Βαγγέλη μου, του Χάρου μου θα σε κάνω διήγημα

Στις 8 Φεβρουαρίου, στα Γιάννενα, θα γίνει η δίκη εννέα νεαρών, από 21 μέχρι 25 ετών, οι οποίοι θα απολογηθούν για τα -με ντοκουμέντα- βασανιστήρια που είχε πολλάκις υποστεί ο αείμνηστος άγγελος Βαγγέλης Γιακουμάκης στο οικοτροφείο της Γαλακτοκομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Ο Βαγγέλης απεβίωσε στις 6 Φεβρουαρίου του 2015.

Το 2014 δεν ήταν μια τυχαία χρονιά για το μπούλινγκ. Είχε αρχίσει να συζητιέται πολύ και στη χώρα μας. Το κρατικό κανάλι είχε κόψει φιλί μεταξύ δύο αντρών, οι υποτιθέμενοι απόγονοι του Σωκράτη και του Αλκιβιάδη, ως ΕΣΡ έκοβαν πρόστιμα για φιλιά μεταξύ νεαρών στο γυαλί. Η Χρυσή Αυγή είχε εκφραστεί κατά του μπούλινγκ(γιατί θεωρεί ότι μια επίθεση είναι μισοτελειωμενη δουλειά, η σωστή βία έχει νόμους, δηλαδή έναν: την θανάτωση του στόχου). Και ο μητροπολίτης μας Άνθιμος, αυτή η ολέθρια δόξα του ελληνικού Βορρά, αυτό το δύσοσμον "άνθος αραβοσίτου"(καμαρώστε, συντοπίτες!)είχε χαρακτηρίσει τους ομοφυλόφιλους "σκυλιά". Ποιος μιλάει! Ξέρω πολλά σκυλιά, κάθε ράτσας και μεγέθους πολύ πιο πονόψυχα από τον απροκάλυπτο αυτόν ρατσίστα και αντιχριστιανό που είχε δηλώσει για τους μετανάστες: "Η αγκαλιά της εκκλησίας δεν είναι όσο μεγάλη για να τους χωράει όλους". Ουαί υμίν και ημίν!

Παραθέτω το κείμενο που έγραψα πριν από τέσσερα χρόνια με αφορμή τον θάνατο-φόνο του Βαγγέλη

