Ο εκφασισμός...

Η «Μήδεια»(Ελεύθερος Τύπος), η «Μέγαιρα»(OnTime), ο «Σατανάς» (Espresso). Σφάκελοι, αρές και κατάρες. Η απόφαση έχει ληφθεί πριν η κατηγορούμενη δικαστεί. Το τεκμήριο της αθωότητας έχει πεταχθεί στον κάλαθο των αχρήστων. Οι ακροδεξιοί της κυβέρνησης ζητούν την επαναφορά της εσχάτης των ποινών, ενώ οι χριστιανο-ταλιμπάν οπαδοί τους θα σπεύσουν να γράψουν στα παράθυρα της κατηγορούμενης: «θάνατος», και θα πετροβολήσουν το σπίτι της. Η «χριστιανική Σαρία» είναι εδώ. Δεν βρισκόμαστε στο Αφγανιστάν, αλλά στην Πάτρα των χριστιανών νοικοκυραίων, στην Ελλάδα των Ευαγγελάτων και των τηλεοπτικών ψυχω-εισαγγελέων.

Για την «ανατομία της φρίκης», γράφει «Η Καθημερινή». Για τη φρίκη του εκφασισμού της ελληνικής κοινωνίας δεν μιλάει κανείς. «Αυτή η λαίμαργη δημοκρατία κατέψυξε το φαΐ της προτού το κάψει... (και) χρειαζόταν την τηλεόραση για να τη νεκρώσει», έγραφε ο Νόρμαν Μέιλερ(Μάγισσα τέχνη) για τις ΗΠΑ. Τώρα οι ΗΠΑ είναι παντού. Οι οπαδοί του Τραμπ είναι παντού. Και στην Ελλάδα(ο επικοινωνιολόγος του Μητσοτάκη είναι Αμερικανός). Η μεταπολιτική του φόβου και η χειραγώγηση μέσω της «στρατηγικής του συναισθήματος» κυριαρχεί σε ολόκληρο τον κόσμο, ενώ η κριτική σκέψη απουσιάζει πλήρως. «...Ακόμη δεν είμαστε φασιστική χώρα, αλλά μπορεί να συμβεί σύντομα (...) πιστεύω πως ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι πρόθυμο να δεχθεί με φυσικό τρόπο το φασισμό», επαναλαμβάνει ο Μέηλερ (στο ίδιο)!

Ο φόβος γίνεται η κινητήρια αρχή της κυρίαρχης πολιτικής: φόβος των μεταναστών, φόβος της εγκληματικότητας, φόβος της αποσταθεροποίησης, φόβος των νέων ιών κ.ά.. Η ιδιότυπη αυτή τρομοκρατία συνδυάζεται με συναισθηματικές αντιδράσεις από τις οποίες απουσιάζει η κριτική σκέψη. Η λογική δεν υπάρχει για να εξομαλύνει το συναίσθημα κι έτσι αυτό εκδηλώνεται με τον τρόπο και τη βία του τρομαγμένου άγριου ζώου. Ο μανιχαϊσμός του μαύρου-άσπρου είναι η μόνη λογική σκέψη. Οι αποχρώσεις και οι πιο σύνθετες καταστάσεις είναι αδύνατο να συλληφθούν και να αποκωδικοποιηθούν. Οι αυθεντίες του κυνισμού, της «καθαρότητας» και της κατασκευής σκιάχτρων, κυριαρχούν. Σ’ αυτό το έδαφος καλλιεργείται η υπεροχή της ράτσας και του έθνους, το μίσος για τον άλλο, τον διαφορετικό.

Η απάντηση σ’ αυτό το σύστημα παραγωγής μίσους είναι η επανεύρεση της ουσίας της πολιτικής Πράξης και ο αγώνας για μια νέα σύνθεση μέσα από νέες συλλογικότητες κι ένα νέο κοινωνικό πεδίο, όπου θα είναι δυνατή η συμφιλίωση του ατόμου με την κοινότητα και την ξενότητα. Γιατί το βασίλειο του ανθρώπου δεν είναι ο στενόχωρος και αγχωτικός χώρος του υπερφίαλου, άπληστου και κυνικού Εγώ, ούτε η αφηρημένη κυριαρχία μιας τρομοκρατικής και συγχρόνως τρομοκρατημένης συλλογικότητας, αλλά εκείνη η ενδιάμεση ζώνη του Εμείς όπου συνηθίζουν να λαμβάνουν χώρα η κατανόηση, η συμπόνια, η συμπάθεια, η φιλία και η αλληλεγγύη χωρίς διακρίσεις. Εκεί όπου όλοι, ακόμη και οι μεγαλύτεροι εγκληματίες, θα έχουν το δικαίωμα του φυσικού τους δικαστή και μιας δίκαιη δίκης...