Αρώματα

Κάθε σώμα έχει τη δική του μυρωδιά. Την εντοπίζεις εύκολα στη μικρή κοιλάδα ανάμεσα στον ώμο και στη βάση του λαιμού. Λένε μάλιστα πως είναι πιο έντονη γύρω και πίσω απ’ το πτερύγιο του αυτιού, γι αυτό και τ’ αρώματα εκεί κυρίως μπαίνουν. Εκεί όλη η βλάστηση του κορμιού ποτίζεται από τα υδροφόρα αυλάκια του, θεριεύει με την αψάδα του νερού κι απλώνει την οσμή της, τη φτιαγμένη από ποικίλες αναμίξεις λουλουδιών, άλλα ευωδιαστά κι άλλα άοσμα, άλλα αθώα διακοσμητικά κι άλλα σαρκοβόρα.

Κάθε άνθρωπος έχει τη δική του, μοναδική μυρωδιά. Οι επιστήμονες λένε πως πολλοί παράγοντες τη μαγειρεύουν στους αποστακτήρες των αδένων μας. Οι ορμόνες του φύλου, της φυλής, της ηλικίας, οι θεραπείες και τα φάρμακα, οι τροφές, το κλίμα, το κρύο κι η ζέστη κι άλλα παρεμφερή.

Εμείς όμως, θητεύοντας από μωρά σ’ αυτήν την τόσο μικρή μα πλούσια κοιλάδα, εκεί που το βρέφος ακουμπάει το τρυφερό του μάγουλο κι ο ερωτευμένος την καρδιά του, εκεί που ο απελπισμένος νοτίζει με τα δάκρυα τα φυτά κι ο ευτυχής με την τρελή χαρά του, ξέρουμε καλά πως άλλη μυρωδιά βγάζει η δουλειά κι άλλη η καλοπέραση, άλλη η σκλαβιά κι άλλη η ελευθερία, άλλη η πείνα κι άλλη ο κορεσμός, άλλη η υγεία κι άλλη η αρρώστια, άλλη η αγάπη κι άλλη το μίσος, άλλη η ταπεινότητα κι άλλη η αλαζονεία, άλλη η πληρότητα κι άλλη η κενότητα, άλλη η αναλγησία κι άλλη η συμπόνια, άλλη η πατρίδα κι άλλη η ξενιτιά, άλλη η συντροφιά κι άλλη η μοναξιά, αυτή η τελευταία βγάζει το πιο πικρό άρωμα γιατί κανένα σώμα δεν ακουμπάει πάνω της, κανένα δέρμα δεν τη ρουφάει.

Άλλοι πάλι λένε πως σ’ όλο τον κόσμο, μόνο η κοιλάδα των βρεφών έχει το ίδιο άρωμα, αυτό που δεν πρόλαβε να ποτιστεί απ’ τις τοξίνες της ζωής, κρατάει για λίγο τη μυρωδιά της γέννας, αυτή που στα δικά της συστατικά δεν πρόλαβε να χυθεί κανένα θολό ρυάκι, καμιά απώλεια, κανένας ξεριζωμός εκτός αυτού από το μητρικό σάκο, καμιά δουλεία, καμιά ματαίωση και προδοσία.

Ίσως αυτό να είναι το ξεχασμένο άρωμα του ανθρώπου.