Η Γιαννακά, ο Πορτοσάλτε, ο Ψαριανός και η «ανακλαστική αριστερά» του διαδικτύου

Το ανέκδοτο με τον πεινασμένο σκύλο το ξέρετε; Υπήρχε που λέτε την περίοδο του αποκλεισμού της Ρωσίας από τους δυτικούς λόγω της Οκτωβριανής Επανάστασης μεγάλη πείνα παντού. Άνθρωποι και ζώα υπέφεραν πολύ. Κάποιοι όμως εύρισκαν τρόπο. Μια μέρα λοιπόν, ένας κάτισχνος σκύλος ανταμώνει στην Κόκκινη Πλατεία στη Μόσχα έναν ευτραφή «συνάδελφό» του. «Σύντροφε, του λέει, εμείς πεθαίνουμε εσύ που βρίσκεις και τρως;». «Α, είναι εύκολο -του λέει ο καλοζωισμένος σκύλος-, πηγαίνω έξω από το Ινστιτούτο Παβλόφ και αρχίζω να γαυγίζω και να βγάζω σάλια, τότε ένας επιστήμονας του ινστιτούτου με εξαρτημένα ανακλαστικά, βγαίνει στην πόρτα, μου χτυπάει κουδουνάκια και μου φέρνει φαγητό»!
Το ίδιο συμβαίνει και με τις κυβερνήσεις. Άμα «φωνάξεις» τρως. Μόνο όταν βγεις στο δρόμο έχεις προοπτική να βρεις ανταπόκριση από τους «εξαρτημένους» από τις δημοσκοπήσεις κυβερνώντες. Το θυμήθηκα ακούγοντας τις κυβερνητικές παροχές και τις εκτιμήσεις του Αμερικανού επικοινωνιολόγου Γκρινμπεργκ, που πολλές φορές μπερδεύω το όνομά του με αυτό του ποιητή του «Ουρλιαχτού», Γκίνσμπεργκ.
Οι μπίτνικς του «Δρόμου» από εδώ, και ο επιστήμονας της χειραγώγησης από εκεί. Λίγα «ψίχουλα» όμως αρκούν για να φιμωθούν οι ποιητές και να γίνουν κάποιοι σκύλοι, κυνηγόσκυλα της εξουσίας. Ο canis lupus familiaris (κύων ο λύκος ο οικείος) της εξουσίας αμολιέται για να γαυγίσει χυδαία και να αποπροσανατολίσει το θήρμα οδηγώντας το εκεί που θέλει ο "κυνηγός". Στον αποπροσανατολισμό αυτό συμπράττει και η "ανακλαστική αριστερά" του διαδικτύου που αναγάγει σε μείζον θέμα την εκπεμπόμενη χυδαιότητα. Ο κάθε ασήμαντος «σκύλος της εξουσίας» αποκτά σημασία από την αντίδραση της «ανακλαστικής αριστεράς» καθώς και διαφόρων δημοκρατικών υποτίθεται θεσμών, που «παίζουν» -συχνά ακούσια- το παιγνίδι του αποπροσανατολισμού λόγω της αδυναμίας τους να αναλύσουν και να απαντήσουν με επιχειρήματα. Με άλλα λόγια, "τσιμπάνε γιατί δεν νογάνε"...
Αντί λοιπόν να συζητάμε για την συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών, για την λογοκρισία της διαμαρτυρίας για τα Τέμπη στην παρέλαση της Ν. Υόρκης, συζητάμε για την παραπομπή στο πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ μιας «δημοσιογράφου-πολιτικού» που εξέφρασε μία επιεικώς απαράδεκτη άποψη για την Μαρία Καρυστιανού. Η ενεργοποίηση του πειθαρχικού της ΕΣΗΕΑ για την έκφραση μιας άποψης όσο χυδαία κι αν είναι, είναι λάθος και εξυπηρετεί εκ του αποτελέσματος την κυβέρνηση. Η «ανακλαστική αριστερά» γίνεται έτσι η γέφυρα πρόσβασης του χυδαίου λόγου του κάθε κυρίου Ψ., της κάθε κυρίας Γ. από την διαδικτυακή «αλγοριθμική φούσκα» του δικού τους δεξιού ακροατηρίου στην «αλγοριθμική φούσκα» των αριστερών που κατ’ αυτό τον τρόπο αποπροσανατολίζονται διαρκώς.

