ’ εκατό κομμάτια. Κι όσο μεγαλύτερος είναι ο φόβος τόσο μαζεύομαι σ’ ένα μόνο κομμάτι. Κι ο φόβος δεν αφήνει όλα αυτά τα κομμάτια να συγκεντρωθούν, να γίνουν ένα», λέει στον ψυχαναλυτή Ν. Σιδέρη ένας ασθενής του. Για να στηρίξει, λοιπόν, την ακρωτηριασμένη του υποκειμενικότητα ο έγκλειστος θα χρειαστεί ένα δεκανίκι της ψυχής, ένα νάρθηκα. Εδώ πιάνουν δουλειά οι ψυχολόγοι και οι παπάδες, οι «μηχανικοί ψυχών» και οι «σωτήρες» ειδικοί. Κάποιοι απ' αυτούς μιλούν για την «ποιοτική μετάβαση στο θάνατο»! Ναι, μιλούν στους νέους για την ποιοτική μετάβαση στο θάνατο! (Μόνο ένας φονταμενταλιστής, ή καλύτερα ένας τζιχαντιστής θα μιλούσε για το «θάνατο» μ’ αυτόν τον τρόπο)

«Αυτή η μετάλλαξη της ψυχικής ζωής προεικονίζει πιθανώς μια νέα ανθρωπότητα που θα έχει ξεπεράσει τη μεταφυσική αγωνία και την έγνοια του νοήματος για το ον», γράφει η Τζούλια Κρίστεβα στις «Νέες αρρώστιες της ψυχής». Ακριβώς σ' αυτή τη δυστοπία, σ' αυτή τη "νέα ανθρωπότητα" αντιδρούν οι νέες και οι νέοι. Στην Πάτρα και στις πλατείες όλων των πόλεων, στα σπίτια, παντού όπου μπορούν, οι νέοι και οι νέες συναντιώνται, παίρνοντας όλα τα μέτρα προστασίας, γιατί δεν θέλουν μια ζωή χωρίς νόημα, μια ζωή χωρίς άγγιγμα, χωρίς επαφή, χωρίς φιλί. Απέναντί τους έχουν την «υγειονομική» αστυνομική βία των ΜΑΤ των Μητσοτάκη-Χρυσοχοΐδη και όλων όσοι επιδιώκουν να εκμεταλλευθούν την κατάσταση για να εδραιώσουν την βιο-εξουσία τους…