ΕΙΜΑΙ Ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ

Είμαι ο Βαγγέλης. Με τα τριπλά του χρόνια. Είναι ο γιος μου, ο εγγονός μου, όμως είναι ο αδερφός μου, είναι το σπλάχνο μου, είμαι εκείνος. Είμαι το ομοίωμά του, είμαι το αίμα του, είμαι εκείνος. Είμαι ο Βαγγέλης. Μα είμαι ζωντανός. Τρόπος του λέγειν δηλαδή. Στο μεταξύ πόσες φορές μ’ έχουν πεθάνει και μένα! Όσες αναγνωρίζω, γιατί υπάρχουν κι άλλες ανεπαίσθητες δολοφονίες, άλλα κρυφά φονικά που έχουν συντελεστεί στην πλάτη μου μα δεν τα ξέρω. Ή μάλλον κάνω πως δεν τα ξέρω γιατί δεν αντέχεται τόσο βάρος. Ναι, «όταν οι άνθρωποι θέλουν να πονείς, μπορούνε με χίλιους τρόπους», λέει ο Καρυωτάκης. 
Μόνον εγώ το ξέρω όμως το πώς είμαι ακόμα ζωντανός. Εκατό ζωές δε θα μου ’φταναν για να γράψω εκατό γραφές και χίλια τραγούδια για να χωρέσουν αυτόν τον ζωντανό θάνατο. Με παίδεψαν πολύ, με τυράννησαν με ποικίλα χοντροκομμένα και άπειρα πιο ανάλαφρα, αβάσταχτα όμως, πρώιμα μπούλινγκ. Εκείνα της δεκαετίας του ’60, μα που ήταν, λες εκ των υστέρων, ο κόσμος πιο απαίδευτος, όμως μέσα στην μετεμφυλιακή του μιζέρια, με το χνώτο του άκαμπτου χωροφύλακα στο σβέρκο, την αχορταγιά των κοτζαμπάσηδων της εποχής, τη βίτσα του δάσκαλου, την παντοκρατορία των στρατόκαβλων και την ανατολίτικη σατραπεία του πατέρα-αφέντη, να βρίσκουν καμιά φορά τα αντίβαρά τους σε ανθρώπινες αγκαλιές που άνοιγαν πρόθυμα σε κάθε βασανισμένη γειτονιά. Κακά τα ψέματα, ο κόσμος ήταν πάντα ίδιος, κι έτσι καθώς φαίνεται θα πάει χιλιάδες Μαρξ και Φρόυντ να γεννηθούν. Κι όμως θαρρείς, τότε μια ιδέα πιο ανθρώπινος. Μέσα σ' εκείνη την απαιδεψιά και τη ματζιριά! Είχαν ζήσει πόλεμο και πείνα οι δικοί μας, είχαν στερηθεί κι ίσως είχαν διδαχτεί και είχαν μιαν ισόβια αγωγή στη συμπόνια. «Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους», λέει ο Αναγνωστάκης. 
Κρατούσα άσβεστη μια φλόγα αντίστασης, έτσι γλίτωσα απ’ τους βασανιστές μου. Δε μπορεί ο καθένας όχι, δεν έχουν όλοι τα ίδια ψυχικά συστατικά. «Ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο», λέει ο Σεφέρης. Χωνόμουνα στην αγκαλιά της γιαγιάς μου, αμίλητος, -που να μιλήσεις! Ούτε τώρα θα μιλήσω. Δε θα μιλήσω ποτέ. Αν και, με τον δικό μου τρόπο μιλάω, και μιλάω ανοιχτά πάντοτε, πολύ ανοιχτά, δεν έχω ανάγκη κανέναν, -χρέος είναι εξάλλου- αφού, καθώς χωνόμουνα μέσα στα χαρτιά, μ’ ένα μολύβι έχτισα τον δικό μου κόσμο, δίπλα στο κόσμο μας. Και ανακάλυψα εκεί μια μορφή –όχι πλαστής- ευτυχίας. Βρήκα όμως την ψυχή, είχα το σθένος, πως να το πω, και έχτισα τις αξίες μου, αγάπησα τους ανθρώπους, έζησα παραδείσους ερωτικούς, ανέπτυξα την προσωπικότητά μου, χόρτασα ζωή. Όλα χειροποίητα. Και πάντοτε με εμπόδια. Οι τρικλοποδιές, τα χουνέρια και οι παγίδες μ’ έκαναν ακόμη πιο ατσάλινο. «Ζήτημα ιδιοσυγκρασίας», θα’ λεγε ο Ταχτσής. Όχι μόνον. 
Έκανα κι εγώ μικρότερος κάποια μικρομπούλινγκ, κάποιους πλήγωσα, δε μπορεί. Ο Βαγγέλης –με την άγια ικεσία και την πεντάμορφη αγνότητα στο βλέμμα του- είναι η χωλή Μαρία(κουτσάβλα), η χοντρή κυρία(βαρέλα), η ζαρωμένη γιαγιά(πουρόγρια), ο κουνιστός συμμαθητής(γυναικούλα), ο φιλάσθενος περαστικός(χτικιάρης), ο σακατεμένος παππούς(σκατόγερος). Ατερμάτιστη η ανερμάτιστη ρατσιστική Βαβέλ. 
