Πατριαρχία, δεξιά και αριστερά

Αν κάτι κατέδειξε με εξαιρετική σαφήνεια ο τελευταίος ανασχηματισμός, δεν είναι παρά ο ανδροκρατικός χαρακτήρας ενός ακόμα κυβερνητικού σχήματος, τούτη τη φορά προερχόμενου από τον βαθύ πυρήνα της δεξιάς. Από τα 50 περίπου μέλη, οι 10 είναι γυναίκες και μοναχά οι 2 υπουργοί. Στελεχώνουν δε κυρίως υφυπουργεία, με εμβληματικό το καινοφανές Αρμόδιο για τη δημογραφική Πολιτική και την Οικογένεια, ένα φάντασμα που ξεπηδά από άλλες, σκοτεινές εποχές. Στη σύνθεση της νέας κυβέρνησης, περιλαμβάνεται επίσης, για πρώτη φορά εν Ελλάδι, ένας δηλωμένος ομοφυλόφιλος, αγωνιστής των δικαιωμάτων ΛΟΑΤΚΙ.

Η εργαλειοποίηση των κινημάτων για τις έμφυλες διακρίσεις καθίσταται προφανής: το κράτος, ως επιλεκτικός πατερούλης, κόπτεται για τη γυναίκα - μητέρα εκούσα άκουσα, τη γυναίκα - μεταμοντέρνα εκκολαπτική μηχανή, τη γυναίκα - στυλοβάτη της πατριαρχικής οικογένειας. Προωθεί τις γεννήσεις και προστατεύει στερεοτυπικά την ευταξία, αναπαράγοντας παρωχημένες σχέσεις. Από την άλλη, η ίδια κυβέρνηση που καταψήφισε στο σύνολό της κάθε νομικό πλαίσιο για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ, εκμεταλλεύεται στυγνά το ίδιο το κίνημα, προωθώντας κατ΄ εξαίρεση ένα από τα, κατά δήλωση του ιδίου, μέλος του.

Ο συστημικός φαλλοκεντρισμός, που καταλαμβάνει την ανθρώπινη νόηση στο σύνολό της, όσο περισσότερο βαθαίνουν οι σχέσεις εκμετάλλευσης, τόσο ευκρινέστερος γίνεται, παρά τις παραμορφωτικές, τάχα μοντέρνες, εκφάνσεις του. Το αρσενικό αναλαμβάνει το ρόλο εκείνου που προωθεί την ιστορία, παραχωρώντας, εάν και εφόσον το επιθυμεί, στο θηλυκό ένα μικρό της κομμάτι κι ένα ακόμα μικρότερο για όπο@ άλλ@ αρνείται να ενταχτεί στο τρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια. Το αρσενικό κυριαρχεί στις παραγωγικές σχέσεις και προΐσταται, εννοείται, στην εκμετάλλευση.

Η μορφή της πατριαρχίας, καταγεγραμμένη και μέσα από την ψυχανάλυση (Φρόιντ, Λακάν κ.ο.κ.), στο βαθμό που ετεροπροσδιορίζει τη Γυναίκα, προσυπογράφει τη βία που υποκρύπτεται στην προτεραιότητα της περιγραφής του αρσενικού.

Αλλά κι αν στην ακροφιλελεύθερη δεξιά η υπάρχουσα κατάσταση των πραγμάτων αποτελεί την ιδεολογική της πεμπτουσία, άρα τα πάντα μοιάζουν κανονικοποιημένα και τακτικά, στην αριστερά τα πράγματα δεν είναι ιδανικά.

Στον πόλεμο θέσεων που διεξάγεται εντός της, παραμένει ηγεμονική -ακόμη κι όταν δεν εκφράζεται ανοιχτά- η άποψη πως τα ζητήματα του φύλου και ο συμπεριληπτικός φεμινισμός κατατάσσονται στις λεγόμενες “δευτερεύουσες αντιθέσεις”. Τις οποίες αντιθέσεις, χοντρικά και κατά τις ορθόδοξες πεποιθήσεις, ο ταξικός αντίπαλος ενίοτε οξύνει, ούτως ώστε να αποκρύψει την κυρίαρχη αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας. Οι δευτερεύουσες αντιθέσεις, όμως, αποκυήματα συχνά της κύριας αντίθεσης, αποτελούν ιδιοσυστατικά του συστήματος, τα οποία γεννούν εκμεταλλευτικές σχέσεις εξίσου ισχυρές με εκείνες που γεννά η πρωτεύουσα αντίθεση. Να τις επιλύσει η, οψέποτε ερχόμενη, επανάσταση είναι μια απάντηση που εντάσσεται στη μεταφυσική της ιστορίας. Να δουλευτούν παράλληλα είναι μια άλλη, πρακτικότερη της πρώτης, που, όμως εάν ακολουθηθεί, ως ορθότερη, βγάζει από τη βολή της αιώνιας κυριαρχίας τους όλα τα αρσενικά. Όπερ σημαίνει ότι θα κληθούν να εγκαταλείψουν τις πολυθρόνες της εξουσίας, παραχωρώντας τες σε “αναξιότερες”, αφού θα υποστούν τις -κατασυκοφαντημένες- ποσοστώσεις φύλου. Ότι θα αλλάξει ο τρόπος της καταγραφής της εμπειρίας και ότι ο κόσμος πια θα αναλύεται (και) απ’ τη μεριά της πολλαπλώς καταπιεζόμενης γυναίκας. Ότι, επίσης, οι αυτονόητοι οικιακοί ρόλοι θα μετασχηματιστούν, αλλάζοντας τον εμπράγματο βίο και τις παροντικές σχέσεις αντρών και γυναικών.

Τα πράγματα, όπως καταγράφονται στο σύνολο των κομμάτων, κοινοβουλευτικών και μη, της Αριστεράς, δείχνουν πως η έμφυλη ισότητα είναι μια υπόθεση που μένει ανοιχτή. Η αντρική πλειοψηφία είναι ορατή παντού: στους πρωτοκλασάτους, στους διανοούμενους, στους εργάτες βάσης, στους συσχετισμούς στα όργανα και τα κυβερνητικά σχήματα. Κι όσο οι κοινωνίες θα υποκύπτουν στη γοητεία των στερεοτύπων της alt right δεξιάς, οι αγώνες, και στο εσωτερικό μέτωπο, θα παραμένουν πρόταγμα. Και όχι μοναχά για τις γυναίκες.