Παλιέ μου φίλε...

Αυτό το καλοκαίρι είναι για όλους μας η προσωποποίηση της αγωνίας … Η εικονοποίηση των συναισθημάτων παραπέμπει στην Κραυγή του Munch  και στον Αναγνωστάκη:

«… Πάντοτε ὁ καπιταλισμὸς βρίσκει περάσματα

καὶ ξεπερνᾶ τὶς δύσκολες τὶς κρίσεις...

Δὲν ἄκουσες ποτὲ τὴ μάνα σου τὴν ἅγια

σ᾿ ἐνοχλοῦσε καὶ σένα τὸ κατεστημένο,

δὲν εἶδες γύρω σου χιλιάδες τὰ ναυάγια

δὲν τὸ χαμπάρισες πὼς τὸ παιχνίδι ἦταν στημένο.»

 Λυπάμαι πολύ αυτές τις μέρες … περνούν τα χρόνια… κι όπως έγραφε ο Ρίτσος «Όσο περνάν τα χρόνια τόσο οι παλιοί γνωστοί μας απομακρύνονται ο ένας απ’ τον άλλον. Οι άνθρωποι γίνονται περισσότερο κοινωνικοί και λιγότερο ανθρώπινοι. Χάνουν τις ιδιομορφίες τους, τα ιδιαίτερα προτερήματα και τα ελαττώματά τους· σχεδόν ισοπεδώνονται. Οι φιλίες μαραίνονται… Κι όχι να πεις πως σήμερα δεν κουβεντιάζουν οι άνθρωποι – λόγια, άλλο τίποτα, άφθονα λόγια – μα δε συνομιλούν, δε λένε τίποτα δικό τους, προσωπικό, ιδιωτικό, ιδιαίτερο (και γι’ αυτό καθολικό), μόνο λόγια, ξένα, μηχανικά, δημοσιογραφικά, γενικού ενδιαφέροντος, μεγάλοι τίτλοι εφημερίδων, γιατί, πράγματι, ξεφυλλίζουν πολλές εφημερίδες διαβάζοντας μόνον τα κεφαλαία γράμματα και τα εγκλήματα και τις αυτοκτονίες, ακούν επίσης τις ειδήσεις των 9 ή και των 12 απ’ την τηλεόραση (έγχρωμη τώρα) – άνθρωποι επαρκώς ενημερώμενοι, πολύ π α ρ ό ν τ ε ς (εδώ και σήμερα), κι εντελώς α π ό ν τ ε ς απ’ τον εαυτό τους, απ’ το παρελθόν τους, το μέλλον τους και, φυσικά, απ’ το παρόν τους, μακριά απ’ τους άλλους…»(ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ “ΙΣΩΣ ΝΑ ‘ΝΑΙ ΚΙ ΕΤΣΙ”).

 Τιμώ το εικονοστάσι των φίλων που άντεξαν στο χρόνο και πέρασαν από τόσες δοκιμασίες, τους φίλους που άντεξαν τις ιδεολογικές διαφορές, και ελπίζω…

Ελπίζω στην άνοιξη του ποιητή γιατί ο αγώνας ήταν τίμιος.

 Ὅταν μιὰν ἄνοιξη

 Ὅταν μιὰν ἄνοιξη χαμογελάσει

θὰ ντυθεῖς μία καινούργια φορεσιὰ

καὶ θὰ ῾ρθεῖς νὰ σφίξεις τὰ χέρια μου

παλιέ μου φίλε…