Όταν η ζωή σου γίνεται μαρτύριο, μπορεί να οδηγηθείς εθελουσίως στην έξοδο. «Ευτυχώς που υπάρχει κι η αυτοκτονία», δηλώνει ένας Γάλλος, ο Γκουαταρί νομίζω. «Ανεπίληπτα επήρε το μαχαίρι ο Ατζεσιβάνο. Κι ήτανε η ψυχή του την ώρα εκείνη ολάσπρο περιστέρι», αρχίζει ο Σικελιανός το ποίημά του «Η αυτοκτονία του Ατζεσιβάνο, μαθητή του Βούδα» εξυμνώντας το άφευκτον της γενναίας αυτοχειρίας. Μα εδώ πρόκειται για πεντακάθαρο έγκλημα. 
Αδικώ τις πόλεις που τις βρίζω συχνά –κι όχι άδικα- για άλλους λόγους. Τώρα θα πω «ζήτωσαν τα πολύβουα άστεα» που λειτουργούν ως σύγχρονα καταφύγια θηραμάτων («χωράμε όλοι στο τραπέζι, και τα όρνια και τα σπουργίτια» θα ’λεγε ο Έλιοτ). Βέβαια κανένα καλό αρσενικό –και καλά αρσενικά είναι μόνο τα υψηλής ευαισθησίας- δεν γλυτώνει απ’ την επικροτούμενη τσογλανερί των αιώνιων εσατζήδων, το φασιστικό σώμα που δεν θα καταργηθεί από κανέναν πολιτικό του πλανήτη. Αυτά τ’ αρσενικά, τα καλύτερα, είναι που δε γλιτώνουν ούτε απ’ τις γυναίκες, τις ερωμένες, τους ερωμένους, τους φίλους μα ούτε κι απ’ τις ίδιες της μανάδες τους. Και δεν υπαινίσσομαι αναγκαστικά την ομοφυλοφιλία. Αυτοί είναι οι «γιοι χωρίς μητέρα», έτσι τους βάφτισε ο Ζαν Ζενέ, οι ανθρωπινότεροι των άλλων, των πολλών. Εκείνων των ανασφαλών πορδών που υπηρετούν ισοβίως στο «Λεβεντομαλακιστάν», οι αγάμητες κομπλεξάρες. Την έχουμε ζήσει στο πετσί μας, την τακτική "μάτσο". Πρώτα θύματά της οι γυναίκες απανταχού της οικουμένης, παρόλο που δυστυχώς κάποιες την υιοθετούν(μια σπουδάστρια έπαιρνε μέρος τακτικά και με φανατισμό στα μαρτύρια του Βαγγελάκη). Οι ηθικοί αυτουργοί της εξόδου του Βαγγέλη απ' την ζωή τον καταδίκασαν πριν σε ζωντανό θάνατο όχι απλώς γιατί ήταν "διαφορετικός", γιατί δηλαδή παραήταν "καλό παιδί" ως πράος, μοναχικός και μη εξεγερθείς απέναντι στη βία τους. Αλλά γιατί πίστευαν ότι ήταν ομοφυλόφιλος. Ήταν δεν ήταν, δικός του λογαριασμός. Δε θα βάλουμε τον κάθε συμπλεγματικό κεχαγιά στα γούστα μας. Ούτε θα ξαναγυρίσουμε στην αποτρόπαια "αστυνομία ηθών". Εκτός αν θέλουμε Αγιατολλάχ δια νόμου. Μέσα στην ταυτοτική τους σύγχυση οι "μάτσο" νεολαίοι, επιρρεπείς ενίοτε στη ζούλα σε συνοπτικές συνήθως βίαιες ομοφυλόφιλες πρακτικές μεταξύ τους, ξεσπούν με λύσσα στο ευκολότερο θύμα («Παντέρμη Κρήτη, κόσμημα της γης, μην πας πλέον χαράμι για κάποια θλιβερά σου κυνικά χωριατόπουλα που τους έμαθες καλά να μην ξεχωρίζουν το τσουτσουνάκι τους απ’ την μπιστόλα, άλλαξε πια τροπάριο, Λεβεντογέννα μου! Πρώτα τον φάγαμε και μετά τον κλάψαμε στη Μεγαλόνησο με μπαλωθιές και ιαχές ηρωοποίησης»). 
Τώρα δε μπορεί να με πειράξει πια κανείς απ’ αυτούς. Δεν τρέφω μίσος. Αηδία, μιαν απέραντη αηδία. Και οίκτο. Μα στο βάθος βασιλεύει ένας καγχαστικός θρίαμβος. Τώρα πια δε μπορούν να με «φάνε» εκείνοι. Αν μπορούσαν θα το ’καναν ευχαρίστως. Ακόμη και τώρα που γερνάνε. Μα τι ανάγκη! Έχουν αφήσει άλλους στη θέση τους, αξιότερους σαδίκλες. Είναι αυτοί που με σκότωσαν ξανά στο πρόσωπο του Βαγγέλη. Και που, αν μπορούσα, θα τους σκότωνα κι εγώ με τη σειρά μου χωρίς δεύτερη σκέψη. Γιατί η εκδίκηση αυτή είναι ιερή, δεν προσωποποιείται, είναι προϊόν μιας αδικίας διιστορικής, ανήκει στο διηνεκές. Μα δε θα γίνει έτσι ποτέ. Θα κοιμηθώ απόψε παίρνοντας αυτό το σπαραγμένο γιαβράκι στα όνειρά μου, όπως θα κάνω από δω και πέρα κάθε νύχτα, κι όταν κάποτε κάποιο τρένο κι εμένα θα με πάρει, Βαγγέλη μου, του Χάρου μου θα σε κάνω διήγημα.

16 Μαρτίου 2015