Τα αγάλματα των ρατσιστών, τα βασιλικά κτήματα στο Τατόι και η Ιστορία

Τα «αγάλματα» του δουλέμπορου στο Μπρίστολ, του αιματοβαμμένου αποικιοκράτη Βέλγου βασιλιά Λεοπόλδου του Β΄, των δημάρχων και αστυνομικών μελών της Κου Κλουξ Κλαν στις ΗΠΑ, όλα γκρεμίζονται από την οργή των αντιρατσιστών. Οι ακροδεξιοί από την πλευρά τους σπεύδουν να «υπερασπιστούν» τα αγάλματά τους! Ο καθείς και τα μνημεία του. Ο καθένας και οι ιστορικές αναφορές του.

Έτσι και η εφημερίδα «Καθημερινή» σήμερα (16.6.2020) γράφει στο κύριο άρθρο της για «Αγάλματα και ανάκτορα», θεωρώντας το γκρέμισμα των αγαλμάτων των δουλεμπόρων, των δουλοκτητών και των αποικιοκρατών ως ««εκκαθάριση» της ιστορίας μέσω βανδαλισμού». Εδώ συγχέονται, εκούσια ή ακούσια, τα αγάλματα, δηλαδή τα μνημεία με την Ιστορία. Ο Ντόλτον, ο Λεοπόλδος και ο Χίτλερ είναι ιστορικά πρόσωπα. Αυτό δεν σημαίνει ότι και τα «αγάλματά» τους είναι προέκταση αυτή της ιστορικότητας. Αντίθετα, αυτά σημαίνουν και συμβολίζουν κάτι για τους μετέπειτα, τους τωρινούς, για τους ακροδεξιούς οπαδούς της «υπεροχής των λευκών», για τους νεοναζί ρατσιστές και εθνικιστές, για τους φασίστες. Για τους υπόλοιπους σημαίνουν 20.000 μαύρους σκλάβους στο βυθό του Ατλαντικού, σημαίνουν δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς του δεύτερου πολέμου, το Ολοκαύτωμα, τους δολοφόνους του Τζορτζ Φλόιντ, τα «παράξενα φρούτα» στα δέντρα του αμερικανικού νότου που «καλλιεργούσε» και συνεχίζει να «καλλιεργεί» η Κου Κλουξ Κλαν.

Και από τα «αγάλματα» των δουλεμπόρων που γκρεμίζουν οι αντιρατσιστές, η «Καθημερινή» θα κάνει το «άλμα της τίγρης» στη λογική και θα επιπλήξει για την «πολιτική προκατάληψη» που οδήγησε στην «εγκατάλειψη του βασιλικού κτήματος του Τατοΐου». Γιατί τα αγάλματα των δουλεμπόρων και τα βασιλικά κτήματα είναι στοιχεία της Ιστορίας και ως τέτοια πρέπει να «διασωθούν», υποστηρίζει η εφημερίδα.

Καμιά αντίρρηση! Μόνο που δίπλα από τις πολυτελέστατες άμαξες και τα άλλα «βασιλικά μνημεία χλιδής» να τοποθετηθούν και οι φωτογραφίες άστεγων και λιμοκτονούντων Ελλήνων, των εργατών στα ορυχεία του Λαυρίου, της ευθύνης του βασιλιά για την χρεοκοπία. Να «διασωθεί», λοιπόν, όλη η ιστορία του βασιλικού θεσμού, με τον διχασμό, τις πολιτικές εμπλοκές, τις εθνικές καταστροφές, τις δικτατορίες…    

 Αν δεν υπάρξει μια ολιστική, επιστημονική και δημοκρατική αντιμετώπιση της Ιστορίας, σε συνδυασμό και με τους γιορτασμούς για τα 200 χρόνια από το 1821, τότε αυτό θα σημάνει μια «αναθεώρηση της ιστορίας» με όρους της Δεξιάς. Θα είναι δηλαδή ένα εγχείρημα αλλαγής του νοήματος της παράδοσης και αναδόμησης της αφήγησης του παρελθόντος, δίνοντας στα διάφορα στοιχεία του μια νέα συμβολική βαρύτητα και, ανασυνθέτοντάς τα, ώστε να τα κάνει αναγνώσιμα –και αναγνωρίσιμα- με τρόπο που να νομιμοποιούνται οι διάφοροι στόχοι των επικυρίαρχων ελίτ, δηαδή της Δεξιάς.

 Η προσπάθεια αναθεώρησης της Ιστορίας, φανερώνει το σημερινό αδιέξοδο της συντηρητικής παράταξης και το βραχυκύκλωμα του «ενεστώτος και του παρελθόντος χρόνου», όπως έλεγε ο Μπένγιαμιν, το οποίο οδηγεί στον «καταναγκασμό της επανάληψης». Μόνο που η επανάληψη της τραγωδίας μπορεί να είναι, όχι φάρσα, αλλά μια ασύλληπτη στις συνέπειές της νέα τραγωδία…