Φίλοι για πάντα

Δυο χρόνια δίδαξα στα «Εκπ. Ζηρίδη-Λύκειο η Αθηνά», σχολείο με μεγάλη ιστορία, η οποία δυστυχώς αυτές τις μέρες βίαια διεκόπη.

Από τα συστημικά μέσα ακούστηκαν διάφορες συκοφαντίες κατά των συναδέλφων που έκαναν ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό να κρατήσουν ζωντανό τον οργανισμό.

Γράφω τούτες τις γραμμές γι’ αυτούς τους συναδέλφους. Όχι από τυπική υποχρέωση αλλά από συναδελφικότητα και αλληλεγγύη. Πολλούς τους γνώρισα πριν από 26 χρόνια που δίδαξα στο σχολείο αυτό. Με άλλους, πραγματικά αξιόλογους, συναντηθήκαμε στην πορεία, γίναμε φίλοι και εκτιμάμε τη δουλειά ο ένας του άλλου, το μεράκι της διδασκαλίας, τον παιδαγωγικό έρωτα που μας συνδέει.

Ένα σχολείο δεν είναι οι εγκαταστάσεις του, δεν είναι ο εξοπλισμός του και οι δημόσιες σχέσεις που είναι υποχρεωμένο να κάνει, για να συντηρεί την εικόνα του.

Για μένα το σχολείο αυτό, παρά τις επιμέρους συγκρούσεις που είχα με τη διεύθυνση -και δεν ήμουν ο μόνος- ήταν ένα δεύτερο «σχολείο» πολύτιμων διδακτικών εμπειριών. Ποιον να πρωτομνημονεύσω; Τον δάσκαλο όλων μας Νικήτα Παρίση, τον Παναγιώτη Γραμμένο, τον Τάσο Μαδαμόπουλο, την Ιωάννα Παπαβασιλείου, την Άντα Κωβαίου, την Κλεοπάτρα Δίγκα και τόσους άλλους, που δίδαξαν ήθος, αξιοπρέπεια και αγωνιστικότητα σε μας τους νεότερους;

Πώς να ξεχάσω τον περίφημο κλάδο των φιλολόγων κάθε Πέμπτη 12-2, όπου ο Νικήτας Παρίσης σαν μαέστρος συντόνιζε τη φιλολογική ομάδα του σχολείου κι έτρεμα κάθε φορά που έπρεπε να λάβω τον λόγο…

Στην πορεία το σχολείο μετακόμισε στα ανατολικά προάστια, μεγάλωσε, άνοιξε τα πανιά του μαζί με το αεροδρόμιο των Σπάτων. Πριν από δύο χρόνια είχα τη χαρά να ξαναδιδάξω δημιουργική γραφή στους μαθητές του Γυμνασίου ύστερα από ευγενική πρόσκληση της εξαιρετικής και δραστήριας συναδέλφου Νατάσας Μερκούρη και του φίλου ποιητή Δημήτρη Αγγελή.

Μακάρι το σχολείο να ξαναβρεί τον δρόμο του. Μακάρι οι συνάδελφοί μας να δικαιωθούν στο ακέραιο. Το πιο πιθανό, βέβαια, είναι όλα αυτά να αποτελέσουν παρελθόν. Όμως οι αναμνήσεις και τα χτυποκάρδια δεν πρόκειται να χαθούν. Στις άδειες αίθουσες πάντα θα αντηχούν παιδικές φωνές και νότες, νότες από ένα πιάνο, όπως το πιάνο στο οποίο έπαιξε άλλοτε –σε μια γιορτή αποφοίτησης- ο Θάνος Μικρούτσικος ως πατέρας που καμάρωνε τις θυγατέρες του, εκείνο το μακρινό καλοκαίρι στα μέσα του ’90.

To ακούτε… το πιάνο παίζει. Amigos para siempre. Φίλοι για πάντα, συνάδελφοι!