Η συνάντηση Μητσοτάκη με τον γενοκτόνο Νετανιάχου «πέρασε» έτσι σε δεύτερη μοίρα. Το ίδιο και οι συγκρούσεις συμφερόντων στο εσωτερικό του κυρίαρχου ελληνικού συστήματος οικονομικής και πολιτικής εξουσίας. Η «αριστερά» του ναρκισσισμού των μικρών διαφορών όταν δεν συγκρούεται με τον εαυτό της, συγκρούεται με τον κάθε… Ψαριανό, Πορτοσάλτε ή Γιαννακά, χάνοντας τη μεγάλη εικόνα: τη σύγκρουση που λαμβάνει χώρα σήμερα σε τοπικό και κυρίως σε γεωπολιτικό και γεωοικονομικό επίπεδο. Σύγκρουση κρατών για την παγκόσμια ηγεμονία, σύγκρουση ολιγαρχών μεταξύ τους σε τοπικό επίπεδο, και κυρίως η σύγκρουση των «υπερπλούσιων» με τους λιγότερο πλούσιους που δημιουργεί κρίση στο εσωτερικό της αστικής δημοκρατίας.
Κινδυνεύει η δημοκρατία λένε κάποιοι όπως ο Βρετανός φιλόσοφος Τζον Γκρέι. Μόνο που η δημοκρατία η οποία κινδυνεύει δεν είναι παρά η δημοκρατία των «από πάνω», των δισεκατομμυριούχων, των μεγα-κεφαλαιοκρατών των νέων τεχνολογιών και του διαδικτύου (Μασκ, Ζάκεμπεργκ, Μπέζος κ.ά.) από τη μια, και των «εκατομμυριούχων» από την άλλη. Η σύγκρουση αυτή έχει ως θεωρητικό πολιτικό υπόβαθρο την όλο και μεγαλύτερη μονοπωλιακή συγκεντροποίηση του κεφαλαίου.
Το ίδιο τηρουμένων των αναλογιών συμβαίνει παντού. Στην Ελλάδα θυμίζω την έκθεση του νομπελίστα Χριστόφορου Πισσαρίδη που χαιρέτισε με ενθουσιασμό ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης. Το σχέδιο Πισσαρίδη είναι η γιγάντωση των «μεγάλων» επιχειρήσεων και η εξαφάνιση των μικρομεσαίων, η «ουμπεροποίηση» της εργασίας, το μοντέλο Πινοσέτ στις συντάξεις, η ιδιωτικοποίηση της Υγείας, η συντηρητική στροφή στην εκπαίδευση και η ενίσχυση της ιδιωτικής...
Μια τέτοια πολιτική μπορεί να λειτουργήσει μόνο με ανάπτυξη του αστυνομικού κράτους, την αύξηση του αυταρχισμού και τον έλεγχο των θεσμών, κυρίως της δικαστικής εξουσίας. Συμβαίνει στην Ελλάδα, συμβαίνει στην Γαλλία, το επιδιώκει και ο Τραμπ και οι «υπερπλούσιοι» τύπου Μασκ, που χρηματοδότησαν με πολλά εκατομμύρια δολάρια την Μπραντ Σίμελ, υποψήφια για το Ανώτατο Δικαστήριο της πολιτείας του Ουισκόνσιν. Η εκλογή της υποψήφιας των Δημοκρατικών σημαίνει νίκη των «εκατομμυριούχων» και ήττα των «δισεκατομμυριούχων» και του Τραμπ. Οι τελευταίοι για την ώρα δεν τα κατάφεραν, αλλά ο στόχος τους παραμένει, καθώς επιθυμούν μια δικαστική εξουσία που θα άρει τους συνταγματικούς φραγμούς για τη μονοπωλιακή συγκέντρωση του κεφαλαίου, αλλά και την κατάργηση των ελέγχων που σχεδιάστηκαν για να αποτρέψουν ένα μεμονωμένο κόμμα να αποκτήσει το μονοπώλιο της πολιτικής εξουσίας. Όπως είναι γνωστό ο Τραμπ δεν θα έχει τρίτη θητεία, αλλά ήδη υπαινίχθηκε ότι θα έχει! Αν αυτό συμβεί, δεν θα έχουμε απλά μια βραχύβια επανάληψη του φασισμού του μεσοπολέμου, αλλά ένα διαρκές, συστηματικά δομημένο και βαθιά ανελεύθερο πολιτικοοικονομικό καθεστώς.
