Τα σκυλιά του φασισμού πλησιάζουν

Τα σκυλιά – κυριολεκτικώς και όχι συμβολικά – του φασισμού έχουν ξαμοληθεί για τα καλά και ξεσκίζουν ανθρώπινες σάρκες. Σα να μην έφτανε αυτό το χωρίς τέλος μαρτύριο των προσφύγων, έχουν και τα σκυλιά που αμολάνε καταπάνω τους αστυνομικοί (προστατεύοντας ποιος ξέρει ποιο φρικώδες άστυ, εφαρμόζοντας ποιος ξέρει ποιόν κατάμαυρο νόμο) από την ΠΓΔΜ, προκειμένου να επαναπροωθήσουν (αχ αυτή η λέξη που έγινε συνώνυμη της εγκληματοσύνης) τα έρμαια της ακραίας δυστυχίας στην Ειδομένη. Από κοντά συνδράμουν στο θεάρεστο έργο (μιας εκκλησίας που απουσιάζει… παραδειγματικά) και αστυνομικοί από Σερβία, Ουγγαρία, Κροατία, Σλοβενία και Αυστρία. Όλοι τους κρατούν σκυλιά. Εκπαιδευμένα. Και τα αμολάνε μέσα στη μαύρη νύχτα για να αρπάξουν, να ξεσκίσουν, να αποτρελάνουν από τη φρίκη, τον άνθρωπο που όλοι τον διώχνουν. Φαντάσου το λευκό δόντι να σε πλησιάζει μέσα στο σκοτάδι, φαντάσου το κατάλευκο δόντι των δυτικών αξιών να μπήγεται στη σάρκα σου. Να μην πας πουθενά. Να επιστρέψεις στο πουθενά της απελπισίας σου. Α, ναι. Η Ιστορία προχωράει με τα γεγονότα. χωρίς εξαίρεση. Και το γεγονός είναι ένας τυφλός από τον τρόμο άνθρωπος που τρέχει μέσα στο σκοτάδι και πίσω του ορμάει και τον αρπάζει το σκυλί που το εκπαίδευσαν φασίστες. Αυτό είναι το γεγονός. Που σημαίνει ότι η Ιστορία πηγαίνει κατά διαβόλου. Σε μια δυστοπία όπου τα σκυλιά θα είναι αμολημένα και θα ορμούν όταν οσμίζονται τον τρόμο, όταν οσμίζονται τη συμφορά, όταν διακρίνουν έστω και μια χαραμάδα ελπίδας. Έτσι για να είναι ερμητικά κλειστή η απελπισία και να πεθαίνουν από τη ασφυξία της οι άνθρωποι. Να πεθαίνουν μέσα στον πολιτισμό της φρίκης.

Γι’ αυτό είναι αμολημένα τα σκυλιά εκεί στην ελληνοσκοπιανή μεθόριο, αποκαλύπτοντας και με αυτόν τον τρόπο το παρακρουστικά ατελέσφορο των συνόρων που αποθηριώνει τα μυαλά και εξαχρειώνει τις συνειδήσεις. Τι να σου κάνουν και οι γιατροί εκεί πάνω, ποιές πρώτα πληγές να θεραπεύσουν; Τις δαγκωματιές των άγριων σκυλιών ή τις δαγκωματιές των αγριότερων σκυλιών που ονομάζονται άνθρωποι; Άνθρωποι τυφλοί από την ανήκεστη τυφλότητα της ανελέητης πράξεως. Άνθρωποι ραγδαίας αποσυναρμολόγησης των ίδιων των ανθρώπινων ιδιοτήτων. Άνθρωποι του απρόκλητου κακού που αρέσκεται να προκαλεί κακό. Και το γλεντούν. Ναι, το γλεντούν. Να είμαστε βέβαιοι γι’ αυτό. Είναι εκπαιδευμένοι να το γλεντούν. Γιατί η φρίκη δεν αντέχεται, δεν είναι φυσιολογικό να προκαλείς ανείπωτο τρόμο και ανείπωτο σωματικό πόνο και να το αντέχεις, αν δεν έχεις εκπαιδευτεί να σου αρέσει. Ο άνθρωπος που έτσι πράττει, είναι ο ανασκολοπισμένος άνθρωπος. Αυτός που εκπαιδεύει τον άνθρωπο στο ανελέητο και στην ανοικτειρμοσύνη, είναι ο τερατουργός των γεγονότων.  Κι αυτός που δημιουργεί τους ανελέητους είναι η θεότητα της απόλυτης φρίκης που κατακλύζει τα πάντα, γι’ αυτό και οι θεοί της βρίσκονται παντού την ίδια στιγμή, νυν και αεί. Αυτή είναι η Ιστορία που προχωράει με γεγονότα, άνωθεν επιβεβλημένα.

Θέλω να πω ότι το γεγονός εκείνης της σπαρακτικής στιγμής όπου το σκυλί αρπάζει έναν πρόσφυγα, είναι η φοβερή απόληξη μιας σειράς τεράστιων εγκλημάτων εις βάρος της ανθρωπότητας. Ο κυνηγημένος άνθρωπος, ο κυνηγός άνθρωπος, ο αμφίπλευρος φόβος που τραγικά τους ενώνει, το αφρισμένο σκυλί, είναι τα ασύμπτωτα φερέφωνα στο τεράστιο θέατρο της Ιστορίας που μετατρέπει τους ανθρώπους από φορείς της ένθεης όρασης και της παρηγορητικής απελευθέρωσης, σε σπασμωδικές μαριονέτες διατεταγμένων χειρονομιών.

Λοιπόν: Τα αφρισμένα σκυλιά είναι τα γεγονότα.

Λοιπόν: Η Ιστορία μας δείχνει τα δόντια της.

               Η Ιστορία έχει αμολήσει τα σκυλιά της.

Λοιπόν: Οι ματωμένες γραβάτες δεν είναι επίδεσμος στις                   

               Πληγές της οδυνηρής Ιστορίας.

Λοιπόν: Δεν έχουμε από πού να φύγουμε.

               Δεν έχουμε πού να πάμε.

Λοιπόν: Τα σκυλιά πλησιάζουν. Αν δεν είναι κιόλας εδώ.

               Γιατί είναι σκοτάδι βαρύ στη μεθόριο της ψυχής μας.