Ο Τζον Γκρέι, όπως έγραψε στο «New Statesman» «Όταν ο Τραμπ φτάσει στο τέλος της θητείας του, οι ΗΠΑ θα είναι μια άλλη χώρα…» και «Η τελευταία καλύτερη φιλελεύθερη ελπίδα είναι τώρα η «Ευρώπη». Αλλά ποια Ευρώπη εννοεί άραγε; της Μελόνι, του AFD στη Γερμανία, του Όρμπαν στην Ουγγαρία, ή του Μακρόν; «Όχι η Ευρώπη που υπάρχει στην πραγματικότητα, αλλά η Ευρώπη ως σύμβολο» απαντά ο Γκρέι στο ερώτημα, και μας «κουφαίνει». Ο φιλόσοφος ουσιαστικά μιλάει για μια δημοκρατία στο εσωτερικό των «από πάνω», μεταξύ των «δισεκατομμυριούχων» και των «εκατομμυριούχων», μεταξύ της μεγαλοαστικής τάξης και των μικρομεσαίων, όπως λέγαμε παλιά. Μόνο που οι εξελίξεις με την ανάπτυξη της Τεχνητής Νοημοσύνης και της Ρομποτικής παραπέμπουν σε μια νέα επανάσταση σε όλα τα επίπεδα. Η προοπτική του κόσμου είναι η επιστροφή στην δουλοκτητική κοινωνία και στην καλύτερη περίπτωση στη Δημοκρατίας της αρχαίας Αθήνας, ή αλλιώς μια λαϊκή Δημοκρατία όπου οι νέες τεχνολογικές δυνατότητες θα δημιουργήσουν τις συνθήκες για την απαλλαγή των πολλών από την Ανάγκη και το «άχθος». Μια τέτοια δημοκρατική κοινωνία θα περιλαμβάνει ανθρώπους της Δημιουργίας και της φροντίδας της Φύσης. Αυτός θα είναι ένας κόσμος καλοσύνης, όπως έλεγε ο Κροπότκιν, και όχι εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, ένας κόσμος όπου δεν θα υπάρχουν οι «από πάνω» και οι «από κάτω», ούτε δισεκατομμυριούχοι ούτε εκατομμυριούχοι, ούτε άνεργοι, ούτε αόρατοι και εξαθλιωμένοι άνθρωποι που ξεριζώνονται για να επιβιώσουν, ούτε άνθρωποι που γίνονται κρέας για τους πυραύλους γενοκτόνων, μήτε σκλάβοι στα ορυχεία Κοβαλτίου, ούτε σύγχρονοι δουλοπάροικοι, που όπως και στην εποχή του Τολστόι θα «σκέφτονται όπως και τα αφεντικά τους», και μάλιστα θα τα ψηφίζουν ανανεώνοντας την εξουσία πάνω τους!
Για να υπάρξει η δεύτερη προοπτική απαιτείται μια επανάσταση "από τα κάτω" η οποία θα διεκδικήσει τον κοινωνικό έλεγχο των νέων ψηφιακών τεχνολογιών και την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου…